Ergens ter wereld, luiden de klokken,
loeien sirenes hun doodsgeschal,
vallen de bommen in huizenblokken,
en mensen sterven bij tal.
Ergens ter wereld, luiden de klokken,
en ijzig is hun zang,
waar ze begrip en ziel schokken,
angst en verderf een leven lang.
Ergens ter wereld, luiden de klokken,
en beieren dood en verdriet,
doen duizenden de adem stokken,
o Heer, toch onze geliefden niet?
Ergens ter wereld, luiden de klokken,
vreugde en vrijheid over het land,
feest, over huizen in rijen en blokken,
vrijheid, in daad en verstand.
Ergens ter wereld, luiden de klokken,
luiden, van liefde en trouw,
een paar mensen wier harten elkaar trokken,
die zeiden; “Ik houd van jou!”.
Ergens ter wereld, luiden de klokken,
het begin van een nieuw leven in,
alsof ze de wereld willen verlokken,
te zoeken naar de levenszin.
Ergens ter wereld, klinkt het klokgeluid,
als een kreet van overwinning,
een overwinning, door geen macht gestuit,
knielen de mensen in dank en bezinning.