Op zacht welluidende toon
Hoor ik nog je zachte lied
Klanken zo zuiver en schoon
Waarbij velen het gemoed vol schiet
Kleine vogel hoog in de bomen
Zing zacht van hoop en leven
Laat ons weer vreugdevol dromen
Jou zang kan zoveel blijheid geven
Zing je lied dat wij niet kennen
Dat jij van de hoogste leraar hebt geleerd
Wij in jou onze meerder moeten erkennen
En jij de hele schepping vereert
Hoor de vogels bij het eerste ochtendgloren
Klanken als hemels geluid
Wat kan een mens meer bekoren
Dan het vroege welluidend gefluit
Geniet de vrede en rust
Dat in het paradijs op aarde eens was
Heel het leven is zich bewust
Bij vogelzang uit kruin of struikgewas
Dans met de vlinders van bloem tot bloem
In tuinen bont van het leven
Waar lucht bezwangerd is van bijengezoem
En schepping alles heeft gegeven
Ik vul mijn dagen
Met herinneringen
Een leven met pieken en dalen
Mijn jaren zijn snoeren
Van edelsteen tot half topaas
Ach, niemand kan zeggen
Dat leven enkel bestaat uit zirkoon
Geluk kan er nog zo’n glans op leggen
Toch blijft het voor ons gevoel
Steeds weer zo gewoon.
Verloren had ik je
in die koude tijd
als bevroren water
toen geen zon scheen
de hemel weende.
De wereld kende
niet meer kleur
het veld was dor
de bomen dood
gesloten hemel weende.
Maar zachte bries
dreef wolken weg
zonnestralen verwarmden
en kleurden het veld
de hemel glimlachte.
Gevonden heb ik je
nu de zon weer schijnt
tussen bloemen op het veld
onder de kruinen van bomen
een open hemel glimlacht.
Er is een droom
een droom dat heel de wereld
ééns gelukkig zal zijn.
Er is een droom
een droom dat ieder mens
ééns gelukkig zal zijn.
Er is een droom
een droom dat ieder
christen, jood, islamiet,
buhdist of atheïst
elkaar zullen omhelzen .
Er is een droom
dat ieder mens
elkaar met respect
wil en zal behandelen.
Ik droom die droom
en ik geloof in vrede.
Het valt niet te ontkomen
ik geloof in de Geest
die mij leidde naar die dromen.
Mijn hemel vandaag azuren blauw
hier en daar witte schapenwolkjes
met gouden randen
beschenen door warme zonnestralen.
Schitterend over parelend dauw
gevuld met smaragd en edelstenen
en aan de kim tegen somber grauw
een boog in prachtige kleuren.
Ik schilder mijn hemel azuren blauw
met schapenwolk en zonnestralen
zie hoe grauwheid over de kim verdwijnt
als de zon zelfs in mijn hart ook schijnt.
Wil zijn in parken, tuinen
dwalen door velden of bossen
over vlakke landen
dan wel door bergen
zwerven langs zee.
Wil horen de vogels
bewonderen hoge bomen
genieten van bloemen
vlinders zien vliegen
bijen die nectar genieten.
Daar wil ik zijn
waar het leven bruist
lach boventoon viert
geluk wordt gedeeld
liefde gevierd.
Ergens klinken negen slagen
zon nadert de horizon
boomkruinen op nevel gedragen
nog beschenen door rode ballon.
In de verte klinken zachte tonen
van een eenzame klarinet
die rust van deze dag bekronen
als een vredig dankgebed.
Nagenietend in laatste zonnestralen
op het schemerig terras
laat ik mijn gedachten dwalen
hoe heerlijk ook deze dag weer was.
Hoe graag zou ik willen dichten
in klanken die zweven
op lucht of drijven op water
over velden en bossen
in ritmische tonen
als door een componist
geschreven op noten
wuivend als korenakkers
deinend als zee tot de horizon.
Dan ontvangen de echo
als lach van een kind
zuiver, ontspannen
misschien nog naïef
maar oprecht en eerlijk
vanuit pure natuur
door ruisende bossen
klinkend van verre
de roep, “Ik heb je zo lief”.
Glanzend ochtendlicht langs de horizon
frisse deken van dauw over weiden
golvend in schijn als stralen van zon
haar warmte voor de dag verbreiden.
Als zachte bries door wuivend riet
in fluisterstille akkoorden
het klein verdriet, wat dikwijls niemand ziet
maar alleen de bomen hoorden.
Weerkaatsend licht van ster en maan
weerschijnend op vlak water van plas
bruisen door stroomversnelling gaan
van een rivier die eerst zo rustig was.
Vrolijk springende ree op de heide
hert in het bos tussen bomen
vol capriolen als een lam in de weide
dan weer stil staan te dromen.
Een dag van leven en beleven
bij zon of wolk anders niet
en als de zon ondergaat in nevel
zing je nog zacht een lied.
Schilderij; Hans Versfelt
Ergens zijn nog die plaatsen,
ruimte van land, zee en lucht
zonnestralen van ’t water kaatsen
waarvoor men steden ontvlucht
plekken om te ontspannen
de geest weer vrijheid biedt
vertoeft zonder zorg of plannen
alleen ruime horizon ziet
plaats om tot jezelf te komen
alleen met water lucht en land
zonnend liggen dromen
ergens in duinen in het zand.
Klim over bergen
vaar over zeeën
trek van land tot land
kijk naar bloemen
kijk naar bomen
luister naar vogels
geniet van vissen
groei met seizoenen mee
bezoek de mensen
leef in geluk met dromen.
Schitterend zakt de zon
als rode bol achter de kim
de horizon, één rode gloed,
het nachtegaalconcert
begint in de kikkerpoel
terwijl andere geluiden dempen.
In de eik overstemt de ware
zijn boeren naamgenoten
over het reeds nevelig land
scheren nog lage zwaluwen
om in razende vaart insecten
rond enkele koeien weg te pikken.
Vanaf het nog broeierig terras
zit ik dromerig na te genieten
terwijl langzaam de zon verdwijnt
maan en sterren de hemel sieren
en als ik naar binnen ga
zingt nog de kikkerpoel en
wordt door de eik overstemd.
De jonge nacht ontsteekt de sterren
zachte broeierige wind steekt op
bij stemmig licht van kaarsen
bijgeschenen door helder maanlicht
proeven wij de sfeer van zoele avond
schoonheid van Afrikaanse binnenland
zacht weerschijnt het flakkerend licht
in fonkelende glazen wijn op tafel
onze handen verstrengelen zich
tijdens weinig woorden die wij spreken
alsof geluk opnieuw geboren wordt
terwijl de zon achter horizon is verzonken.
Waai uit over velden en bossen
in triomfgeschal van hoorn
als blaasmuziek of zachte harp
streling van zintuigen, laat horen
jouw intense drang te genieten
bevredig ons verlangen met rust
in toonaarden van velerlei klank
wanneer licht de dageraad kust
tot de avond vervult met dank
de dagen zijn gevuld met liefde.
