Woorden verwaaien met de wind
als vogels tussen wolken gedreven
met fantasie in stand gebleven
door de eenvoud van een kind.
En door het schemerlicht der avond
reist zacht de vurige gloed hen na
tot duister van de nacht valt weldra
de zon verdwijnt achter de horizont.
In stilte trekt de nacht zijn gordijn
geen woorden worden nog gehoord
de wereld lijkt uitgestorven te zijn
geen droom wordt thans verstoord
toch blijven door fantasie van het kind
de woorden zweven ergens in de wind.
In afzondering en stilte van de morgen
mijmer ik hoe een wereld vol vrede is
nergens oorlog, twist, onenigheid of gemis
enkel slechts liefde begrip en geen zorgen.
Mensen die leven met en voor elkaar
genieten van rust in natuur en op aarde
ieder laten zo hij is in eigen waarde
op een wereld zonder bedreiging of gevaar.
Wij mogen toch van elkaar verschillen,
ieder mens is geboren met eigen aard
maar wij zijn die rechten aan het verspillen
hebben samenleving met eisen bezwaard.
Ik verlang naar beloofde tijd die zal komen.
Zo zit ik ‘s morgens in stille tijd te dromen.
