Categorie: natuur

Levensruimte


Ik zou niet anders kunnen leven
Dan op de weidse vlakke landen
In vrijheid op de frisse dreven
Achter duinen en blanke stranden

Waar je de roep der weidevogels hoort
Langs rivieren een kraag van riet
Waar de zang der karkiet het oor bekoort
En menig één ten volste geniet

Hoe anders leeft de mens in steden
Tussen stenen en beton
Waar menigeen reeds door gassen leden
Of ziek werden door gebrek aan zon

Nee, geef mij de frisse lucht van buiten
Ver van rumoer en uitlaatgas
Daar hoor je dus de vogels fluiten
Daar merk je; “Hier leeft men pas!”

Ideale dag


Ochtendgloed begroet ons in gouden glans
Beschijnt smaragdgroen veld bedauwd met vele zirkonen
Een nieuwe dag met nieuwe levenskans
Een wereld om met vreugde in te wonen

En iedere dag begint met nieuw leven
Aria of blijspel uit vrolijke opera in vele vogelzangen
Geheel prodeo ons gegeven
Door geen menselijke compositie te vervangen

En langs azuren blauwe hemelboog
Drijven met goud omrande wolken aan
Of staat na regen een schone regenboog
Zo is de hele dag een wisselend spel van zon en maan

Die kleine vogel


Ergens in de kruin van hoge bomen
Zingt een kleine vogel heel zacht
Een lied waarbij vele mensen dromen
’s Morgens vroeg of bij het vallen van de nacht

Een lied dat klinkt als dank voor ’t leven
Van groot zowel als klein
Dank voor zoveel goeds gegeven
Dat wij op deze wereld mogen zijn

Dat lied vol schoonheid en vol dank
Wie zou het ooit kunnen evenaren
Zo zuiver en zo puur van klank
Zang, een lust voor ’t oor zo te ervaren

Als een briljant die schittert iedere dag
In mooiste kleuren z’n vederdos
Schittering die men slechts zelden zag
Maar men hoort zijn zang in ieder park en bos

Eenzaam genot


Een eenzame laan
Tussen vele bomen
Een gedachte slechts
En stil verder dromen
Geen sterveling
Die mij hier ziet

Ik wil slechts wezen
De eenzame wandelaar
Die natuur bewondert
En in stilte geniet

Een stille laan
Tussen vele bomen
En niemand te zien

Ik loop hier eenzaam
Met mijn illusies
In die stille laan
In de verte fluit een merel
En ik geniet

Oosterse sfeer


Schilderachtig stroomt de beek
Tussen bloesem en bomen
In dat verre sprookjesland
Van paleizen en pagoden
Waar geliefden samen lopen dromen

In dat land vol sprookjes en romantiek
Waar de wereld overvloeit van kleuren
Alom vrede schoonheid en geuren
Velden met de mooiste bloemen
Één tuin van genot en botanie

Genot in de ochtend


Hoe vaak bewonderde ik niet de ochtendgloed
De gouden glans die de horizon besproeide
Over smaragdgroen veld werd nieuwe dag begroet
Terwijl over ‘t vlakke meer ’t licht met golfjes stoeide

Vanaf het eerste uur de dag tot een belofte
Het leven als unieke aria uit blijspel of opera
Waarmee deze morgen als feest ons lokte
Aan de horizon de bossen nog in ochtendnevel

En langs de hemelkoepel de eerste wolken
Omkleed met randen van het schoonste goud
En vogels die dagelijks de hemel bevolken
Of rusten en nestelen in ’t groene woud.

Klacht


Mijn hart is gevangen in beton
en longen verstopt door asfalt
een brein in nevel verstikt

bloedbaan door vuil dichtgeslibd
ingewanden verkrampt verwrongen

van huid ontdaan
sierraden en kleding gestolen.

Ontzet mijn hart
ontstop dan longen
en verdrijf nevel van mijn brein

filter de loopbaan van het bloed
ontneem mijn ingewanden druk

plant mijn huid
met sierraden en kleding.

Stilte vol zang


Luister stilte, naar het ruisen van de wind
Luister naar het briesje
Dat zacht het riet golft langs de oever
En hoor het antwoord
In de lach van een kind

Luister stilte, naar de zang der vogels
Naar de blijdschap die daarin klinkt
Ver verheven boven aards kabaal
Klinkt welluidend vogelzang
Van de merel en de vink
En boven dit al de schone zang der nachtegaal

Lucht, ruimte… adem


Buiten in het vrije veld
Kan ik slechts leven
In steden vol lawaai en geweld
Duurt elk plezier voor mij slechts even
Benauwd door chemie en uitlaatgas
Tussen beklemmende sombere muren

Ik geniet slechts van blauwe lucht
En smaragdgroen gras
Zie de vogels zweven in het blauwe zwerk
Hoor ze zingen in de kruinen der bomen
Hier kan gelukkig het stadslawaai niet komen
Kan ik rustig in de groene bermen dromen.

Heen en weer en weer terug


Bij struinen door struiken en bomen
geef dan maar je ogen goed de kost
evenals veel afval zwaar bemost
door natuur worden overgenomen
zaken die dagelijks op je af komen
je kunt er niet aan ontkomen
al je sores voel je van je stromen
van zorg en beslommering verlost
struinend door struiken en bomen
geef je ogen eens goed de kost
jezelf alleen maar opzitten fokken
blijf niet binnen zitten mokken
dat natuur verpauperd en vervuild
kom niet zo snel tot die conclusie

Ode aan de rode roos


Gewoon een rode roos zegt zoveel woorden
een schone bloem ontsproten uit goede grond
geschenk waar hart of gevoel geen uiting vond
maar toch zo menig mens in liefde bekoorden.

Een brug van hart tot hart, jij vormt de band
gesmeed voor liefde, passie vol verlangen
wat geld noch goud nooit één keer kan vervangen
je bent een liefdesgift voor d’ hoge stand

Je bloem een droom, je kleur is als robijn,
in tuinen sta je fleurig boeiend aan struiken
als geurige ruiker in warme zonneschijn

een weldaad in elke hoek je geur te ruiken.
Nogal geprikkeld ben je van je aard
je doornen hebben menig vrijer bezwaard.

Nevel over de heide


Na duister in het prille ochtendgloren
als stilte van de nacht nog hoorbaar klinkt
schuchter in naaldhout de eerste vogel zingt
geen menselijke verstoring is te horen

vormt zich als sluier de nevel over ’t veld
stil verhullend wat zich afspeelt op de heide
als verhelderend licht het zicht verspreidde
en ieder door het schouwspel staat versteld

als droom ziet men een roedel herten zweven
over lage nevels met hun machtige gewei,
ziet men de ruggen van de wilde zwijnen,

net één tapijt met fijne draad geweven
slechts hier en daar ontwaart men reeds de hei
wat gaat verloren als dit zou verdwijnen?

Nieuwe wildernis


Ooit zijn oude bomen gerooid
geen ruimte meer voor nieuw
het terrein nog kaal en dor
ontkleed van koele schaduw
slechts hier en daar verdroogde struik
waarmee geen dier kan voeden

was eens het terrein een lust
rijk aan groen en gebladerte
nergens is meer serene rust
dood waart over velden
waar geen wildernis meer heerst
omdat mensen de wetten stelden.

Gewekt door duiven


Te vroeg drong licht
door gordijn
en raam
werd ik
uit mijn slaap verstoord
vroeg mij af
wat ik had gehoord.

Schone dag
beloofde licht
vrolijk en
vol zonneschijn
een feest op zich
maar welk geluid
zou dat nou zijn?

Buiten was de natuur
vol muziek en zang
met kleuren grandioos
vreugd van jong leven
als dansende lammeren
en op mijn dak dát geluid
door wekkende duiven.