Passerend duistere nachten
Verschijningen als schim
Die honend en spottend lachten
Tot ochtendgloren aan de kim
Illusies zijn als dromen
Draaikolken van vuur en wind
Hoop dat het zover zal komen
Dat eens de wereld vrede vindt
Het zijn filosofische gedachten
In wisselvallige vluchtigheid
Nachtelijke dromen die wachten
Iedereen van spanning bevrijd
Mensen die hopen en verlangen
De uitkomst van hun dromen
In zekerheid te ontvangen
En heel de wereld zullen overstromen.
Vragen naar de zin van ’t leven
Hoe dikwijls is dat wel niet gedaan
Er is nooit een antwoord op gegeven
Als zouden wij zinloos bestaan
Hoe leeg zou dan het leven zijn
Zo kort toch was dan hier onze tijd
Het zijn op deze aarde enkel schijn
Geen hoop, geen liefde, alleen strijd
Leven heeft zin hoe je het bekijkt
Voor ieder een eigen taak op aarde
Geen mens is overbodig, hoe dat soms lijkt
Houd iedereen in eigen waarde
Laat ons eens allen tezamen gaan
Strijdend voor vrede en geluk
Als één man voor de liefde staan
Ieder volk vrij van tirannie en druk
Dan heeft het weer zin te leven
Wordt de aarde weer een paradijs
Kan ieder weer liefde en vriendschap geven
Misschien wordt de mens eens zo wijs
Geef mij vrijheid waar ik aan ben gewend
Mijn leven lang in de frisse lucht
Ruimte om te gaan en te staan
Geef mij ruimte voor eigen keus en leven
Mijn eigen overtuiging en ideeën
Mijn fantasieën hoe het beter kan
Goed, de wereld verbeteren kan/wil ik niet
Maar toch een klein beetje liefde geven
Opent voor sommige mensen een hemel
0p mijn stille plek
Ergens teruggetrokken
In eigen gedachtegang
Hoeft niet alleen
Kan ook tussen mensen
Mijn eigen dromen
Mijn eigen fantasieën
Over mijn eigen leven
Probeer ik te doorgronden
Waarom één loopt met problemen
De ander het leven toelacht
De één is sloeber
De ander draak
De één is Donald
De ander Dagobert
Ach, ’t is het leven zo het is
Het is heel gewoon-
Carnaval….!
Slechts de hoop van mijn dromen
Alswel de illusie van mijn zijn
Van wat wel of niet is uitgekomen
Van de verwachting uit mijn brein
Was het één gebaseerd op waarheid
Of het andere op puur fantasie
Dat op den duur verdwijnt in de tijd
Of heb ik verheven tot schone symfonie
Elk woord bezegeld de klank in ’t leven
Voegt al dan niet inhoud daar aan toe
Daden zullen invulling moeten geven
Wat ik wel heb gedaan, danwel nog doe.
Stil dromend denk ik
Aan al die jaren
Die zijn verdwenen
In een roes van voorbij
Vergeten in nevel
Slechts als wolken gestuwd
Door wind in eindeloos
Pruisisch blauwe velden
Vindt men hier en daar
Nog dagen van herinnering
Omrand door goud
In stilte vraag ik mij af
Wat hebben die dagen gebracht
Waarvoor is die tijd verstreken
En wat rest ons nog aan tijd
Komen nog tijden van vrede
Of rest de aarde enkel nog strijd.
Waar zijn de grenzen van de kennis
En hoe lang duurt de dialoog
Waar is de wetenschap die ons wijst
De rust en erkenning van de ander
Geënt op vrede in je eigen binnenste
Ach, eeuwig durend is die dialoog
Die ons geen rust geeft in eigen doen en laten
Die ons de monoloog ontneemt
Kennis en beschouwing van wat rondom ons leeft
Zodoende in de massa dreigen te verdrinken
Na broeierig warme dag
zit ik op terras te peinzen
over zin of onzin van ’t leven
over goed of kwaad
schuld of onschuld veinzen
wat is beter dan wel ’t best
wie zal alle facetten leren
van het leven of de dood
wat is sneller dan in ’t lest
bij sterven de laatste ademstoot
zal de ziel rusteloos zwerven
blijvend in aardse tranendal
toch vestig ik mijn hoop
op belofte die plek te erven,
waar ieder gelukkig wezen zal.
Er is een lege ruimte
Die mij geheel omhult
En vraagt om inhoud
Die vraagt te denken
Over al wat ik zie
Een lege ruimte die beknelt
Als is hij gevuld
Gevuld met benauwenis
Van gevoelens en onwetendheid
Een ruimte waarin ik verdrink
Maar als ik zie of denk
Lossen de muren op
En omhult mij vrijheid
En benauwdheid en onwetendheid
Zijn als schimmen verdwenen
Hoog aan de hemelkoepel
Een vlieger of een luchtballon
Een spel van enkel wind
Ritselende bladeren in groene kruin
En over ‘t blanke strand stuivend zand
Een spel van enkel wind
Langs water en rivier het ruisend riet
En over akkerland ’t golvend graan
Een spel van enkel wind
Langs strand rolt woest branding aan
En beukt op strand en kust
Ook dit is spel van enkel wind
Bomen kreunen, takken breken af
Langs water kreukt het riet
Ook dit is spel van enkel wind
Zo menig één bouwt een huis
En anderen breken het weer af
Zo is het spel van de mens
Ik ben geen schepper
dus een band te scheppen
is mij te veel gevraagd
al tracht ik wel te smeden
maar ach in het verleden
is vriendschap
reeds zo vaak vervaagd
bijna geen mens
is bereid zich te geven
in onbaatzuchtig
eeuwig hechte band
gesmeed voor heel zijn leven
’t zijn zo dikwijls
de bijkomstigheden
die wij als liefde zien
zonder herinneringen
aan verleden
maar ervaringen
gezien in dagelijks licht.
Waar waren we
voor geschiedenis bestond
waaruit bestonden we
voor er mensen waren
waar was de aarde
toen rotsen niet waren gevormd?
Wat was het universum
als materie nog niet bestond
hoe ontstond energie
die oorsprong laadde
vanwaar kwam de geest
die leven vormde?
Hoe lang nog
Zullen wij tasten
In ’t duister
Van toekomst
En onzekerheid
Slechts gissen
Naar de dag van morgen
En vergeten
Wat gisteren is geweest
Van vandaag niets weten
Waar ’t om gaat
Is ’t leven
Zin of weerzin
En vroeg of laat
Staat in luttele woorden
Beschreven
Waarvoor je
Op aarde bent geweest.
Iedere seconde vervliegt de tijd
En elke seconde is nieuwe toekomst
Zo worden dagen door seconden opgebouwd
Zo worden dagen ook afgebroken
Zo volgt ook jaar op jaar
Ook al stopt eens het leven
Maar iedere seconde bouwt weer nieuw
Een toekomst vult zich weer met tijd
Zo zullen nieuwe dagen telkens weer vormen
Een eenheid in seconden verspreid
Nieuwe jaren, nieuwe normen
Maar ook tot vergeving en vriendschap bereid?
Woorden die ik heb geschreven
Waarover mijn gedachten zijn gegaan
Waar blijven die nog na mijn leven
Als ze zelfs op papier niet meer bestaan
Nergens een steen van mijn gedachten
Herinneringen waarover mijn mijmeringen zijn gegaan
Woorden die slechts mensen achten
Maar die nergens geschreven staan
Zal ooit iemand mijn naam nog kennen
Weten waar mijn wieg heeft gestaan
Wellicht moet ik er aan wennen
Dat ik alleen nog ergens voor paal zal staan
