Categorie: Geloof, hoop en liefde

Zo dikwijls vraag ik
Waar is toch die tuin
Waar zo vaak over wordt gesproken
Vol bloemen en kleuren
Waar vogels de bomen bewonen
Vlinders en bijen
Snoepen van nectar
Een zachte bries door het lover
Klinkt als zachte snaren van harpen

Waar is die wondere tuin
Waar heldere beken
Ontspringen uit kristallen bronnen
Wij elkaar ontmoeten na lang verleden
Dan zullen we zingen in koren
En vergeten alle verdriet

Het is tijd die het leven stuwt
Over en door kuilen en gaten
De tijd die de wonden luwt
Zovelen die we door tijd vergaten

Waar zijn zij die niet meer zijn
Een steen met enkel een naam
Verder wist de tijd de pijn
Iedere herinnering verdwijnt langzaam

Eens zullen we elkaar weer ontmoeten
In herkenning aan elkaar
Vriend en vijand in vrede begroeten
Zingend voor Zijn troon met de hemelschaar

Die weg die wil ik lopen
Die weg tot over de horizon
Die weg van weten en hopen
Die weg die bij mijn geboorte begon

Een weg vol pieken en dalen
Een weg van vallen en opstaan
Een weg van glorie een falen
Een weg van eeuwig bestaan

Een weg waar je wordt gedragen
Die weg die voor jou is bereid
Een weg waar je zelf niets hoeft te vragen
Die weg waar je vriend je geleid

Het is een weg die elk moeilijk kan vinden
Ook al loopt hij recht aan recht toe
Loop hem niet alleen maar altijd met vrinden
En steun elkaar, alleen wordt je zo snel moe

Vandaag weer een dag met twijfel en met vragen
Een dag dat niemand echte vrede vindt
Een dag waarin het moeilijk is lasten te dragen
Tevreden te zijn met geloof als van een kind
Laat ons U toch dankbaar zijn voor dagelijks leven
En neem ongeloof en twijfel van ons weg
Laat ons toch anderen ook van Uw zegeningen geven
Zien , hun honger en hun noden onderweg
Laat ons onze schuld niet op Uw schouder leggen
Dikwijls zijn wij egoïstisch en dom
Kunnen onze hebzucht niet weerleggen
Zien niet naar onze naasten om

Heer, U ziet toch alle twijfel en onwilligheid
De oorzaak van teleurstelling en verdriet
Waar U ons met Uw schepping steeds verblijdt
Nee, van ’t aards falen bent U de oorzaak niet.

De wereld is mijn vrijheid
Geen wet of norm die mij belet
Te gaan of doen in eigen tijd
Zelf bepalen waar ik mijn voetstap zet

De wereld is een feesttoneel
Genoegens, fuiven duizendvoudig,
Zwerven door veld of groen struweel
’t Leven is eigenlijk zo eenvoudig

Zolang je geld hebt om te besteden
Ben je van last en zorgen vrij
Wat zou je knellen in het heden
Ongebonden blijf je vrij en blij

Maar mogen eens de tijden keren
En kom je arm op de wereld staan
Dan zullen vrienden van je weren
Dan kom je hongerig alleen te staan

Hoe schromelijk wendt je dan tot je vader
En vraag je enkel om vergeving en gena
Dan zegt hij enkel; “Mijn kind kom nader”
En haalt je verheugd aan veilige ka

Eens kraaide een haan 3x

Soms kan een nacht niet donkerder zijn
dan in mijn geest de woorden
’t gebrek aan liefdesakkoorden
gevoelloosheid door angst en pijn.

Schijnt zelfs de zon, ’t is of geen licht wil stralen.
Mijn verduisterd weerbarstig hart
verbitterd slechts door angst en smart
voelt of ik al mijn zonde zelf moet betalen.

Lees mij dan de woorden uit het Boek
die in mijn geest weer licht ontsteken
verwijder voor mijn ogen dan het doek

blindheid waardoor ik steeds heb ontweken
het ware Licht dat ons voor ogen straalt
en ons eens met blijdschap in Zijn hoven haalt.

Zacht, bijna onmerkbaar is de glooiing
Waarover tijd steeds voorwaarts glijdt
En langzaam komt bewustzijn tot ontplooiing
Dat verzet slechts tot berusting leidt
De tijd glijdt door tot over verre horizon
Naar verlangen waar wij slechts van dromen
De hoop daar te bereiken de eeuwige levensbron
Levend in een paradijs onder schaduwrijke bomen

Ieder mens streeft naar eigen wensen
Maar niemand weet waar het eindpunt is
Die zekerheid ligt buiten onze grenzen
Al kennen wij reeds eeuwen de geschiedenis
Van het woord dat vertroosting wil geven
En spreekt over hemelsschoon
De hoop dat na ons aardse leven
Wij zullen staan voor hemels troon

Als het licht der dag
Tempert naar duistere nacht
En de tijd lijkt stil te staan
Zoek ik toch het licht
Licht dat ergens nog moet schijnen
Daar waar de horizon gloort

Leid mij door die tijdloze nacht
Over dat duistere pad
Naar die verre horizon
Waar het nieuwe licht weer schijnt
In dat land waar is geen angst of pijn
Alleen vrede en liefde heerst

Waar is zekerheid
die ik steeds meende
te kennen Heer
maar nu, in alle eerlijkheid,
weet ik het niet meer.

U hebt de aarde
zo goed geschapen
nu zien wij geen waarde,
bestrijden met het wapen
de kroon op Uw schepping Heer.

Uw Zoon was ons voorbeeld
hoe te leven naar Uw wil
maar wij blijven verdeeld
en U, Heer, blijft zo stil
mijn zekerheid verdwijnt.

Zult U eens Uw macht tonen
zo U van begin af hebt belooft
komt U weer tussen ons wonen
zodat ieder mens dan gelooft
en hier het licht van Uw liefde schijnt

Licht reeds schemerend
door kale kruinen
en over het pad
lengen de schaduwen.

Aan het eind
zie ik een flauw schijnsel
daar schijnt warm licht
de deur staat altijd open.

In sterren staat het niet geschreven
het tijdstip van geluk of verdriet
zij richten geen uren in ons leven
of sturen niet de lijn in ’t verschiet.

’t Vooruitzicht blijft in duister verborgen
wij leven en vertrouwen op hoop
dat wij in Zijn macht zijn geborgen
bezegeld door opstanding en doop

Geen ander denkbeeld zal bewijzen
dat sterker macht zal winnen op aard
de waarheid zal z’n recht opeisen
de leugen verslagen met het zwaard.

Het leven begint in vreugd,
de schoonheid der jeugd,
in dagen van onbezorgdheid,
genietend, in vrolijkheid,
met het klimmen der jaren,
wijsheid en kennis vergaren,
steeds verder door het leven,
al lijkt het slechts maar even,
komen meer en meer zorgen,
voel je, je minder geborgen,
en zoek je steun, in de Heer,
in moeite en gebrek, elke keer,
en bij het gaan van de tijd,
de altijd moeilijke strijd,
geloven, in vertrouwen,
op de zekerheid bouwen,
dat Hij je áltijd geleidt,
Hij gaat je immers voor,
want dank zij Hem,
die Zijn leven aan ‘t kruis verloor,
kunnen wij met zekerheid zeggen;
“Ons leven gaat in eeuwigheid door!”.

Stil wil ik luisteren
Naar woorden die niet zijn
Zien, troost die zich zelf niet eert
Geleid door gevoel
Dat zekerheid geeft
Gedragen als op vleugelen
Van liefde en vrede
Naar werelden van enkel vriendschap
Waar in woestijnen
Heldere bronnen stromen in oases
Van schaduw en rust
En manna regent in overvloed