Een muze zong voor mij een liefdeslied
Vol klanken teder als van zachte viool
Een gedicht als bries door wuivend riet
Zo nu en dan hartstocht’lijk ook frivool
Ze heeft mij met haar lied zeer bekoord
Ik heb in mijn hart stil meegezongen
En hoor ik nog steeds woord voor woord
Haar zuiv’re toon zacht en ongedwongen.
Die muze is naar elders heen vertrokken
Maar liet haar zang als herinnering
En zal mij als prooi ooit weer lokken
Zodat ik eens weer dat minnelied zing
Ied’re dag verwacht ik haar te horen
Dan zal zij ieder met haar stem bekoren.