Tag: algemeen

Als golven over zee
rollen woorden door mijn brein
brengen ideeën mee
van waarde of van schijn
in eeuwige cadans
metrum van elk getij
als weergaloze dans
ongebonden en vrij.

Als vogels door de lucht
gedragen op wind
in zwevende vlucht
de gedachte van een kind
over vlakten en bossen
door een wereld vol poëzie
nergens op te lossen
door steeds nieuwe energie.

Langs horizon verweken lijnen
in koppen kleurloos licht
zwevend als donkere luchtschepen
langs bijna Pruisisch blauw
aftekenend tegen watergrauw
doorschenen met heldere flitsen.

Zelfs kruinen der bomen wachten
boven ’t blakend dorstend land
onder een hemel die schijnt te grommen
met knetterslagen die stilte verbreken
en op ‘t zwaar natuurgeweld
van winden die zelfs eiken krommen.

Wordt dan de rust verbroken
en storm schudt kruinen dooreen
komen koppen rollend nader
als torenhoge schuimende golven
elementen van water wind en vuur
wat een schoonheid in machtige natuur.

Weldadig doet daarna de stilte.
Over verzadigd vreedzaam land
zweven nog door blauwe koepel
witte luchtschepen statig rond
straalt bries met warme vlagen
waar in verten onweer nog gromt.

Vanaf verleden naar de dag van heden
ach, het lijkt ons allemaal slechts zo kort
vandaag zullen we de toekomst betreden
waarvan niemand kan weten hoe  het wordt

geen richting aangewezen op een bord
wat ons enige zekerheid zal geven
voor langere termijn of in het kort
in het ongewisse blijven wij zweven

wij blijven naar hogere status streven
zoeken het geluk steeds weer meer en meer
en wensen ons veel comfort in ‘t leven
omgeven door aureool van roem en eer

laat ons op die ene avond in het jaar
alleen het beste wensen voor elkaar.

Wie zal mijn laatste woorden lezen
luisteren naar mijn laatste gebed
voor ‘t laatst mijn hand vast houden
in liefde mijn lippen beroeren
zacht strelen over mijn wang.

Wie zal tot ’t laatst toe bij mij wezen
zitten aan mijn stervensbed
mij toespreken met vertrouwen
met woorden die ontroeren
mij begeleiden op mijn laatste gang.

Eerst langzaam kruipen schaduwen
tussen naden en door kieren
noch licht noch ruimte schuwen
figuren die de muren sieren
bewegen tot verstrengeling van één
met velen samen tot één duister
standvastig als een muur van steen
ontsierd van kleur en luister.

Vanuit holle duistere ogen staren
schaduwwezen naar lege straat
waar bomen glimmend tranen baren
en de enkele lantaarn die daar staat
schaduw werpt tegen hemel en beton
en schijnt in zwakke lichtstraal
contouren scherp als van demon
door dit nachtelijk duistere verhaal.

Waarom verleg je steeds je grenzen,
Lok je me steeds verder weg?
Is je onrust niet te begrenzen,
Is ’t niet genoeg wat ik je zeg?

Steeds tracht ik je te bereiken.
Nooit kom ik dichterbij.
Steeds zie ik je weer wijken,
en elke keer ontloop je mij.

Ik heb je in mijn brein gesloten.
Met mijn ogen volg ik jou.
Zo dikwijls heb ik mij gestoten.
Hoe lang nog, zoek ik jou?

Doelloos wachtend blijf ik hopen,
Op een kleine nadering.
En, intussen blijf ik lopen,
in een eindeloze ring.

Grens van onophoudelijke onrust,
wijzend naar geen enkel doel,
dat mijn onwetendheid sust,
waarop ik mijn leven stoel.