Laat mij staan
daar aan de kant
met eigen gedachten
en verstoor niet
de stilte die ik koester
mijn eigen verdriet
zie slechts mijn lach
en voel mijn warmte
mijn verlangen
niet echt alleen te zijn
hoor mijn droom
in het licht van mijn ogen
en glimlach naar mij
zie mijn vreugde
om jouw liefde
jouw wil goed te doen
sla ik een arm
om je schouder
streel je lieve zachte haar
maar laat me niet alleen
daar aan die kant.
Gedachten rusten op glaspilaren
woorden worden door lucht gesteund
lach is niet meer dan grimas
het hoofd niet meer dan een ballon
harten enkel klompen steen
is dit toekomst waarheen wij leven
lopend enkel langs elkaar
zonder blik of aandacht waardig keuren
geen respect of gevoelige snaar?
De hemel make dit niet waar!
Dus hoef ik echt niet meer in mijn leven
dan vrijheid en zo nu en dan plezier
en aan anderen ook vreugde geven
om naar een volmaakte wereld te streven.
Met vrienden in vrolijke dans en zwier
op kameraadschap het volle glas geheven
zomaar voor de dans en het vertier
drinkend van helder witschuimend bier.
Met gesloten ogen aan begin van de nacht
vragen wij ook nu om bescherming en zegen,
rust voor morgen nu het duister wacht
en kracht om te gaan op nieuwe wegen.
Wil ons dan Heer steeds terzijde staan
en wees een rots in levensbranding
laat ons niet eenzaam door het duister gaan
wees ons nabij met licht uit Uw schepping.
Als wij dan door Uw stralend licht gewekt
opnieuw onze dagelijkse taak beginnen
door rust van deze nacht weer opgewekt
met een dankbaar loflied vanbinnen.
Wat is het dom
om je steeds
wijzer te gaan voelen,
terwijl je jezelf
iedere dag in
domheid bekwaamt.
Het is zó dom
om iemand dom
te noemen,
omdat men dan
moet bewijzen
dat men zelf
wijzer is.
Als men niet
wíl leren,
is men niet
alleen dom,
maar valt dat
ook nog óp!!
Wie domheid
bestrijdt met
wérkelijke wijsheid,
bestrijdt de
wapens!!!!!
In de wetenschap
dat de mens
alles weet,
ligt het eind
der wetenschap.
Buiten in het vrije veld
Kan ik slechts leven
In steden vol lawaai en geweld
Duurt elk plezier voor mij slechts even
Benauwd door chemie en uitlaatgas
Tussen beklemmende sombere muren
Ik geniet slechts van blauwe lucht
En smaragdgroen gras
Zie de vogels zweven in het blauwe zwerk
Hoor ze zingen in de kruinen der bomen
Hier kan gelukkig het stadslawaai niet komen
Kan ik rustig in de groene bermen dromen.
Joost was dichter
en poëet
denk niet dat hij niks anders deed
hij verkocht ook sokken en kousen.
Joost was dichter
en poëet
ietsje zedenpreker geen profeet
hij verkocht ook sokken en kousen.
De wind fluistert mij vanmorgen toe
kom buiten zie hoe ik met bladeren speel
laat draaien en wenden om hun stelen
afruk en in sierlijk dwarrelen
in spiraal door het luchtruim slinger.
De wind roept, kom er toch bij
dat ik door je haren kan strelen
ik blaas je hoofd van zorgen vrij
en ontstop je dichte longen
laat bladeren om je hoofd cirkelen.
De wind loeit, ik blaas blad van bomen
en laat ze dwarrelen over straten
takken blijven ontbladerd achter
als ik zo de herfst heb gezien
ga ik weer vrolijk fluitend verder.
Waar tuinen vol met bloemen staan
en bomen met de schoonste vruchten
bijen van bloesem tot bloesem gaan
geen wezen een vijand zal duchten
daar moet de eeuwige vrede zijn
die slechts in het paradijs is te vinden
waar alles baadt in zonneschijn
en liefde, zonde zal ontbinden.
Daar dansen wij met hemelschaar
en gaan in bloemslingers gehuld
zijn dan elkander steeds dienstbaar
dienen ieder met eindeloos geduld
en iedereen is daar een winnaar
die overwon de aardse macht
bevestigd door het werk der middellaar
Die heeft ons door Zijn sterven thuisgebracht.
Nergens klinkt geluid zo iel
als waar geen bomen
bergen of muren zijn
in eindeloze ruimte van een ziel
waaraan elke hoop is ontnomen
enkel ontluisterd in pijn.
Nergens klinkt geluid zo iel
als over verre vlakte
waar geen weerstand
of strijd overwinning ten offer viel
het leven tot de horizon vervlakte
elke roep om hulp verzand.
Mijn gedachten zweven
als herfstbladeren in de wind
kleuren mijn woorden
in zwierige maat
tollen en draaien
met klankrijke akkoorden
van storm tot zachte bries
Een compositie die dagen
vult met leven en warmte
een fuga zwellend in toon
afrollend naar cantate
geïmproviseerd door sonate
en weer terug naar rust
van het zwevend herfstblad.
Geen dag is nog geboren
of langs de horizon
glanst ochtendgloren
klinken vogelkoren
nog voor ’t licht begon.
Als boven de kim reist
gloed van vlammen
die ’t nieuwe leven
kleurt bij dageraad
in jade en smaragd.
En snel verjaart ook deze dag
in tijd, eind en beperking
als het licht aan de horizon
verdwijnt in gloed en vlammen
de nacht weer wacht
op geboorte van nieuwe dag.
Ik zocht naar wat niet is te vinden
vond niet waarom ik had gevraagd
ging over onbegaanbare paden
door ondoordringbaar woud
heb ook niet gevonden wat ik zocht
mijn eisen waren te hoog gegrepen
te veel op mijzelf gericht
mijn weg ging in wankel evenwicht
maar wat ik vond dat was veel meer
dan ik ooit heb durven hopen
de kracht om werkelijk door te gaan,
de weg waar ik ruim over kan lopen.
Als de laatste stralen over ’t veld vervagen
rust en stilte van lawaai het overwint
door de bomen zelfs geen zuchtje van de wind
’t leven tempert alsof uren zich vertragen
ook duistere nacht nadert met trage treden
avondklok luidt alsof hij met zachte klanken
ons tezamen roept tot bezinning en danken
opnieuw behoort een dag weer tot verleden
straks in stilte van de maanverlichte nacht
zien wij aan purperen hemel fluweelzacht
schitterende twinkeling van sterrenpracht
slaap zal ons lichaam met nieuwe energie voeden
en in rust nieuwe dag naar de ochtend spoeden
vertrouwen dat God deze nacht ons wil behoeden.
Waarom zou ik proberen te begrijpen
wat mijn brein niet kan bevatten
daar ik als Zijn kind tot volwassen moet rijpen
trachten de waarde van het leven in te schatten
waarom zou ik alwetend willen zijn
groot gelijk de wereldvorsten
zonder gevoel voor alle pijn
van hen die naar oprechtheid dorsten
Laat mij zijn als het jonge kind
die slechts vertrouwt op Vaders hand
en dat daarin berusting vindt
dat die hem leidt naar het Vaderland.
