Als regelmaat van golven over wijde zee
in eeuwig ritmisch deinen tot de horizon
een zonnig vriend’lijk beeld van rust en vree
een zeker weten dat zo de schepping begon
Een zachte bries als harpmuziek door bomen
een stille zang door ‘t golvend blonde korenveld
mijn geest wil van deze aardse vrede dromen
een wereld vrij van wreedheid en van geweld
Een wereld vol met vrienden en vertrouwen
waar liefde en geluk normaalste zaken zijn
een eeuwig ritmisch deinen om op te bouwen
als regelmaat van golven op zee groot of klein
Maar woest als de zee bij ontij en ruwe storm
verwoest men de aarde zonder waarde of norm.