Langs randen van het zijn
het waken en het dromen
bedwelmd als met zoete wijn
of zacht tot ruste komen
met werkelijke oogopslag
het leven vol omvatten
op klaar lichte zonnige dag
de waarheid te bevatten.
Anderzijds in duistere nacht
geen geluk te aanschouwen
waar men op bevrijding wacht
licht voor nieuw vertrouwen
bevrijdend uit onzekerheid
van levensvreugd gewis
verlossend uit de tweestrijd
wat “’t Tweeduuster” steeds is.
Verre horizon,
zonder boog, zonder gewelf.
Doch helaas één vraag
het antwoord is daarop vaag.
“Wie is dat? Ben ik dat zelf?”
Waarom dansen de mensen zo weinig
Kijk naar de muggen in de zonneschijn
Zij dansen een voorjaarsdans
Omdat ze van sneeuw en kou verlost zijn
En wij….
We lopen met gezichten als donderbuien
Alleen om dat we regen willen
En bij ieder wolkje dat de lucht bedekt
Lopen we weer om zon te gillen
Terwijl de muggen zoemen en dansen.
Er is een beweging op aarde.
Een beweging, getuigend van hoop.
Mensen die weten de waarde,
waarde, van geloof en doop.
Waarde, van eeuwige liefde.
Waarde van het eeuwige woord.
Liefde, die niemand ooit griefde.
Zij hebben van verlossing gehoord.
Verlossing, enkel door Jezus.
Door Zijn offer alleen gebracht.
Zo’n daad, getuigend van ontferming,
kan door geen mens zijn bedacht.
Ze blijven geloven in overtuiging,
tegen elke logica in.
Ze weten het heel zeker,
volharding heeft werkelijk zin.
Blijf hopen op eeuwige vrede.
Verwachtend, vergeving van schuld.
Vertrouwend, op Zijn kracht en rede.
Volhardend, in moed en geduld.
Er is een beweging op aarde.
Niet door mensen opgang gebracht.
Slechts zij kennen die waarde,
Vertrouwend, in zwakheid gehulde macht.
Nog kruis, nog graf, was Zijn einde.
Dat einde was enkel het begin,
van Zijn triomf en overwinning.
Daardoor leidt Hij ons ten hemel in
Hoe koud het eenzaam hart dat niet meer slaat
voor medemensen met pijn leed en smart
niet voelt diens verdriet in hun lijdend hart
verblind slechts door zijn eigen wrok en haat.
Waar is gevoel dat hem verlaten heeft
hij kent geen tederheid bij dag of nacht
wellicht is er geen mens die op hem wacht
zelfs geen sterveling die hem liefde geeft?
Ergens is toch hij ook menselijk, zacht,
en hunkerend naar een liefdevol woord
dat begripvol met warmte op hem wacht,
hij in tijden van onrust steeds weer hoort
als vanuit sombere donkere nacht
het nieuw heldere ochtendlicht weer gloort.
Alle dagen waren eender
grauw, mistig en troosteloos
kleurloos waren bomen en struiken
sombere schimmen van nevel
door beemd en veld.
Tot ik jou door die wei zag lopen
vlechtend bloemenkransen
en slingers om je hoofd
wat ik toen niet kon beseffen
dat ik nooit in elfjes had geloofd.
Laten we dansen samen
door velden met kleuren
onder bomen groen van blad
genieten van bloemengeuren
in liefdeskrans gevat.
Zomaar een middag
dromerig op het terras
mijmeren en soezen
zonder na te denken
enkel genieten van ’t moment
in de verte loeien koeien
een merel hipt
vlak voor je voeten
onder een struik
op zoek naar vroege bessen
langs nevelige horizon
blauwe randen van bossen
een vaag melkwitte lucht
vandaag is ’t nog zomer
morgen gaat de zon weer….
op de vlucht.
Een dag kan somber zijn
en een nacht zo droef
gekweld door angst en pijn
herinnering die men begroef.
Niet alleen schijn die bleef
van vreugde en geluk
maar ook woorden die je schreef
maakten zoveel stuk.
Ook niet de dag dat je heenging
ligt voor mij moeilijk en droef
’t is die ene herinnering
dat jij voorgoed m’n naam begroef.
Als dagen alleen maar licht
en donker zijn
gevuld met vlek en schaduw
en onbeweeglijk
statische gedachten
muren tot leven brengen.
Geen nieuwe dagen
strijden om voorrang
maar zich herhalen
starend in de nacht
tot geen vlek of schaduw
nog op licht of donker wacht.
Op mooie warme dagen
Als je denkt dat de zon
Zal blijven schijnen
Geen wolk de hemel bedekt
Je vol hoop de wereld in trekt
Kan met één klap
De zon verdwijnen
En komt donder bij helder hemel
Door schrik verblind
Genageld aan de grond
Zoek je waar je heil in vindt
Toch schijnt nog steeds de zon
En richt je je nog op de horizont.
Ik treurde om het leed.
Ik treurde om de pijn.
Ik treurde om de mensen,
die God afvallig zijn.
Ik treurde om de wereld,
waar zoveel kwaad geschied,
dat wij elkander haten.
Begrijpen kan ik niet.
Ik zag de waanzin, de oorlog.
Droefheid, in menselijk bestaan.
Onbegrip en leegte.
Hoe kan een mens dit aan ?
Ik treurde om de mooie aarde,
die God geschapen heeft.
Waar Hij iedere dag Zijn genade,
nog aan Zijn schepping geeft.
Zo bleef ik droevig peinzen,
over ‘s mensen droevig lot.
Er moest toch toekomst wezen,
en ik wende mij niet tot God.
Ik zag ‘t niet meer zitten,
het werd mij allemaal teveel.
Ik wilde alles redden,
maar de angst bekroop mijn keel.
Toen, hoorde ik een kinderstem,
het zong een vrolijk lied.
Over Hem, die stierf om ons te redden.
Toen,begreep ik mijn droefheid niet.
Soms is het of de tijd even stil gaat staan
of er geen toekomst in het verschiet meer is
gevangen door zwaar verdriet of een gemis
en kun je alleen bijna niet verder gaan.
Zwaar en vermoeiend zijn dan de dagen
eenzaam en donker zijn dan de nachten
worden gestuurd door duistere krachten
wij worden belaagd door angstige vragen.
Wat helpt het stil te staan bij al die zorgen
te blijven hangen in ellende en verdriet
terwijl Hij ons in Zijn liefde heeft geborgen
met eeuwige toekomst nog in het verschiet
van wieg tot graf wil Hij ons altijd verzorgen
voert aan Zijn hand ons in de nieuwe morgen.
Onzichtbare mantel
die de aarde omvat
streelt met satijnen handen
beweegt wat statisch lijkt
grenzeloos verbind
volken en vele landen
verspreidt geruchten
van kennis en vrede
over bergen en zeeën
adem der schepping
voor ieder een rede
gelijkheid te zien.
en leven in vrede
Door volle straten zwijgend
loop ik verder
zoekend waar mijn charisma is
onopgemerkt door passanten
die zonder groeten gaan.
En in het park
onder schaduw van bomen
aan het einde van die straat
zit ik te dromen van ’t dorp
waar ik ben opgegroeid.
Herinneringen en weemoed
naar een onbezorgde tijd
die helaas niet weer zal komen
toen iedereen elkaar kende
passerend met vriendelijke groet.
Als weer de dag ontwaakt,
de nieuwe morgen licht
eerste zonlicht ons raakt
knielen wij voor Uw aangezicht
en danken U thans uitgerust
voor Uw bescherming deze nacht
dat U ons weer hebt toegerust
nu de dagelijkse taak ons wacht.
U die over het leven waakt
de wereld altijd wil besturen,
met Uw Geest ons weer raakt,
die U met Pinksteren wilde sturen,
zo blijft U ons steeds nabij
alsof U nog op deze aarde bent,
beschermt voor vreemde heerschappij
met liefde in Uw heilige tent.
