Verlorenheid was wat ik voelde.
Eenzaamheid en diep verdriet.
Alsof verlatenheid door mij woelde,
een oog die geen toekomst ziet.
Een pijn die kliefde mijn hart.
Mijn handen met boeien gebonden.
Mijn hoofd bonzend van smart.
Zo had ik nergens rust gevonden.
Geen mens die zag ’t lijden.
Geen mens die dit begrijpen kon.
Nergens vond ik een bevrijden,
terwijl steeds meer strijd ontspon.
Maar in de diepte van mijn ellende,
voelde ik plotseling een hand.
Een stem die ik reeds zolang kende,
mij vrede bracht in hechte band.
“Zie, in Mijn hand staat geschreven,
jouw naam, onuitwisbaar vast.
Ook voor jou heb Ik Mij gegeven.
Ook van jou draag Ik de schuldenlast”.