Categorie: overdenking

Het smalle pad


Op een kruising van vele wegen
Kijk ik verward om mij heen
Op elke weg kom ik mensen tegen
Nergens ben je echt alleen

Ergens loopt het smalle pad voor mij
Kronkelend en vol rotsen en kuilen
Aan alle comfortabele wegen voorbij
Nergens een plek om te schuilen

Helaas nergens staat richting aangegeven
Een ieder is vrij in eigen keus
Elk mens is verantwoordelijk in eigen leven
Iedereen leeft naar eigen leus

Eens komt ieder aan ’t eind van ‘t pad
De weg die hij of zij zelf heeft gekozen
Die al het goed of kwaad omvat
“De weg des levens” ging niet altijd over rozen

Nog weinig woorden


Mijn woorden wil ik schrijven
Met inkt rood als mijn bloed
Om in gedachtenis te blijven
Bij het dalen van de avondgloed

En bij het schrijven wil ik denken
Aan de dagen van weleer
Aan jonge jaren aandacht schenken
Aan de fouten waar ik van leer

Het is de kleur die mijn pen schrijft
Die mij steeds herinnert aan de dood
Waarheen ’t leven mij langzaam drijft
Ondanks ik daar toch van genoot

Maar eerst wil ik nog genieten
Van het leven zolang dat nog kan
Dagen die mij nog overschieten
Die ik nog dragen zal als een man

Wie bepaalt


Niet meer dan kleurloos donkere vlek
Tegen nachtelijk duistere wand
Zwijgzaam somber en bedreigend
Van liefde en warmte gespeend
Geen mens noch geest, enkel angst

Toch staat tussen ons een licht
Dat al jouw zwarte kuren beschijnt
Jouw duister van de nacht verdrijft
Doet wachten op de ochtendgloed

Het licht der zonneschijn is liefde
Is leven, geluk, is warmte en dans
De zang van vogels in de bomen
Iedere dag voor vriendschap weer een kans

Toch kom je ook voor mij
Eens uit je duistere hoek
Zal ik mij aan jou over moeten geven
Valt ook voor mij het levensdoek

Drijvende tijd


De tijd, de tijd, ze drijft en jaagt een ieder voort
want haar ontbreekt de tijd om zelf de tijd te nemen
en ‘wijls gebeurt het haar dat zij niet wordt gehoord
zodat ze menig tijd en adem kan benemen

in stroom bevlogen jacht van tijden wordt verzwegen
dat dag en nacht het licht in tijd gedragen leven
gespaard van week tot maand een jaar aaneen geregen
de bloei verstaat wat leeft bij rust en tijd gegeven

wat is de tijd nog waard wanneer ze blijkt vervlogen
verdwijnt met stille trom in verre blik van ‘t heden
wie drijft en jaagt ons voort met krappe tijd voor ogen
de tijd, de tijd, ze drijft en zet op juiste schreden.

Overpeinzing op de drempel


Waarom het zoeken door de jaren
Onrust die drijft van dag tot dag
Om enkel roem en eer te vergaren
Zonder omzien naar elkaar in ontzag

Slechts zichzelf tot god verheffen
Kennend noch eerbied noch respect
Slechts iedereen in zwakte treffen
Geen woord of daad die tot vrede wekt

Ga daarom zoeken door de jaren
Naar toekomst in vree en rust
Wat helpt roem en eer vergaren
Als bloeddorst niet wordt geblust

Zoek toekomst waarvoor wij zijn geschapen
Gun leven en liefde aan iedereen
Daarvoor kregen wij verstand als wapen
En de wereld voor allen te leen.

Houvast


Nog eenmaal langs vervlogen tijd
Nog eenmaal de uren voorbij laten gaan
Nog eenmaal ’t geluk van toen

Ach, tijden vriend, ze vliegen heen
En nooit komt de jeugd terug
Was je eens het middelpunt, even later
Ziet niemand je meer en sta je alleen

Alleen loop je langs vervlogen uren
En die gaan in stilte aan je voorbij
’t Enige wat blijft is schrale toekomsttijd
En de inhoud van voldragen hoop.

Mijn eigen keuze


Waarom ben ik als mens zo tweeslachtig
En bestrijd steeds mijn eigen vaste keus
Of gaat mijn brein en hart niet eendrachtig
Op ’t pad van mijn eens gekozen leus

Ééns heb ik één weg gekozen om te volgen
Maar ’t bleek geen gemakkelijk effen pad
Menig fout bleef mij op de voet achtervolgen
Ik vroeg mij af waaraan dat nu lag

In gedachten ben ik nogmaals dat pad gegaan
En zie nu duidelijker wat ik niet goed deed
Steeds weer bleef ik bij mijn fouten staan
Daarmee bezorgde ik zelf mijn eigen leed

Zo dikwijls vergat ik de lichtpunten op mijn pad
En strompelde van fout naar fout
Zonder mijn zegeningen te tellen
Toch geloof ik niet dat ik de weg verkeerd gekozen had

Àls….


Als alle paden recht zouden zijn
beloften echt gemeend
en woorden niets dan waarheid
recht in hart en ziel vereend.

Als vrijheid voor ieder mens
een heel normale zaak zou zijn
en elk eens naar eigen wens
kan leven zonder pijn.

Als eens over heel de aard
vrede en vriendschap heerst
in gelijk verdeelde welvaart
niemand laatst en niemand eerst

Als deze dromen uit zouden komen
hoeveel meer was dan leven waard
dan was de aardse balans volkomen
en leven niet door verdriet bezwaard.

Ons leven als jaargetijden


Door kleurrijk lover in nevelig verschiet
en vale zonnestralen door nog zoele bries
opgejaagde bladeren onder melkwitte lucht
tussen steeds doodsere bomen en leggen
zich neer in eindeloze laatste rust.

En veld en woud wachten samen stormen
bedekkend hen in serene witte sluier
als doodsgewaad in verstild schoon
bergend teer jong onontsproten leven
tot zon en warmte wekken uit hun slaap.

Zo Heer zal ook door herfst en winter
ons leven gaan door tegenslag en zegen
als kleurrijk lover in nevelig verschiet
en na aards lijden in onze laatste jaren
is niet sterven of dood ons eeuwig lot.

Ik sta en zie….


Ik sta hier midden in de wereld en zie
zoveel verdriet rondom mij gebeuren
rampen oorlogen of gewoon ruzie
er valt zoveel ziekte en leed te betreuren.

Ik zou willen helpen waar ik kan helpen
overal noden en ellende weg te nemen
verdriet en pijnen liefdevol te stelpen
vreugd te schenken in plaats van problemen.

Toch is er niet enkel rampspoed en verdriet
nog steeds is de wereld schepping van God
en enkel dood en droefenis duldt Hij niet
Zijn maaksel laat Hij niet over aan het lot.

Zijn tijden komen en Zijn tijden gaan
wij zien het in wisseling der seizoenen
hemellichamen die trekken hun eigen baan
teveel wonderen en schoonheid om te noemen.

En ik sta hier midden in de wereld en zie
Zijn almacht groot en wonderlijk schoon,
Zijn wegen en plannen die ik niet doorzie,
maar wel sta ik hier als Zijn scheppingskroon.

Als ’t zand in de zandloper


In stilte is de tijd voorbij gegaan
Ongezien over heuvels en door dalen
En wij zijn dikwijls stil blijven staan

De tijd is door ons niet in te halen
Hij gaat met rasse schreden door ons leven
Ons resten slechts de verhalen
In overlevering doorgegeven

Voor ons is de tijd het heden
Die naar de toekomst uitzicht geeft
Waarin men met de rug naar het verleden
Hopelijk alleen naar beter streeft

Verloren woorden


Gedachten zullen verborgen blijven
als ze niet in woorden overgaan
en woorden worden dikwijls vergeten
als men ze niet opschrijven zal
hoeveel gevoel zal dan verdwijnen
in het koude niets van het heelal.

Hoeveel geschreven woorden
zijn nooit gelezen als herinnering
aan hen die ze ooit hoorden
opwellen vanuit hun ziel,
als een waarschuwing, een zorg,
alleen omdat het geen mens beviel.