Categorie: filesofie

Ik schrijf mijn gedichten.
Witte gedichten
op wit papier.
Met zwarte inkt.
Zo worden de woorden
gemengt tot grijs.
En worden mijn gedichten
en ik een eenheid.

Om een mens te begrijpen
Moet je van goede huize zijn
Zoiets vergt tijd om te rijpen
De oorzaak van jaloezie en pijn
Afgunst en eeuwig verwijt
Verheven boven ieder ander
Oprecht mens zijn kost strijd
Je moet goed zijn en schrander

Men wil belangrijk wezen
Door veel bezit en macht
Ver boven ieder uitgerezen
Rijk als iemand die om ander lacht
Bovenste wezen is ieders wens
Nee, begrijpen kan ik dat niet
Maar ik ben dan ook maar
………een mens

Dwalend door mijn woorden
In de doolhof van mijn brein
Onderbrekingen die mij stoorden
Door de weg verloren te zijn

Ergens zal toch mijn doel wezen
Een einde na een zwaar begin
Gaande weg is mijn hoop gerezen
Ga ik zingend het paradijs weer in

Laat mij mijn rug dan rechten
Voorwaarts door die doolhof gaan
Hindernissen voor mijn voeten slechten
Niet voor elk probleem stil gaan staan

Mijn immer zoekende gedachten
Dwalend door het doolhof van mijn brein
Zullen elke klacht verzachten
Die op mijn pad een obstakel zijn

Het raadsel van het leven
Het raadsel van het hoe en waarom
Nooit is het antwoord een mens gegeven
En toch is de mens beslist niet dom

Steeds blijft men het antwoord zoeken
Maar weet niet waar men beginnen moet
Wanhopig doorzoekt men gaten en hoeken
En denkt te vinden in grote overmoed

Toch is men in alle eeuwen niet verder gekomen
Ontdekte veel maar vond het antwoord niet
Bleef steeds over nieuwe toekomst dromen
Maar irreëel is wat de individuele filosofie ziet

Kosmos, ruimte, universum
Waar je buiten lijnen van ’t leven gaat
Waarheid van het zijn
Maar wie kan ze betreden
Wie heeft het bewijs
Van het aller vroegste leven
Of het eind van de toekomst

Toekomst is een zwart gat
Ergens in onmetelijke ruimte
Waarin alles wordt opgezogen en verteert
Onbegrijpelijk, wij leven daar mee
En wij weten pas
Als wij die toekomst ondervinden.

Tussen drommen mensen
Baan ik mij een pad
Onbekend, onbetekenend
Onderweg naar een doel
Een doel dat ik zelf nog niet ken
Maar de drommen stuwen
En het enige
Waar ik mij zorgen om maak
Is dat ik niet onder de voet wordt gelopen

Zo stroom ik mee
Met die drommen
En denk dat ik toch
Mijn eigen weegs ga

Misschien bereik ik toch ooit
Mijn eigen doel
Ergens, door drommen heen gestuwd.

Schrijven van poëzie
Is anders dan het lezen
Wel bezoedelt de dichter
Het maagdelijk wit papier
Met vloeistof uit zijn pen
Maar wie zal het ooit lezen

Staat er nu letterlijk
Zienswijze van de dichter
Of is het geheimtaal
Voor hoog lecturelen
Die kunnen lezen en begrijpen
Tussen letters, regels,
En alinea’s

Misschien schrijf ik geen poëzie
Maar alleen voor eigen plezier

Lopend door lange grot
Klinkt slechts
Holle echo
Van voetstap
Als een lege ton
Waarin alleen ruimte is
Voor echo

En vele mensen
Lopen door die lange grot
En vele echo’s klinken
Als in een lege ton
Waarin geen ruimte is
Voor gesprek noch taal
Alleen klinkt daar
De echo

Het was de roep uit de verte
Die mij het nest verlaten deed
Onrust als bij vogels
Een nieuwsgierige onderzoekingsdrang

Wens het nieuwe te ontdekken
In verre landen, over zee
Ergens ver in de vreemde
Als de vogels op hun trek

Daar, ver van huis en vaderland
Onzeker en geen mens daar kennend
Was het keerpunt op mijn tocht
Heb ik uiteindelijk besluit genomen
Want ik vond niet wat ik zocht

Dat wat ik vond dat was ikzelf
En mijn zwerftocht leidde mij
Naar mijn oude vertrouwde huis en plek

Passerend duistere nachten
Verschijningen als schim
Die honend en spottend lachten
Tot ochtendgloren aan de kim

Illusies zijn als dromen
Draaikolken van vuur en wind
Hoop dat het zover zal komen
Dat eens de wereld vrede vindt

Het zijn filosofische gedachten
In wisselvallige vluchtigheid
Nachtelijke dromen die wachten
Iedereen van spanning bevrijd

Mensen die hopen en verlangen
De uitkomst van hun dromen
In zekerheid te ontvangen
En heel de wereld zullen overstromen.

Vragen naar de zin van ’t leven
Hoe dikwijls is dat wel niet gedaan
Er is nooit een antwoord op gegeven
Als zouden wij zinloos bestaan

Hoe leeg zou dan het leven zijn
Zo kort toch was dan hier onze tijd
Het zijn op deze aarde enkel schijn
Geen hoop, geen liefde, alleen strijd

Leven heeft zin hoe je het bekijkt
Voor ieder een eigen taak op aarde
Geen mens is overbodig, hoe dat soms lijkt
Houd iedereen in eigen waarde

Laat ons eens allen tezamen gaan
Strijdend voor vrede en geluk
Als één man voor de liefde staan
Ieder volk vrij van tirannie en druk

Dan heeft het weer zin te leven
Wordt de aarde weer een paradijs
Kan ieder weer liefde en vriendschap geven
Misschien wordt de mens eens zo wijs

Geef mij vrijheid waar ik aan ben gewend
Mijn leven lang in de frisse lucht
Ruimte om te gaan en te staan

Geef mij ruimte voor eigen keus en leven
Mijn eigen overtuiging en ideeën
Mijn fantasieën hoe het beter kan

Goed, de wereld verbeteren kan/wil ik niet
Maar toch een klein beetje liefde geven
Opent voor sommige mensen een hemel

0p mijn stille plek
Ergens teruggetrokken
In eigen gedachtegang

Hoeft niet alleen
Kan ook tussen mensen

Mijn eigen dromen
Mijn eigen fantasieën
Over mijn eigen leven

Probeer ik te doorgronden
Waarom één loopt met problemen
De ander het leven toelacht
De één is sloeber
De ander draak
De één is Donald
De ander Dagobert

Ach, ’t is het leven zo het is
Het is heel gewoon-
Carnaval….!

Slechts de hoop van mijn dromen
Alswel de illusie van mijn zijn
Van wat wel of niet is uitgekomen
Van de verwachting uit mijn brein
Was het één gebaseerd op waarheid
Of het andere op puur fantasie
Dat op den duur verdwijnt in de tijd
Of heb ik verheven tot schone symfonie

Elk woord bezegeld de klank in ’t leven
Voegt al dan niet inhoud daar aan toe
Daden zullen invulling moeten geven
Wat ik wel heb gedaan, danwel nog doe.

Stil dromend denk ik
Aan al die jaren
Die zijn verdwenen
In een roes van voorbij
Vergeten in nevel
Slechts als wolken gestuwd
Door wind in eindeloos
Pruisisch blauwe velden
Vindt men hier en daar
Nog dagen van herinnering
Omrand door goud

In stilte vraag ik mij af
Wat hebben die dagen gebracht
Waarvoor is die tijd verstreken
En wat rest ons nog aan tijd
Komen nog tijden van vrede
Of rest de aarde enkel nog strijd.