De mensen wachten,
Wachten, op vrede,
Op rust en liefde
Een wereld zonder dwang
Zonder angst of pijn
Een wereld in vrijheid
De wereld wacht,
Wacht, op mensen,
Die bouwen aan vrede
Mensen die elkaar beminnen
En na jaren rust
Niet weer opnieuw beginnen
Met oorlog strijd
Bezetting en dwang
Mensen die de wapens
Smelten tot ploegen
Als stormen tegen waaien
en stromen niet meer keren
liefde geen uitzicht biedt
omfloerst van pijn
zal het hart dan krimpen
vinden handen geen houvast
in stille hoop en verwachting
slechts geuit in verdriet
en tranen die geluk niet kennen
maar toch gaat het leven door.
Verwacht niets bijzonders op deze morgen
de dag begint als iedere nieuwe dag
zoals je steeds opstaat hopelijk met een lach
en blijf je ook vandaag verschoond van zorgen.
Tijd omsluit dingen, die je gisteren zag,
houdt in geheim en toekomst verborgen
of blijdschap overwint of andere zorgen
danwel geluk, liefde op deze nieuwe dag.
In stilte wagen we ons af te vragen
wat de toekomst ons straks weer brengen zal
kabbelt tijd weer als deze vroege morgen,
of zullen al onze pogingen slagen
om nu op te veren uit dit diepe dal
maar toch heeft iedere dag z’n eigen zorgen
Dromen die ik altijd heb gehad
Over rust, liefde en vree
Over vriendschap en gelijkheid
Ver weg over land of over zee
Ver over de horizon
Tussen alle mensen en volken
Tussen elk ras en kleur
Elk geloof of overtuiging
Alle leven onder de wolken
Helaas het blijven dromen
Dromen van verwachting en hoop
Op rust, liefde en vree
Die nooit schijnen uit te komen
Steeds hoort men tussen volken
Over oorlogen en twist
Geweld met moord en doodslag
Vallen slachtoffers links en rechts
Wordt rust verstoord door bedrog en list
Dichter waarom luister je naar je dromen
naar fluisterwoorden en taal die niet bestaan
met de vogels over grenzen vliegen gaan
verwacht je dat er echt ooit van zal komen
ach geef je niet over aan woorden van waan
daar iedere illusie wordt ontnomen
aan bestaan zul je nooit kunnen ontkomen
realiteit is hard denk daar toch maar aan.
Ach dichter wat er ook nog mag gebeuren
droom jij maar elke dag en nacht je dromen
fluister jij je zachte woorden door deuren
laat je wens van vrede overal komen
zodat geen hart door verdriet zal verscheuren
waar door geweld levens zijn ontnomen.
Meerdere malen dwaalt mijn gedachte
naar de polder waar ik ben geboren
waar ik door velden zwierf in ochtendgloren
de zon vanaf de horizon mij toelachte
dan zie ik witte wolken door blauwe lucht
herinner mij nog vage bossen langs de kim
een verre struik als een nevelige schim
hoor de weidevogels in hun ochtendvlucht
nog stijgt de zon daar dagelijks over velden
en is het gras er nog steeds even groen
veel heeft voor economie moeten ontgelden
het weidse uitzicht is niet meer zoals toen
weiden zijn doorsneden met wegen en spoor
en nergens ligt er stilte meer zo in ’t gehoor.
Storm van woorden
gierend door mijn hoofd
wachtend op de luwte
in dalen heerlijke rust
geschreven op rotswanden
hiërogliefen van weten
uit vers vervlogen tijd.
Woorden die in stormen
golvend tegen rotsen slaan
als zware branding
kusten overspoelen
brekend door duinenrij
pas op vlakke velden
beteugelend bekoelen.
Een overbevolkte aarde
Dat kleine stofje dat wereld heet
In een onnoemlijk groot universum
Waarvan men begin noch einde weet
En ergens zwoegen al die mensen
Voor behoud van hun planeet
Elk alleen naar eigen wensen
Elkaar beschuldigend wie verkeerd of ‘t goede deed
En de hoge heren beraamden besluiten
Kwamen in grote getale bijeen
Maar de goede overeenkomsten kosten hen duiten
Vandaar besloten ze tot geen
Nu blijft de aarde in smog en CO2 gehuld
Ondanks veler goede bedoeling
Worden toch heel veel rijken hun zakken gevuld
En blijft het zo het is en komt er geen verkoeling.
Over “verschil van mening”,
kan men úren discussiëren.
Wat jammer, ……..
men had die tijd toch veel beter
kunnen gebruiken om over dingen
te spreken waar men
‘t wél over eens is ?
Als ik er niet meer ben
Die tijd zal zeker komen
Begraaf mij niet in koude grond
Maar strooi mijn as
Op die plek waar ik geluk eens vond
Nooit weet men van tevoren
Hoelang de tijd nog duurt
Maar nog lang hoop ik te leven
Ik behoef geen zuil of zerk
Maar gedenk mij in mijn werk
Misschien sterf ik als berooid kluizenaar
Ik heb mijn leven geleefd
Als mens, als bon vivant,
Mijn dagen in voorspoed of tegen
Ik nam zo ’t was, met zon of regen
Voor mij geen zuil of zerk
Maar eer mij liever door mijn werk
Roep het licht vanuit duister
vraag de zon en vraag de maan
zoek de stilte en luister
waar komt ’t antwoord vandaan.
Vraag de dood naar het leven
de wereld naar al wat leeft
in aureool die liefde wil geven
weer naar waarheid streeft.
Zoek in jezelf het zonlicht
duisternis verlicht door maan
open je ogen op de dag gericht
zie, waar komt ’t antwoord vandaan.
Zoals licht z’n eigen glans heeft
de zon z’n warmte straalt
maan in de nacht zijn liefde geeft
is ’t toch dikwijls de mens die faalt.
Vlak en spiegelend
zee van rust en vrede
omringd door groen
bejubeld uit kruinen
geen halm die
de oever ontrust.
Zachte bries streelt
wuivende halmen
doet kruinen ruisen
verstoord het lied
rimpelt het vlakke
spiegelbeeld.
Open de cel
waarin mijn ziel
gevangen zit
neem muren weg
die mijn brein
het zien beletten
zuiver de lucht
waar mijn hart ademt.
Schenk mij vrijheid
mijn leden
te strekken
woorden te spreken
mijn brein ontlasten
van zorg en pijn
en zuiver het licht
waar mijn oog ziet.
Gedwongen langs wegen
in rechte lijnen
dezelfde voetstap
hetzelfde doel
beschermd door ijzeren wetten
ineen gevlochten
tussen onzeker gevoel
verwijder de muren
de lijnen van dwang
geef voeten ruimte
en eigen paden
recht zijn beloop
het zijn de zekerheid
open beklemmende schuren.
De stilte vraagt storm te tieren
orkaan met razend geweld
daar het zwijgen zal ontsieren
de doden die zijn geteld.
Laat dan het hart schreeuwen
om rechtvaardigheid en recht
voor wezen en weeduwen
en ieder die wordt geknecht.
Schaf recht aan rechtelozen
bied hulp die behoeftig zijn
die vrijheid hebben verkozen
boven onrecht en venijn.
Geef voedsel aan de armen
laaf hen met brood en wijn
laat hen in uw huis warmen
dan zal de storm geluwd weer zijn.
