Categorie: maatschappij

Wij wachtten gelaten met dichte ogen
op toekomst die niet glanst
zonder dat wij actie overwogen
of tegen teleurstelling zijn verschanst.

Wij hopen steeds tegen beter weten
op rozengeur en maneschijn
zijn vanuit het verleden vergeten
dat ook nu de toekomst niet beter zal zijn.

Wij lopen met open ogen
naar een bodemloos ravijn
worden door woorden bedrogen
van hen die geen ware leiders zijn.

Als uit maan en sterren opgebouwd
in vlammend vurige gestalte
rijzend boven water zee en oceaan
met zinderend verlangen te omarmen
wat eens niets was en ook tot niets zal worden
maar geven nu kracht van licht
tot wanneer je sterren en maan
weer zult ontsteken door weerkaatsing in je gloed.

Denkend aan jou in duistere streken
waar toch jouw gloed in overvloed schijnt
maar kan warmte niet doordringen tot leven
is je vuur verloren tot mijn spijt
daar is geen energie die jij geeft ontvankelijk
maar rest leven in armoe en verdriet
vol ellende ziekte en sterven
misschien, dat ooit de wereld dat ziet.

De wereld is vol ellende
bij elke oplossing die jij aandraagt
komt toch een heel, heel klein stukje uitzicht
op blijdschap, vrede en liefde

Als alles anders is dan wij denken
wordt het dan geen tijd dat wíj ánders worden?

Het is een vreemde
hij brengt ons nood
hij is ontheemde
hij is geen mens,
hij is een pést!

Vervolg en roei hem uit.
Vervolg hem van oost tot west,
behandel hem als een schavuit!

Wij zijn het enig ras der sterken.
Beschaving is er slechts door onze werken.
“Wir sind, Dér Übermensch!”.

Verschoon de aarde van dat soort,
dat vuil, dat schorem,
vernietig hem, die niet tot ons behoort!

Stop hen in gevang en concentratiekamp.
Vergas hen, gebruik hun vel tot lamp.
“Bis weiterem glorie dem Übermensch!”.

Hij is de schuld van onze ellende.
Hij maakt de wereld tot een hel.
Wat goed is regelt “Der Führer”wel.

Miljoenen doden zijn gevallen,
in die zinloze oorlog vol geweld.
Miljoenen zullen nogmaals vallen,
als deze mentaliteit nog steeds telt.

En…., is op ’t eind der derde wereldoorlog,
de wereld reddeloos verwoest
dan rest de overlevende, niet nóg….,
“Wir haben es nicht gewusst!”.

Geplaatst naar aanleiding van actualiteit

Praktisch dagelijks kwam hij langs op z’n fiets
’s Zomers in een luchtige bloes
’s Winters diep z’n jas gedoken
Een vriendelijk onopvallend man
’t Prototype van een ambtenaar

Sinds een dikke week heb ik hem niet gezien
Eerst was het me helemaal niet zo opgevallen
Maar gisteren stond een bericht in de krant
In het park, een kilometer verderop,
Had men, in een vijver, een dode man gevonden

Vreemd dat ik hem toen pas miste

Zolang u mij mijn gang laat gaan
blijf dan mijn verzen rustig lezen
toorn of spot hoeft u niet te vrezen
ook niet dat ik u in het gezicht zal slaan

wat ik enkel u zou willen vragen
breng respect op voor elkaar
strijk fouten weg met handgebaar
leer eindelijk elkander te verdragen

en ook al gaat wel iemand in de fout
het kan niet altijd halleluja wezen
begrip ligt dikwijls in manier van lezen
leg dan niet gelijk op elk slakje zout.

Wat niet onze smaak is kunnen we negeren
en van anderen kunnen we nog zoveel leren.

De tempratuur loopt op
de ijskap smelt
‘t is heus geen mop
stemmen worden geteld
straks loopt Nederland vol
’t water wordt te hoog
de media staat bol
hoe houden we het droog.

We steken de dijken door
dan kalmeren we ’t water
en wie z’n land verloor
die zit dan met een kater
stemmen-horen op een zitting
één vierde is het eens
die heeft ook geen bezitting
is Chileens of Roemeens.

Na afloop telt men stemmen
en ondanks “kleine” minderheid
zal men de uitkomst niet remmen
men is tot onderlopen bereid
nu verder geen gedrens
zo zal ’t gaan en is besloten
en ligt de democratische grens
ergens onderin verzopen sloten.

Verdampen en vervluchten
door eindloze zuchten
staand op één plek bij elkaar
steeds niet begrijpen
dat gedachten rijpen
door bewegen zonder bezwaar.

In stille ongelukkige momenten
zichzelf traag inprenten
dat slechts goed is wat loont
niet eigenwijsheid
kwaad bestrijd
maar door hersenen weggehoond.

Zo zitten zij daar gedrieën
ter dis op hun knieën
schransen van rund en everzwijn
verzwelgen goede der aarde
kennen daaraan geen waarde
zuipen zich dood aan kwalijke wijn.

Hopeloos dobberend
geklemd aan reddingsboei
af en toe door golven
en zeeën overspoeld
door woeste branding
in zee teruggeworpen.

Bij tij en ontij hopend
op een lichtsignaal
vanaf veilige kust
een sein van medeleven
gevoel van warm hart
als lijn geworpen.

Men schrijve tweeduizend één
voor een gesloten deal
en al die tijd was er geen
die over de gemaakte fouten viel

jaren zat het hele kabinet
verzadigd lui en fatsig in het pluche
voor zetelbehoud niemand uit gezet
en voor aardbeving zelfs geen ajuus

na veertien jaren navelstaren
schrok men zich eensklaps rot
er naderden verkiezingsgevaren
de doos-van-Pandora ging plots van slot

ministers hoofd, oud en grijs
zou nu vallen in het stof
misschien wel niet zo wijs
maar de oppositie oogstte lof

er is dus een keer goed nagedacht
na de verkiezing over een maand
slaapt heel de kamer minstens weer
twee á drie jaar heerlijk zacht.

In golvend deinen van waterstromen
bedwongen door menig duin of dijk
vermoedt geen mens het verloren rijk
Atlantisch dat nooit terug zal komen

waar eens volkeren met rijke cultuur
in grote welvaart samen woonden
rust en vrede de mensen bekroonden
in wonderland onder hemel van azuur

maar nergens meer vind men dat land
dat trotse volk zo vredig en schoon
gewist door hevige storm of cycloon
ziet men het niet meer van duin of strand.

Verloren gaat zo eens iedere tijd
de groei van cultuur en volk ten spijt.

Laat mij staan
daar aan de kant
met eigen gedachten
en verstoor niet
de stilte die ik koester
mijn eigen verdriet

zie slechts mijn lach
en voel mijn warmte
mijn verlangen
niet echt alleen te zijn
hoor mijn droom
in het licht van mijn ogen
en glimlach naar mij

zie mijn vreugde
om jouw liefde
jouw wil goed te doen
sla ik een arm
om je schouder
streel je lieve zachte haar
maar laat me niet alleen

daar aan die kant.

Gedachten rusten op glaspilaren
woorden worden door lucht gesteund
lach is niet meer dan grimas
het hoofd niet meer dan een ballon
harten enkel klompen steen

is dit toekomst waarheen wij leven
lopend enkel langs elkaar
zonder blik of aandacht waardig keuren
geen respect of gevoelige snaar?

De hemel make dit niet waar!

Dus hoef ik echt niet meer in mijn leven
dan vrijheid en zo nu en dan plezier
en aan anderen ook vreugde geven
om naar een volmaakte wereld te streven.

Met vrienden in vrolijke dans en zwier
op kameraadschap het volle glas geheven
zomaar voor de dans en het vertier
drinkend van helder witschuimend bier.