Zolang geen veld te vlak voor mij is
zal ik geen steden missen
het gras zo groen de horizon wijd
lucht zuiver onder wolken
waar aan het einde van het zicht
nevels de bossen kleuren.
Vrijheid als een immens gevoel
bezegeld door natuur en ruimte
gezond genot van pure lucht
waarnemen wat de schepper schonk
minder als nietig stofje in de kosmos
en tóch…., zo’n grote taak gekregen.
Deze avond ving de vroege nacht zo duister aan
de hemel kleedde zich in stemmig zwart satijn
waar heldere sterren als rijen lichtjes zijn
die door de kosmos trekken ieder in eigen baan
een universum toch zo onmetelijk groot
wat is een mens om dat te kunnen bevatten
tracht slechts enkel het tal der sterren te schatten
voelt men zich dan niet steeds kleiner en devoot.
Waarom zouden wij dan naar die planeten gaan
terwijl onze aarde ons reeds veel te groot is
kunnen we niet hier zorgen voor beter bestaan
dat ieder hier leeft in vrede zonder gemis
op aarde kunnen we ook naar sterren kijken
wonderen die aan het firmament prijken.
