Wegen zijn dikwijls te lang
Het doel bijna onbereikbaar
Dalen zijn dikwijls te diep
Het uitzicht belemmerd
Bergen zijn meestal te hoog
De klim te vermoeiend
Rivieren vaak te breed
De overzijde te ver
De zee is onverbiddelijk
De andere zijde onzichtbaar
Ik wil de wegen vinden
Die leiden naar mijn doel
Door dalen en over bergen
Door rivieren en over zee
Om daar te rusten
Onder wuivende palmen
In stralende zonneschijn
Aan blanke stranden
Ik mis mijn doel als ik niet zoek
Niets is triester dan een stad in grauwe regen
Sombere mensen in de straat
Plenzend water door goten en over wegen
Glimmend asfalt ’s avonds laat
Niemand groet of spreekt een woord
Zwijgend loopt iedereen langs elkaar
Zelfs in bomen wordt geen vogel gehoord
De stad is uitgestorven schijnbaar
Maar als morgen de zon weer zal schijnen
Na een gloeiende schijn van kim tot kim
Zal ook snel somberheid verdwijnen
Als een snel vergeten hersenschim
Dan vullen straten weer vol vrolijk leven
Zingen vogels weer in kruinen van bomen
Zullen wij vrienden weer een glimlach geven
En zal doodse stad weer tot leven komen
Zeg mij niet dat er geen wonderen meer zijn
Alsof de zon niet iedere morgen weer rijst
Zijn licht weer strooit over groot en klein
Nee, zeg niet dat er geen wonderen meer zijn
Alsof geen bloemen bloeien in tuinen of velden
Allen wonderen van schoonheid, groot of klein
A.u.b. zeg niet dat er geen wonderen meer zijn
Iedere dag toont er immers duizenden
Die dat niet ziet leeft alleen met en van chagrijn
Elke dag wil ik weer alle wonderen beleven
Van alle mensen, dieren en bloemen om mij heen
En die vreugd aan iedereen doorgeven
Een zang overstemt
Overstemt de pijn
Overstemt het verdriet
Een zang wil je leiden
Leiden naar geluk
Leiden naar al het goede
Een zang bezorgt je een lach
Maakt je vrolijk en blij
Lucht je weer op
Luister iedere morgen
Naar die zang
Die klinkt uit de bomen
Luister naar die zang
Uit duizenden vogelkelen
Die aangeeft dat
Een nieuwe dag begint
Vol blijdschap
Langzaam sleept de tijd
Van de dagen
Dagen die wij nog gaan
Dagen die wij niet telden
Ze zijn als niets
In de mist opgegaan
Vlak als een zee zijn die dagen
Door wind niet beroerd
Slechts een bries rimpelt het even
En de tijd zal ons vragen
Wijl dagen verder gaan
Hebben wij wel kunnen leven
Het kan zo maar wezen
Dat je muze je aanspreekt
Omdat ze lang niets van je heeft gelezen
En haar teleurstelling je steekt
Verwijtend ziet ze naar jou
En jij staat met een mond vol tanden
Die schoonheid bleef je altijd trouw
Begeleidde je tot op de mooiste stranden
Voor geen geld, goud of mooie woorden
Wil je haar beschaamd laten staan
Zonder haar geen dicht of lofakkoorden
En gaat je status als dichter naar de maan
Maar als je haar belooft je best te doen
En je wat meer in zult spannen
Geeft ze je pardoes een dikke zoen
En ben je als dichter weer een week onder de pannen
Als een clown wil ik nog dansen
Dansen door bos en veld
Vrolijk lachend en sjansen
Door geen zorg of hinder gekweld
Ik wil de mensen vermaken
Met vrolijkheid en met lach
Ik wil roepen van de daken
Kom mensen vrolijk zijn mag
Loop niet als zombies door de straten
Of krom als geslagen honden
Ook niet als woestelingen in alle staten
Door haat of frustratie gebonden
De wereld kan elk moment mooier stralen
’t Ligt niet aan elk ander maar ook aan jou
De kunst is om ’t beste uit jezelf te halen
Zoek de warmte je staat zo snel in de kou
Nog steeds ontbreekt mij het antwoord
Wanneer en waar kwam het eerste leven
En hoe kwam het hier op aard
Er is geen getuige die opheldering geven
En ook mij blijft helderheid bespaart
Toch leeft er in mij een overtuiging
Dat deze wereld en alles wat daar op is
Door een machtig schepper is gecreëerd
Mede omdat ik ander bewijs steeds mis
Ook heb ik nooit een tegendeel geleerd
Langs mij heen
Stroomt een rivier
Stroom van mijn woorden
Gedachten uit verleden
Bekleden oevers
Met wuivende kraag riet
En een zachte bries
Doet het water kabbelen
Een wilg aan de kant
Staat dromend te wiegen
En door het zwerk
Zweeft een ooievaar
Breed op de thermiek
Slechts en kleine witte wolk
Hoog in het azuren blauw
Onderbreekt mijn dromen
Geef mij de dromen van de nacht
Bij ’t helder licht der zon
Fantasie dat de maan naar me lacht
Dat ik de talloze sterren tellen kon
Geef mij de zon in mijn dromen
Helder licht in duistere nacht
Een muze die tot mij wil komen
Schoonheid die lieflijk lacht
Laat mij leven als dromer
En laat mij zo ’t leven aanschouwen
Gelukkig en blij in warme zomer
Een eigen luchtkasteel bouwen
Kom muze ga met mij mee
Laten wij de schoonste liederen zingen
Hand in hand over ’t strand langs de zee
In de branding met de golven swingen
Niet altijd is vriendschap mij meegevallen
Niet altijd was trouw en deelzaamheid mijn deel
Zo heeft teleurstelling mij doen vergallen
Bedrog en twist waren dikwijls mij te veel
Ik heb mij altijd aan mijn woord gehouden
Nooit heb ik mijn plicht of hulpzaamheid verzaakt
Mijn vriendschap heb ik jouw nooit onthouden
Maar jij hebt je met mijn onschuld steeds vermaakt
Ik zal je voor je bedrog niet verstoten
Voor je onverschilligheid niet laten staan
Jouw kwaadwil niet openlijk ontbloten
Al voel ik mij door jouw spot zwaar ontdaan
Maar laten wij gewoon weer vrienden wezen
Dan valt ons straks toch niets meer te vrezen
Droom, droom van idealen
Van een wereld in vree
Geluk onder zonnestralen
En rust aan glazen zee
Droom van liefde en geluk
Een wereld zonder twist
Een leven zonder dwang of druk
Zonder bedrog of list
Misschien komt ooit dit ideaal
Van droom tot realiteit
Alleen die mens dan centraal
Die aan medemens aandacht wijdt.
Zie eens waar spijzen genuttigd zijn
en de drank geledigd
kasten staan tot barstens toe gevuld
genot en muziek vergeten
ieder eenzaam staat ter zijde
niet wéét hoe zich te voeden.
Ik heb gezien waar geen spijze was
geen water om de dorst te lessen
kasten gevuld met laatste korsten brood
de geest gevuld met muziek en dans
eenheid in sober leven
elkander delen van wat men over had.
Wat is mijn woord de wereld nog waard
Als ik mij niet houd aan norm of procedé
En tel mijn idealen dan niet mee
Noch voel mij belemmerd noch bezwaart
Of ga mijn eigen pad buiten elk mens om
Zonder steun of vriendschap te aanvaarden
Geen begrip van normen noch waarden
En houd mij bij ieder commentaar stom
Ach hoe arm en eenzaam zou ik wezen
Geen kind noch kraai zou mij nog zien staan
En niemand zou nog mijn verzen lezen
Toch wil ik onverdroten verder gaan
En als blijmoedig mens mijn liedjes schrijven
Alleen dan kan ik mijzelf blijven.
Vrijheid van meningsuiting is overal ter wereld.
Of men ‘t in het openbaar doet,
ligt aan de tolerantie van de samenleving
of aan de moed van degene
die zijn vrijheid, of leven,
ervoor op het spel durft te zetten.
Maar ….., die vrijheid is nóóit de mond te snoeren
