Wie zal mijn laatste woorden lezen
luisteren naar mijn laatste gebed
voor ‘t laatst mijn hand vast houden
in liefde mijn lippen beroeren
zacht strelen over mijn wang.
Wie zal tot ’t laatst toe bij mij wezen
zitten aan mijn stervensbed
mij toespreken met vertrouwen
met woorden die ontroeren
mij begeleiden op mijn laatste gang.
Eerst langzaam kruipen schaduwen
tussen naden en door kieren
noch licht noch ruimte schuwen
figuren die de muren sieren
bewegen tot verstrengeling van één
met velen samen tot één duister
standvastig als een muur van steen
ontsierd van kleur en luister.
Vanuit holle duistere ogen staren
schaduwwezen naar lege straat
waar bomen glimmend tranen baren
en de enkele lantaarn die daar staat
schaduw werpt tegen hemel en beton
en schijnt in zwakke lichtstraal
contouren scherp als van demon
door dit nachtelijk duistere verhaal.
Waarom verleg je steeds je grenzen,
Lok je me steeds verder weg?
Is je onrust niet te begrenzen,
Is ’t niet genoeg wat ik je zeg?
Steeds tracht ik je te bereiken.
Nooit kom ik dichterbij.
Steeds zie ik je weer wijken,
en elke keer ontloop je mij.
Ik heb je in mijn brein gesloten.
Met mijn ogen volg ik jou.
Zo dikwijls heb ik mij gestoten.
Hoe lang nog, zoek ik jou?
Doelloos wachtend blijf ik hopen,
Op een kleine nadering.
En, intussen blijf ik lopen,
in een eindeloze ring.
Grens van onophoudelijke onrust,
wijzend naar geen enkel doel,
dat mijn onwetendheid sust,
waarop ik mijn leven stoel.
’s Morgens begint de dag in gloed
verlicht de ganse horizon
als de zon de aarde begroet
en verrijst als vurige ballon
verwarmt de dag met haar stralen
beschijnt het ganse veld
om aan het eind der dag te dalen
verlicht de kim tegengesteld.
’s Avonds eindigt de dag weer in gloed
daalt de zon als vurig rode ballon
en brengt ons een laatste groet
voor ze verdwijnt achter de horizon.
