Daar voel ik mij thuis
Waar een zachte bries
Riet en water zacht doet golven
Waar wolken langs blauwe hemel
Als witte schapen weiden
Omrand door gouden zonnestralen
Verre horizon bekleed met boerderijen
En aan hoge hemel de buizerd mauwt
In uitgestrekte groene weiden
Beent op hoge poten de ooievaar
De warmte van de dag trilt over velden
En kleurt de kim vaag blauw
Nee, de rust van Hollands polder
Vind je elders heel zelden
Uren kan ik aan de waterkant verwijlen
Genietend van de zacht golvende kraag riet
Zie grote en kleine bootjes zeilen
Hoor zachte zang van de karkiet
Witte vogels zie ik scheren over water
Of contrasterend zweven tegen azuren blauw
Verderop klinkt eendengesnater
Aan de overzijde de schelle roep van een pauw
Rondom strekt zich wijds polderland
Met aan de einder bos in nevel gehuld
En weiden begrensd door sloten van kant tot kant
Wolken met randen door zon verguld
Hier klinkt de roep van de natuur
Vind ik steeds opnieuw weer inspiratie
Hier wil ik zijn, heel mijn levensduur
Nergens anders vind ik compensatie
Ik zou niet anders kunnen leven
Dan op de weidse vlakke landen
In vrijheid op de frisse dreven
Achter duinen en blanke stranden
Waar je de roep der weidevogels hoort
Langs rivieren een kraag van riet
Waar de zang der karkiet het oor bekoort
En menig één ten volste geniet
Hoe anders leeft de mens in steden
Tussen stenen en beton
Waar menigeen reeds door gassen leden
Of ziek werden door gebrek aan zon
Nee, geef mij de frisse lucht van buiten
Ver van rumoer en uitlaatgas
Daar hoor je dus de vogels fluiten
Daar merk je; “Hier leeft men pas!”
Ochtendgloed begroet ons in gouden glans
Beschijnt smaragdgroen veld bedauwd met vele zirkonen
Een nieuwe dag met nieuwe levenskans
Een wereld om met vreugde in te wonen
En iedere dag begint met nieuw leven
Aria of blijspel uit vrolijke opera in vele vogelzangen
Geheel prodeo ons gegeven
Door geen menselijke compositie te vervangen
En langs azuren blauwe hemelboog
Drijven met goud omrande wolken aan
Of staat na regen een schone regenboog
Zo is de hele dag een wisselend spel van zon en maan
Ergens in de kruin van hoge bomen
Zingt een kleine vogel heel zacht
Een lied waarbij vele mensen dromen
’s Morgens vroeg of bij het vallen van de nacht
Een lied dat klinkt als dank voor ’t leven
Van groot zowel als klein
Dank voor zoveel goeds gegeven
Dat wij op deze wereld mogen zijn
Dat lied vol schoonheid en vol dank
Wie zou het ooit kunnen evenaren
Zo zuiver en zo puur van klank
Zang, een lust voor ’t oor zo te ervaren
Als een briljant die schittert iedere dag
In mooiste kleuren z’n vederdos
Schittering die men slechts zelden zag
Maar men hoort zijn zang in ieder park en bos
Een eenzame laan
Tussen vele bomen
Een gedachte slechts
En stil verder dromen
Geen sterveling
Die mij hier ziet
Ik wil slechts wezen
De eenzame wandelaar
Die natuur bewondert
En in stilte geniet
Een stille laan
Tussen vele bomen
En niemand te zien
Ik loop hier eenzaam
Met mijn illusies
In die stille laan
In de verte fluit een merel
En ik geniet
Schilderachtig stroomt de beek
Tussen bloesem en bomen
In dat verre sprookjesland
Van paleizen en pagoden
Waar geliefden samen lopen dromen
In dat land vol sprookjes en romantiek
Waar de wereld overvloeit van kleuren
Alom vrede schoonheid en geuren
Velden met de mooiste bloemen
Één tuin van genot en botanie
Hoe vaak bewonderde ik niet de ochtendgloed
De gouden glans die de horizon besproeide
Over smaragdgroen veld werd nieuwe dag begroet
Terwijl over ‘t vlakke meer ’t licht met golfjes stoeide
Vanaf het eerste uur de dag tot een belofte
Het leven als unieke aria uit blijspel of opera
Waarmee deze morgen als feest ons lokte
Aan de horizon de bossen nog in ochtendnevel
En langs de hemelkoepel de eerste wolken
Omkleed met randen van het schoonste goud
En vogels die dagelijks de hemel bevolken
Of rusten en nestelen in ’t groene woud.
Vlieg tussen budlea
Langs kleurige hibiscus
Verrijk mijn tuin
Met wondere kleurenpracht
Weerkaats zonlicht
Als kostbare edelsteen
Nog slechts zo even
Is je schoonheid
Te genieten
Getuigend
Van kortstondigheid
En vreugde in dit leven
Mijn hart is gevangen in beton
en longen verstopt door asfalt
een brein in nevel verstikt
bloedbaan door vuil dichtgeslibd
ingewanden verkrampt verwrongen
van huid ontdaan
sierraden en kleding gestolen.
Ontzet mijn hart
ontstop dan longen
en verdrijf nevel van mijn brein
filter de loopbaan van het bloed
ontneem mijn ingewanden druk
plant mijn huid
met sierraden en kleding.
Luister stilte, naar het ruisen van de wind
Luister naar het briesje
Dat zacht het riet golft langs de oever
En hoor het antwoord
In de lach van een kind
Luister stilte, naar de zang der vogels
Naar de blijdschap die daarin klinkt
Ver verheven boven aards kabaal
Klinkt welluidend vogelzang
Van de merel en de vink
En boven dit al de schone zang der nachtegaal
Buiten in het vrije veld
Kan ik slechts leven
In steden vol lawaai en geweld
Duurt elk plezier voor mij slechts even
Benauwd door chemie en uitlaatgas
Tussen beklemmende sombere muren
Ik geniet slechts van blauwe lucht
En smaragdgroen gras
Zie de vogels zweven in het blauwe zwerk
Hoor ze zingen in de kruinen der bomen
Hier kan gelukkig het stadslawaai niet komen
Kan ik rustig in de groene bermen dromen.
Bij struinen door struiken en bomen
geef dan maar je ogen goed de kost
evenals veel afval zwaar bemost
door natuur worden overgenomen
zaken die dagelijks op je af komen
je kunt er niet aan ontkomen
al je sores voel je van je stromen
van zorg en beslommering verlost
struinend door struiken en bomen
geef je ogen eens goed de kost
jezelf alleen maar opzitten fokken
blijf niet binnen zitten mokken
dat natuur verpauperd en vervuild
kom niet zo snel tot die conclusie
Gewoon een rode roos zegt zoveel woorden
een schone bloem ontsproten uit goede grond
geschenk waar hart of gevoel geen uiting vond
maar toch zo menig mens in liefde bekoorden.
Een brug van hart tot hart, jij vormt de band
gesmeed voor liefde, passie vol verlangen
wat geld noch goud nooit één keer kan vervangen
je bent een liefdesgift voor d’ hoge stand
Je bloem een droom, je kleur is als robijn,
in tuinen sta je fleurig boeiend aan struiken
als geurige ruiker in warme zonneschijn
een weldaad in elke hoek je geur te ruiken.
Nogal geprikkeld ben je van je aard
je doornen hebben menig vrijer bezwaard.
Na duister in het prille ochtendgloren
als stilte van de nacht nog hoorbaar klinkt
schuchter in naaldhout de eerste vogel zingt
geen menselijke verstoring is te horen
vormt zich als sluier de nevel over ’t veld
stil verhullend wat zich afspeelt op de heide
als verhelderend licht het zicht verspreidde
en ieder door het schouwspel staat versteld
als droom ziet men een roedel herten zweven
over lage nevels met hun machtige gewei,
ziet men de ruggen van de wilde zwijnen,
net één tapijt met fijne draad geweven
slechts hier en daar ontwaart men reeds de hei
wat gaat verloren als dit zou verdwijnen?
