Opgezweepte golven
door storm en wind
doen mij angstig beven,
verloren voelen
op onstuimige zee.
Angst om te verdrinken
zonder redding
heel alleen
laat mij tot U vluchten,
mijn Heiland,
anders is er geen.
Doe de wind bedaren,
stop tomeloos geweld
van onstuimige baren
in mij ziel
door onrust gekweld.
Zacht tempert schaduw het zonlicht van de dag
en over de velden spreidt dauw als deken,
valt stilte over vlakke land als teken
dat men na drukke arbeid ter ruste mag.
Voldaan sla ook ik mijn ogen naar omhoog
en vouw mijn moede handen in dankbaarheid
een gebed aan ons aller schepper gewijd,
Vorst van het leven boven de hemelboog.
De dag was goed, door zonlicht beschenen,
de aarde bracht leven, vrucht en bloemen voort
de nacht zal ons kracht voor morgen verlenen.
“Geef dan Heer, als morgenvroeg de zon weer gloort,
ons lust tot Uw glorie arbeid te verrichten,
over Uw grote daden zingen en dichten.”
Laat mij dageraad aan je voeten werpen
en met licht beschijnen je pad
mijn diensten wil ik aan je onderwerpen
liefste zo ik jou altijd heb liefgehad
bloemenkransen om je haren hangen
jou kleden als schone vestaalse maagd
benaderen met al mijn verlangen
en liefde zo het jou alleen behaagt.
Ach, de wereld is anders dan men wenst
zag ik toch je ogen vrolijk blinken
je naderend in verwachtingsvol begeren
en zou je mij niet telkens weren
zodat we op de liefde kunnen klinken
voordat voorgoed ons geluk verflenst.
Dichter waarom luister je naar je dromen
naar fluisterwoorden en taal die niet bestaan
met de vogels over grenzen vliegen gaan
verwacht je dat er echt ooit van zal komen
ach geef je niet over aan woorden van waan
daar iedere illusie wordt ontnomen
aan bestaan zul je nooit kunnen ontkomen
realiteit is hard denk daar toch maar aan.
Ach dichter wat er ook nog mag gebeuren
droom jij maar elke dag en nacht je dromen
fluister jij je zachte woorden door deuren
laat je wens van vrede overal komen
zodat geen hart door verdriet zal verscheuren
waar door geweld levens zijn ontnomen.
Het is waarschijnlijk ‘t zeer curieus frustreren
dat wie zijn waardering uit moet spreken
na alle omstandigheden te hebben bekeken
in parlementaire enquête zich wellicht zal keren
tot de onschuldigen terplekke aldaar,
om zelfgenoegzaam zijn gelijk te halen
bij gebrek aan overeenstemming der verhalen
in oogverslagen of andere getuigenschaar
men kan dan immer tot de onschuld wenden
als later tijdstip ander feit belicht,
verbergen in de anonimiteit de reden
waarom men de oorzaak niet kon verzenden
aangezien dit misschien wel onrust sticht
omdat het protocol zwaar is omstreden.
Praktisch dagelijks kwam hij langs op z’n fiets
’s Zomers in een luchtige bloes
’s Winters diep z’n jas gedoken
Een vriendelijk onopvallend man
’t Prototype van een ambtenaar
Sinds een dikke week heb ik hem niet gezien
Eerst was het me helemaal niet zo opgevallen
Maar gisteren stond een bericht in de krant
In het park, een kilometer verderop,
Had men, in een vijver, een dode man gevonden
Vreemd dat ik hem toen pas miste
Kom vrind, pak toch je eigen leven aan
Wie anders dan jij kan het besturen
Beslis langs welke banen het zal gaan
Door twijfel gaat het veel te lang duren
Ga vastberaden over eigen paan
Geniet van mensen en van het leven
Blijf niet vandaag stil bij gisteren staan
Morgen kan je zoveel meer gaan geven
Droom van tijden die eens komen gaan
Een fantasie die bestaat in dromen
Maar waarvoor steeds de hoop blijft bestaan
Dat ze op een dag uit zullen komen
Denk eens aan die tijden die komen gaan
Waar je de hoop voor open hebt staan.
Waar waren we
voor geschiedenis bestond
waaruit bestonden we
voor er mensen waren
waar was de aarde
toen rotsen niet waren gevormd?
Wat was het universum
als materie nog niet bestond
hoe ontstond energie
die oorsprong laadde
vanwaar kwam de geest
die leven vormde?
Hoe lang nog
Zullen wij tasten
In ’t duister
Van toekomst
En onzekerheid
Slechts gissen
Naar de dag van morgen
En vergeten
Wat gisteren is geweest
Van vandaag niets weten
Waar ’t om gaat
Is ’t leven
Zin of weerzin
En vroeg of laat
Staat in luttele woorden
Beschreven
Waarvoor je
Op aarde bent geweest.
Iedere seconde vervliegt de tijd
En elke seconde is nieuwe toekomst
Zo worden dagen door seconden opgebouwd
Zo worden dagen ook afgebroken
Zo volgt ook jaar op jaar
Ook al stopt eens het leven
Maar iedere seconde bouwt weer nieuw
Een toekomst vult zich weer met tijd
Zo zullen nieuwe dagen telkens weer vormen
Een eenheid in seconden verspreid
Nieuwe jaren, nieuwe normen
Maar ook tot vergeving en vriendschap bereid?
Waarom het zoeken door de jaren
Onrust die drijft van dag tot dag
Om enkel roem en eer te vergaren
Zonder omzien naar elkaar in ontzag
Slechts zichzelf tot god verheffen
Kennend noch eerbied noch respect
Slechts iedereen in zwakte treffen
Geen woord of daad die tot vrede wekt
Ga daarom zoeken door de jaren
Naar toekomst in vree en rust
Wat helpt roem en eer vergaren
Als bloeddorst niet wordt geblust
Zoek toekomst waarvoor wij zijn geschapen
Gun leven en liefde aan iedereen
Daarvoor kregen wij verstand als wapen
En de wereld voor allen te leen.
Nog eenmaal langs vervlogen tijd
Nog eenmaal de uren voorbij laten gaan
Nog eenmaal ’t geluk van toen
Ach, tijden vriend, ze vliegen heen
En nooit komt de jeugd terug
Was je eens het middelpunt, even later
Ziet niemand je meer en sta je alleen
Alleen loop je langs vervlogen uren
En die gaan in stilte aan je voorbij
’t Enige wat blijft is schrale toekomsttijd
En de inhoud van voldragen hoop.
Het is niet de dennenboom
Die bij ons in de kamer staat
Niet de lichtjes die fonkelen
Het zijn niet de kerstliederen
Die klinken vanuit de huizen
Ook niet de glimmer en glitter
Overbodig aangeboden in etalages
Het zijn niet de witte vlokken
De wereld kledend in maagdelijk wit
De vrede vertolkt door verre klokken
Vriendschap vertolkt in arrenrit
Veel meer zijn het de stille uren
Die ik stil zit te lezen in dat grote boek
Waarin woorden over staan geschreven
Een leven waar ik zolang naar zoek
Een kind geboren in een kribbe in een stal
in wonderlijke nacht met wonderschone schijn
die de aarde zou behoeden voor zijn val
en die eens Koning van Israël zou zijn.
Zo roemloos en zo zonder pracht en praal
als naamloos kind gevreesd door mensenmacht
door heerser die met geweld en hart van staal
kinderen van Bethlehem om ’t leven bracht.
Hij gaf troost en liefde met Goddelijke kracht
deed wonderen heeft zelfs de zieken genezen
Hij overwon de dood door Zijn sterke macht
als grootste wonder is Hijzelf uit ’t graf verrezen.
Wie was deze man die zelfs tartte ’t duivelslot?
Messias, Redder, Jezus de Zoon van God.
Stil zat ik in die hoek met peinzende gedachten
mijn denken dwaalde zomaar ergens heen
ook zat ik op niets of niemand hier te wachten
had behoefte hier te zijn helemaal alleen
mijn oog was naar de verte nergens op gericht
en het was of mijn bewustzijn hier niet toefde
daar midden op die dag in het heerlijk zonnelicht
waren er zo veel herinneringen die mij bedroefden
langzaam zakte ik daar weg in zachte dromen
zag een zaal vol mensen die ik van vroeger kende
tot mijn verbazing wilden ze allen bij mij komen
hoorde mijn vaders stem die zich tot mij wende;
“Zie zoon, de aarde is nog steeds Gods Paradijs.
Die dat steeds voor ogen houdt leeft goed en wijs”
