In de stille kamer
Tikt de tijd stillekens heen
Door stilte versterkt als slag van een hamer
Van tel tot tel rijgt de tijd aaneen
Stil droom ik hier van vroegere jaren
Van tijden vol jeugd en gezelligheid
Nog bezeten door wilde haren
En af en toe zo nu en dan wat baldadigheid
Ach, we waren nog jong en vol levenslust
’t Leven had voor ons nog geen gevaren
Nu zie ik geen vrienden, nu enkel nog rust
De rust, van het laatst der jaren
Op een kruising van vele wegen
Kijk ik verward om mij heen
Op elke weg kom ik mensen tegen
Nergens ben je echt alleen
Ergens loopt het smalle pad voor mij
Kronkelend en vol rotsen en kuilen
Aan alle comfortabele wegen voorbij
Nergens een plek om te schuilen
Helaas nergens staat richting aangegeven
Een ieder is vrij in eigen keus
Elk mens is verantwoordelijk in eigen leven
Iedereen leeft naar eigen leus
Eens komt ieder aan ’t eind van ‘t pad
De weg die hij of zij zelf heeft gekozen
Die al het goed of kwaad omvat
“De weg des levens” ging niet altijd over rozen
