Laat mij je gedachte weten
in een stille weemoedtijd
als je ingetogen zit te staren
in jezelf bent ingekeerd
wil ik je gelaatstrekken bewaren
open je hart als een bloem
in warme voorjaarstijd
zodat je schoonheid komt stralen
in kleuren als van de regenboog
van kou en ijzigheid bevrijd
laat je stem horen als een lied
dat bezingt jouw diepste liefde
treed als vlinder uit een cocon
begroet de warme voorjaarstralen
en dans door bloemenperk en tuin.
Telkens op dat pad moet ik weer denken
aan die ene dag met jou dat we daar
innig op dat bankje zaten misschien
nog te jong voor serieuze liefde
maar we hielden van elkaar daar samen.
Telkens als ik door die straat loop
waar ons huis nog staat op het eind
met daarvoor die bank die ik kocht
in “Kringloop-Velperplein” omdat hij was als
dat bankje op dat pad waar wij samen zaten.
Dat bankje staat niet meer op dat pad
en ook ons huis is leeg, maar nog
zie ik ons zitten in de tuin dicht tegen elkaar
niet meer te jong voor serieuze liefde en nog
steeds even verliefd, zo zaten wij daar samen.
