Eens, wandelend door bos en veld,
Heb ik mijn muze ontmoet
Die ik met vreugde heb begroet
Schoonheid in geen sprookje ooit verteld
Aller schoonste leen mij je woorden
Leer mij het ritme van jouw stem
Ik volg je tonen zonder rem
Verpakt in luisterrijke akkoorden
Wat voelde ik mij toomloos vrij
Met mijn muze dansend in ’t veld
Zwervend door bos, veld en hei
Tussen straten voel ik mij bekneld
Hier tussen blokken steen en beton
Ziet men geen uitzicht, geen horizon
Zwijgende woorden
Niet uitgesproken
Onzichtbaar
Geschreven tussen zinnen
Alinea’s of regels
Aangehoord in stilte
Verdiepen vriendschap
Vragen vertrouwen
Laten zich vangen in ogen
En… zwijgen.
Ergens op een rustige plek
zal mijn naam geschreven staan
gebeiteld in koude steen
waarschijnlijk niet ver hier vandaan
ergens in schaduw der bomen
in een keurige rechte rij
velen zullen daar langskomen
maar ik ben er niet bij
wie weet zal men nog zeggen;
Kijk die man schreef menig gedicht.
En daarna weer verder lopen.
Ach, ik deed niet meer dan mijn plicht.
Wie zal de woorden nog herinneren
die ik schreef tot eer van God
waarschijnlijk zal men ze vergeten
maar dat is mijn schrijverslot.
Ik wil liefde en vrede overdragen
aan alle mensen jong of oud
aan hen die er ook om vragen
of misschien laat het hen koud.
Ik wil met ieder vanuit mijn hart delen
intense warmte liefde en geluk
al het mooie genieten met velen
in een vredige wereld vrij van druk.
Niet alleen als Kerstgedachten
maar ook elk komend jaar
ook in warme korte zomernachten
moeten wij steun zijn voor elkaar.
Niet alléén in Bethlehems stal
is Jezus in de liefde geboren
die eens de wereld redden zal
overal waar men Zijn stem wil horen.
Geen waarheid is gegrond
in hart van menselijk falen
geheel de mens gewond
bij pijnlijk verlies en leed
vergeten wordt medeleven
als eer of roem is te behalen
geen verantwoording weet
of fouten toe kan geven.
Schrijnend zal de oorzaak zijn
van het duister zwijgen
veelvoudig nog de pijn
waar waarheid niet is te krijgen
tot eer en glorie van de mens
voorgoed voor God verzwegen
maar oplicht aan levensgrens.
Het was een stem die ik hoorde
zag daarbij geen enkel mens
een stroom die daartoe behoorde
verwarmde mij toch zo intens
een stem die riep van ver
te komen naar Zijn huis
de weg daarheen was een ster
Zijn zetel was een kruis
de poort die daartoe toegang gaf
was een afgewentelde steen
de toegang tot een open graf
waaruit eeuwig licht ons bescheen
het stond tussen tuinen vol van pracht
omgeven door aureolen van stralen
men kende er geen duistere nacht
niemand zal daar ooit nog dwalen.
Laat mij stil zijn
Daar in dromenland
’t Land van m’n eigen idealen
Daar waar ik gewoon gelukkig ben
Het land van witte stranden
Rustend onder palmbomen
Met ruisende zee
Die mijn illusies volmaakt
Al dromend en sluimerend
Voel ik jouw warmte aan m’n zij
Hoor jouw zang gedragen over zee
Jouw adem in het ruisend palmblad
Ik vul mijn dagen
Met herinneringen
Een leven met pieken en dalen
Mijn jaren zijn snoeren
Van edelsteen tot half topaas
Ach, niemand kan zeggen
Dat leven enkel bestaat uit zirkoon
Geluk kan er nog zo’n glans op leggen
Toch blijft het voor ons gevoel
Steeds weer zo gewoon.
Eens zal toch de wereld begrijpen
dat ’t zo niet langer meer gaat
ooit moet ’t weten toch eens rijpen
dat vriendschap meer is dan haat.
Eens zal toch ’t geweld wijken
voor liefde, vrede en geluk,
dat zal de wereld zo verrijken
dan maken we elkaar net meer stuk.
Eens zullen alle mensen
van alle rassen, overtuiging en natie
enkel nog de ware vrede wensen
dan valt niemand meer uit de gratie.
Nu het voorjaar is
wacht ik op de avonden
dat ik op terras
in m’n blousje
met een heerlijk bakkie-leut
zit te luisteren
naar het late carillon
al genietend van de zon.
Wat ben ik ontevreden
’t is toch lente
vlinders vladderden
en bijtjes zoemden
zo nu en dan
weken de wolken uiteen
of was het zelfs droog
maar de barometer komt niet hoog.
Ben ik nou écht alleen
zo’n ontevreden mens????
Waar is zekerheid
die ik steeds meende
te kennen Heer
maar nu, in alle eerlijkheid,
weet ik het niet meer.
U hebt de aarde
zo goed geschapen
nu zien wij geen waarde,
bestrijden met het wapen
de kroon op Uw schepping Heer.
Uw Zoon was ons voorbeeld
hoe te leven naar Uw wil
maar wij blijven verdeeld
en U, Heer, blijft zo stil
mijn zekerheid verdwijnt.
Zult U eens Uw macht tonen
zo U van begin af hebt belooft
komt U weer tussen ons wonen
zodat ieder mens dan gelooft
en hier het licht van Uw liefde schijnt
Denk niet altijd “zwart-wit”
Er zit zoveel verschil
In kleur tussen in
Het is niet alleen dag of nacht
Zon wordt ook zo dikwijls
Vervangen door maan
Tel overdag eens de bloemen
En ’s nachts de sterren
Op de grens kleurt de horizon
Ochtend en avond in eigen gloed
Jaren van ledigheid
Worden gevuld
Door dagen en uren
Vol doelloosheid
En blijven dus
Tijden en uren
Van enkel nutteloosheid
Als je gedachten konden vliegen
vliegen als een vlinder
naar ’t hart van iedere bloem
drinken van de zoete nectar
leven van schoonheid
liefde geven in vele kleuren
als mijn hart kon spreken
spreken met een warme stem
zingen over schoonheid van bloemen
met woorden als nectar zo zoet
dan zou je aan mijn lippen hangen
drinken van mijn liefde.
Verwacht niets bijzonders op deze morgen
de dag begint als iedere nieuwe dag
zoals je steeds opstaat hopelijk met een lach
en blijf je ook vandaag verschoond van zorgen.
Tijd omsluit dingen, die je gisteren zag,
houdt in geheim en toekomst verborgen
of blijdschap overwint of andere zorgen
danwel geluk, liefde op deze nieuwe dag.
In stilte wagen we ons af te vragen
wat de toekomst ons straks weer brengen zal
kabbelt tijd weer als deze vroege morgen,
of zullen al onze pogingen slagen
om nu op te veren uit dit diepe dal
maar toch heeft iedere dag z’n eigen zorgen
