Waar wijst die belerende vinger heen
waarop die dreigende blik gericht
hoe blond het haar zoals voorheen
dat stond boven elk doodsbericht
de schuldige wijst hij in zijn ogen aan
met één vinger, drie naar zichzelf,
wie niet zijn mening deelt moet gaan
z’n toespraak past in de “Raad van Elf”
geen woorden maar daden is zijn leus
maar voegt niet de daad bij ’t woord
“Kom, Geertje meen je wat je zegt nu heus?”
waar jij naar toestuurt is puur moord.
Door helder licht
sluipen donkere lijnen
verschil tussen goed en kwaad
willen het goede verdrijven
en eigen ruimte creëren
door verduistering van paden
waar wij langs moeten reizen
tot geen verschil meer is
tussen licht en donker weten
waar paden nog lopen
hindernissen ons gaan belet
in gebrek aan lichtende oriëntatie
leiden nieuw gevormde lijnen
door voortgaand woord
lijnen vervagend in licht
naar brede begaanbare banen
waar geen hindernis stoort
duister geen zicht belemmert
maar goede lijkt te winnen
tot door sluipend lijnenspel
levenspel opnieuw zal beginnen.
Zoek de lijnen in mijn wezen
tussen bermen van mijn levensweg
waar de vragen zijn gerezen
en waar ik mijn zorgen leg
midden tussen vers geploegde voren
voor een oogst van overvloed
vind ik slechts verlopen sporen
waar geen ziel zich nog mee voedt
over platgetreden brakke akker
eens zo rijk van graan voorzien
groeit het zaad van een volksverlakker
niemand heeft zijn list doorzien
kwistig strooit hij het onkruid
tussen alle vrijheid en vervlakkend apel
zodat men soevereiniteit verbruid
uit ervaring van jaren weten we nu wel,
zoek de lijnen in mijn wezen
maar als individu ben je niet in tel.
Ik zoek de einden van mijn kunnen
de dingen waarin ik slaag
misschien beter ben dan anderen
telkens weer voor mij een vraag.
Ik zoek de einden van mijn falen
het einde van mijn zeker zijn
zaken die mijn glans ontnemen
mij omringen met chagrijn.
Ik zoek de einden van het alledaagse
het gewone leven zonder taboe
streven tussen gewone mensen
naar vredige bestemming toe.
Nee vooropstaan is niks voor mij
maar mij weg laten drukken
zal ik ook niet doen
ik ben ik
elleboogwerk is wat ik ’t meest verfoei
laat a.u.b ieder in z’n waarde
en eigen kracht opbouwen
ik ben ik
omwegen kosten onnodig energie
dus recht door zee is korte
en wordt je wakker
ik ben ik
‘k hoef niet voorop te staan
maar laat me in vredesnaam
mijn eigen weg en gang gaan.
Zie in de scherven van glas
teleurstellingen in mijn leven
vervorming van goede wil
door fouten stuk gevallen
spiegelende scherpe splinters
van verraderlijke eigenwaan
dat glas de glans ontneemt
gebroken glas is niet te lijmen
herinnering bewaart spiegeling
nooit zal het ooit weer worden,
en beter ook dat men niet ziet,
dat het eens fictieve dromen
van het nooit verworven geluk
de spiegel van ’t verleden is
Ik zie de scherven van glas
in duizend stukken gevallen
geven niet beeld zo het was
wijzen in even veel getallen
ontkennen van eigen missen
vertrapt in waan vergeten
fouten verwarren met vergissen
niet te lijmen is na het breken
spiegeling wat zo mooi nog leek
ook stuk bij stuk bekeken
gezocht de oorzaak waar ’t bezweek
noch in oud noch in nieuw
kan men betere tijd beërven
ook al probeert men steeds opnieuw
men moet leven met de scherven.
De wegen lopen parallel
geen tijd zal het besparen
waar mensen zoeken
paden langs sluikse route.
Mensen roepen hun taboes
vanaf hoge torens
luisteren naar de echo
die vanaf beneden klinkt.
En vanuit verre oorden
wordt geen geluid gehoord
dat is veel te ver
voor begripvolle woorden.
Op pas geploegde akker
vechten de kraaien
om net gezaaid koren
opvliegend en krijsend
laten ze zich horen
als volleerde acrobaten
weten ze de vetste buit
voor elkaar weg te graaien
zo is de natuur en wij,
die ons daar ver boven achten,
gunnen elkaar niet het koren
misgunnen eten uit de mond
hen die om voedsel smachten
en vechten om de beste grond
zijn nog erger dan die kraaien
toen ik daar bij die akker stond.
In het geheim van je woorden
Voel ik vaak de pijn van je ziel
maar ik kan dat niet verzachten
om de afstand tussen jou en mij.
Niet heel ver van elkaar leven
dikwijls ook weer zij aan zij
steeds pogingen wagen te naderen
maar laat me op tijd toch weer vrij.
Waar is bereik dat vroeger was
en eindeloos het hart beroerde
liefde zonder aard of ras
slechts begrip en geluk voerde
het vertrouwen van een kind
in verstandige volwassen mensen
waar het geborgenheid vindt
zonder rijkdom te wensen
waar is het leven verkeerd gegaan
dat nu overal ’t ego heerst
iedereen voorop wil gaan
ieder z’n beurt maar ik ’t eerst.
Lang zullen glorie en roem droombeelden blijven
en zolang zal de dichter in zijn fantasieën
heldendaad van adel en vorsten beschrijven
die schonen overladen met galanterieën
jonkers die maagdekens met liederen paaiden
over hun glorieuze overwinningsdaden
terwijl ze de pluimen van hun hoed zwaaiden
en hun schone naar de waarheid lieten raden
doch het vrouwvolk was beslist niet te bedotten
al zongen zij voor hen de adem uit hun longen
de meiskens lachten zich krieken om die zotten
heel wat helden zijn van de toren gesprongen.
Ach ziet toch, het is uiteindelijk een kwelling
glorie en roem leidt slechts tot teleurstelling.
Als golven over zee
rollen woorden door mijn brein
brengen ideeën mee
van waarde of van schijn
in eeuwige cadans
metrum van elk getij
als weergaloze dans
ongebonden en vrij.
Als vogels door de lucht
gedragen op wind
in zwevende vlucht
de gedachte van een kind
over vlakten en bossen
door een wereld vol poëzie
nergens op te lossen
door steeds nieuwe energie.
Langs horizon verweken lijnen
in koppen kleurloos licht
zwevend als donkere luchtschepen
langs bijna Pruisisch blauw
aftekenend tegen watergrauw
doorschenen met heldere flitsen.
Zelfs kruinen der bomen wachten
boven ’t blakend dorstend land
onder een hemel die schijnt te grommen
met knetterslagen die stilte verbreken
en op ‘t zwaar natuurgeweld
van winden die zelfs eiken krommen.
Wordt dan de rust verbroken
en storm schudt kruinen dooreen
komen koppen rollend nader
als torenhoge schuimende golven
elementen van water wind en vuur
wat een schoonheid in machtige natuur.
Weldadig doet daarna de stilte.
Over verzadigd vreedzaam land
zweven nog door blauwe koepel
witte luchtschepen statig rond
straalt bries met warme vlagen
waar in verten onweer nog gromt.
Vanaf verleden naar de dag van heden
ach, het lijkt ons allemaal slechts zo kort
vandaag zullen we de toekomst betreden
waarvan niemand kan weten hoe het wordt
geen richting aangewezen op een bord
wat ons enige zekerheid zal geven
voor langere termijn of in het kort
in het ongewisse blijven wij zweven
wij blijven naar hogere status streven
zoeken het geluk steeds weer meer en meer
en wensen ons veel comfort in ‘t leven
omgeven door aureool van roem en eer
laat ons op die ene avond in het jaar
alleen het beste wensen voor elkaar.
