Mijn hart klopt in ‘t ritme van hoopvol licht
na een dag van zwijmelende dromen
over jou als stralende godin
meer voelend dan horen je komen
geeft dat een koude dag weer zin
in zilveren glans als golven
die deinend door je haren gaan
onder vele kleuren je lichaam bedolven
zie ik je als een hinde voor me staan
reeds hoor ik het klaaglijk huilen
tussen de kalende takken der bomen
op het laatst gesmoord in stille traan
Dagen wachten op het licht
in verloren eenzaam duister
klinkt een stem die zich richt
maar vindt daar niet de luister.
In zang wordt overal gebracht
woord dat oproept tot vree
als een licht in duistere nacht
brengt vertroosting voor ons mee.
Zien wij niet als licht verspreid
glans nog van de engelenkoren
liederen zingend Hem gewijd
daar in die stille nacht geboren?
Horen wij dan “Vrede op aard”
nu gebracht door Gods Zoon
Die ons voor ’t verderf spaart
nu Hij zit op hemelstroon.
O kom toch bij deze volle maan
mijn vriend Pierrot en zeg mij
als ik onder haar balkon zal staan
hoe win ik haar en maak haar blij.
Zing ik voor haar in schone poëzie
of vertaal mijn liefde in ballade?
Mijn hart gaat te keer als ik haar zie
en zij diep buigt over de balustrade.
Zal ik mij met proza tot haar wenden
schrijven op een heel groot vel papier
en dit per special tot haar zenden?
Vriend Pierrot vertel, doe mij dat plezier!
Laat mij je gedachte weten
in een stille weemoedtijd
als je ingetogen zit te staren
in jezelf bent ingekeerd
wil ik je gelaatstrekken bewaren
open je hart als een bloem
in warme voorjaarstijd
zodat je schoonheid komt stralen
in kleuren als van de regenboog
van kou en ijzigheid bevrijd
laat je stem horen als een lied
dat bezingt jouw diepste liefde
treed als vlinder uit een cocon
begroet de warme voorjaarstralen
en dans door bloemenperk en tuin.
Telkens op dat pad moet ik weer denken
aan die ene dag met jou dat we daar
innig op dat bankje zaten misschien
nog te jong voor serieuze liefde
maar we hielden van elkaar daar samen.
Telkens als ik door die straat loop
waar ons huis nog staat op het eind
met daarvoor die bank die ik kocht
in “Kringloop-Velperplein” omdat hij was als
dat bankje op dat pad waar wij samen zaten.
Dat bankje staat niet meer op dat pad
en ook ons huis is leeg, maar nog
zie ik ons zitten in de tuin dicht tegen elkaar
niet meer te jong voor serieuze liefde en nog
steeds even verliefd, zo zaten wij daar samen.
Iedere Kerst denken wij,
nu zal de vrede komen,
vrede die het Kind op aarde brengt
als voor de herders en de vromen
in de engelenstem vermengt.
Maar na iedere Kerst
komt weer de droefheid.
Weer hebben wij voor niets gewacht
als onze verwachting al eeuwen slijt
sinds die Heilige Stille Nacht.
Toch is die vrede ons gebracht
voorzegt door die schone engelenkoren
nog in die zelfde Stille Nacht
dat de herders hun zangen hoorden,
dus hebben wij alleen op onszelf gewacht.
Een ster verlicht stille duist’re nacht
herders is het blijde nieuws gebracht
in kleine stal in stro geboren
ligt het Kind zolang al verwacht
zo onschuldig hulpeloos en teer
ligt in doeken gehuld onze Heer
die ons klagen steeds aan wil horen
wat zullen wij wachten geef Hem eer
laat de hele wereld het horen
zingend met de engelenkoren
daar in die stille duistere nacht
heeft God aan Zijn belofte gedacht.
Liefde ooit in de mens geschapen
twee-eenheid die tot heelheid leidt
duldt tweespalt noch een wapen
vraagt enkel om zachtmoedigheid.
Liefde ooit in voorbeeld gegeven
door God als mens zonder macht
heeft zachtheid en vrede verheven
als overwinnaar boven geweld of kracht.
Liefde in vrede en menselijk begrip
boven iedere vorm van oorlog of strijd
eens geboren als kind in een krib
in woord en daad over de aarde verspreid.
Als ik dagen kon beschrijven zonder nachten
de hemel blauw zonder wolken, enkel zon,
tijden van geluk waar mensen altijd lachten
een aarde groen tot aan de verre horizon
samenleving waar alleen liefde overwon
in een leven zonder verdriet of droefenis
beloofde tijd waarin eeuw’ge vrede begon
waarin ieder van de toekomst verzekerd is
dan leeft men in het geloof zeker en gewis
laat men elkaar met respect in eer en waarde
dan gaat daar alles goed en is er niets meer mis
heeft men geluk gevonden op nieuwe aarde.
De aarde weer als een nieuw paradijs zo schoon
als het goed was geweest was dat toch heel gewoon
Over het plein waar ik schoorvoetend ga
dribbelen enkele duiven voor mij uit
komen koerend naar mij toe als ik even sta
bedelend om korstjes brood of kruim
een echtpaar op wat rijper leeftijd
zit verderop op een bankje en koert eveneens
’t is een onwerelds tafereel van vrede en rust
‘k loop verder, deze idylle wil ik niet storen
en heel in de verte laat een carillon zich horen.
Zover het oog reikt
rijzen de golven
deint de horizon
eindeloos ver
zover het water
de zeeën vult
getekend door golven
die ruisen in rust
daar zie ik vogels
scheren langs duinen
als blanke stralen licht
en zwevend gedicht
gedicht van ruimte
van vreugd en geluk
Ergens, op grens van hemel en aarde
daar waar het zicht zijn einder vindt
over dat punt wil ik reizen naar dat land
eindeloos ver onder wolkeloze lucht
waar zelfs nachten helder stralen
iedere morgen weer nieuwe zon begroet
daar waar woord en daad vrede brengen
liefde, broederschap, saamhorigheid,
volkeren zich allemaal tezamen mengen
tot ieders dienst en hulp elkaar bereid
dan zullen er tussen aarde en hemel
geen eindeloze grenzen meer bestaan.
Er was een deftig man uit Zoelen
die kon het aan zijn water voelen
dat pessimisten
toch beter wisten
“Goed” doemdenken, toch “Slecht” bedoelen .
Een Gröninger in ’t lând Bommel
was stok’n deur een beste hommel
d’r is ain bezwoar
ik zegge nait woar
ie zolt joen rot lachen, wel drommel.
Een bont hondje, hij heette echt Fik,
kreeg van zijn baasje een flinke tik
hij kon wel janken
zonder bedanken
en dacht, krijg voor mijn part nou de hik.
