Hoor in late avondschemer
in de verte nog dat carillon
met nog dezelfde klanken
die ik me van vroeger herinneren kon
gaan mijn gedachten naar dat plein
vol mensen en marktkramen
waar wij in vrije uren van school
stiekem appels en fruit uit kisten namen
op feestdagen speelde de beiaardier
de ganse dag met extra energie
zijn melodieën op volle toeren
“Vlaanderens leeuw” tot “Hollands glorie”!
Zullen wij weer net als “De Kerststal”
straks het open graf vergeten
maken wij niet meer een knieval
doen wij of wij van niets weten
vergeten wij het kruis op Golgotha
en laten het graf gesloten
denken niet aan vergiffenis uit gena
en hebben deze periode afgesloten
willen wij de Tuinman niet zien
daar in Arimatea’s hof
draaien we Hem de rug toe misschien
geven God geen eer en lof
wìllen wij Hem op weg naar Emmaüs kennen
of sturen Hem als vreemde heen
puur omdat wij aan Zijn opstanding niet wennen
en laten Hem als in het graf ook nu alleen.
Dán is Pasen voor niets geweest
en gaan wij zonder toekomst verder
komen niet aan in het hemelsfeest
het feest van onze Herder.
Lang heb ik gezocht naar dat ene woord
Naar die regel of zin die het omvat
Zo weinig wordt het nog gehoord,
“Ik heb jouw altijd LIEF gehad”
Dat woord, het wordt zo weinig nog gevoeld,
De diepte die het in zich heeft
Waarmee ook werkelijk wordt bedoelt
Dat iemand zijn hart jouw geeft.
De eeuwige LIEFDE die ik altijd heb gezocht
Wordt toch gegeven in zo’n eenvoudig woord
De naam aan Wie ik mijn leven heb verkocht
Het is Gods naam, aan Wie ik altijd heb behoord
