Maand: oktober 2020

Laat maar….


Laat maar zitten
alles is anders dan je denkt
overal wordt om gelachen
of gekletst niet serieus genomen.

Voel geen pijn
maar lach om alles
en iedereen die geen goed wil weten
wat je doet, gekletst wordt er toch.

Trek je niks aan
van al die afgunst
ga je eigen gang en wees goed
in heel je laten en doen.

Laat toch zitten
ook al is alles anders dan je denkt
je werkelijke rijkdom zit binnen
als je ieder mens warmte schenkt.

Wees maar stil
je wordt echt gehoord
in al je verdriet en ellende
ziet God wat je goed wil doen.

Over duister pad naar het licht


Een donker pad waarover ik liep
oneffen en gevaarlijk was de bodem
langs een ravijn zo peilloos diep
in somber weer met regen en bliksem.

Schaduwen waren vol gevaren
geen lichtpunt dat een richting wees
of bracht mijn onrust tot bedaren
ik liep slechts verder in angst en vrees.

Plots een hand die mij leidde door ’t duister
een stem, die sprak mij vriendelijk aan,
“Houd Mij steeds vast en luister.
Dan zullen we samen verder gaan”.

Zo ben ik aan een open poort gekomen
waar stond, “Hier kun je vrijelijk binnengaan”.
en licht kwam mij in bundels tegen stromen
’t smalle pad werd plotseling een ruime baan.

In één nacht (kristalnacht)


Mijn voeten zullen de aarde niet beroeren
daar waar het is omgeploegd in bloed
in stilte de akker wordt tot doodsgewaad
geen vogels hun zangen laten horen
nog slechts kreten van een vers verleden
pijn doet vrezen voor toekomst in rouw

mijn ogen willen niet de vreugd en liefde
aanschouwen van het feest der jeugd
waar levens eindigden na blijde lach
maar verbitterd huilt mijn hart om lijden
zo hard zo vreselijk gevoelloos aangebracht
hoe zal de wereld ooit die nacht vergeten?

Niemand

smugged young businessman sitting on a stool on black background

Vragen niet beantwoord
kennis alleen onthouden
hulp zo vaak ontzegd
geen hand ooit uitgestoken
waarheid weerlegd

samenleving ontwrichten
individueel en anoniem
verschuilen achter massa
bal masqué zonder gezichten
benaderen alleen op afstand

brein zonder denken
alleen volgen in gelid
hart zonder bloedstroom
ogen waar geen leven in zit
en gevoel vooral bevroren.

Kinderlijke hoop


Schilderij van Hans Versfelt

Ik droom de dagen van weleer als in het heden
De dagen onbezorgd van jeugd, geluk en spel
Toen tijden onbekommerd om de toekomst streden
Gedachten aan zorg en last waren niet in tel

Ik droom de wereld geschapen in zijn eenheid
Met menig hemellichaam en sterren en maan
Die ongeschonden door menselijke domheid
Als ‘t paradijs vol bloemen en bomen zal staan

Ik droom mijn dromen van liefde geluk en hoop
Dat ooit op deze aarde de vrede zal komen
Een eind zal komen aan ellende en wanhoop
Dat elk volk zal koesteren deze dromen

Wie weet wordt ooit mijn droom nog eens realiteit
Al wordt hij nu aangezien voor naïviteit

Levensherfst


Mij stemt de herfst niet somber en neerslachtig
ondanks temperatuur en vallen van blad
en overal water dat van paden spat
geniet ik van bladkleur rood, geel of bruinachtig

de wolken mogen dan wel grauw zijn van kleur
de zon mag dan wat korter en minder schijnen
mijn humeur zal er beslist niet door verdwijnen
dagelijks geniet ik nog van frisse herfstgeur

mijn hoop is dat mijn levensherfst ook mag wezen
als heel de aard in dit kleurrijke seizoen
echter zonder dat men mijn jaren af kan lezen

mijn vroegere leven wil ik niet overdoen
het is als de kleuren van het vallend blad
ene keer was het glimmend maar meer nog mat.

Wat zijn wij toch misselijke kleine kinderen.


Het parlement heeft besloten
Er wordt decipline van ons verwacht
Geen mens de deur uit, we zijn opgesloten
Gemuilkorfd zijn wij, dag en nacht

En of we nu een arme sloeber zijn
Of we zijn koning, koningin, of prinses
Zij zijn groot, en wij zijn klein
Doe wat ze willen en houd je bij de les

Als de koning toch zijn eigen gang wil gaan
En van welverdiende vakantie wil genieten
Komt dat in alle media te staan
En behandelen we hen als zwarte pieten

Ja ja, ons landje is in zeuren groot
We denken zelfs over afschaffing der monarchie
Wat daarvan ’t gevolg is weet elke idioot
En komt tot uitdrukking in Amerikaanse democratie.

Wat zijn wij toch misselijke kleine kinderen.

Sociaal


Zoek het hart dat je kan helpen
handen die klaar voor je staan
voeten welke je willen dragen
vrienden die voor je door
vuur willen gaan.

Geef je hart aan die je lief hebt
je handen klaar voor iedereen
laat je voeten lasten dragen
voor vrienden ook door
zware vuren heen.

Ga wegen langs ontheemden
neem hen mee die nergens
welkom zijn, geef hen eten
aan vrienden en vreemden
zonder iemand te vergeten.

Verloren woorden


Gedachten zullen verborgen blijven
als ze niet in woorden overgaan
en woorden worden dikwijls vergeten
als men ze niet opschrijven zal
hoeveel gevoel zal dan verdwijnen
in het koude niets van het heelal.

Hoeveel geschreven woorden
zijn nooit gelezen als herinnering
aan hen die ze ooit hoorden
opwellen vanuit hun ziel,
als een waarschuwing, een zorg,
alleen omdat het geen mens beviel.

In extase


Wie heeft de vorm in hand die jou geweven heeft
Het schoon vervaardigd, vlekkeloos, gelijk geen wezen
Daar nooit de aardkorst zulk een schone sterv’ling geeft
Zelfs Venus zal jouw schone slanke lichaam vrezen

Geen ranker taille hult mijn oog, noch voller buste
Nooit eerder zag ik zachter welgevormde hand
Nog nooit zo honingzoet de lippen die ik kuste
O schone schepsel, geef jou heel mijn hart in pand

Niemand beminde ooit een schoner maagd dan jij
O bloem, in eigen tuin met liefde daar geplant
Zo heerlijk open onbevangen lief en vrij
Aan jou, o schoonste, heb ik ziel en heil verpand

Nooit groter trouw dan jij bewees in vele jaren
Kan men bij geen enk’le schone nooit vergaren

Herfststramien


Ik wil de wind horen door kruinen van bomen
veelkleurige bladeren in de herfst zien
waarin vele visioenen tot me komen
als een wisselend getijdenstramien.

De hemel bedekt met wolken bovendien
met wonderschone azuren blauwe plekken
en steeds weer andere beelden zijn te zien
zo de lucht niet in zijn geheel gaat betrekken.

In ieder veld en bos valt veel te ontdekken
iets wat velen zo dikwijls dreigt te ontgaan
maar toch menig interesse weet te trekken
zodra wij voor die schoonheid openstaan.

En tussen de bomen valt het stervend blad,
omhult de donkere aard als gouden mat.

Terugblik


Nu bloemen niet meer bloeien
wind takken van bomen rukt
bladeren ter aarde vallen
koude de natuur beheerst
overvalt mij stil verlangen
bij gedachten aan jou.

Als kleuren van dit jaargetij
door stormen verwaaien
bomen en struiken glanzen
van regen onder flauwe zon
draagt mijn hart nog warmte
van lente die als roman begon.