Categorie: algemene bezinning

Tijd tekent verleden
in banen van schaduwen
die onwrikbaar hechten
tussen hoeken en kieren
van vastgelopen heden
waar geen licht komen kan.

Toekomst werpt haar schijnsel
door ramen van hoop
die het mogelijke beschrijven
schaduwen te breken
hoeken en kieren ontsluiten
en wijst weer weg naar licht

Dromend van
wolkenloze hemel
warmte en zon
groene bomen
en zang der vogels
ben ik vanmorgen
deze dag ingegaan

en na dalen
van het daglicht
als de zon nog even
tussen wolken schijnt
is de illusie verdwenen
rest enkel een nacht
waarin zelfs sterrenlicht

verdwijnt.

Plat zijn de kruinen van de bomen
takken strak vierkant of rond
de schors is glad en verticaal
in nissen achter spiegelglas
bloemen in steeds eendere vorm
die nooit hun blad verliezen.

De hemel strak blauw geschilderd
met strepen zonlicht achter elkaar
vogelzang uit vele kastjes
en tussen kroost hangt een vis,
ergens ver buiten deze wereld,
schijnt men te leven van verse lucht.

De boot waarin ik voer
gebouwd  voor cruises
vol luxe en glamour
beloofde zeker kassucces

hij voer langs stranden
met palmen en zonneschijn
zou daar eens landen
waar altijd feesten zijn.

Maar hoe droef was het lot
die stoere boot beschoren
de verwachting van een zot
hij ging in de storm verloren.

De boot waarin ik voer
bleek slechts een notendop
en ook nog zonder roer
hij gaf het hopeloos op.

Soms kan ik heel stil huilen
ach, ’t is énkel mijn verdriet
en stilletjes wil ik schuilen
zodat niemand mijn tranen ziet

ik huil dikwijls om de ellende
die mensen elkaar aandoen
haten zonder dat men elkaar kende
om eigen ego of voor de poen

noem mij kleinzielig of emotioneel
maar ik kan heus niemand krenken
als ik iemands gedachte niet deel
ook hij heeft recht op eigen denken

samenleven van individuele mensen
waar ieder zijn eigen weg kan vinden
voldoet enkel aan de hoogste wensen
als men elk behandelt als vrinden.

Aan de buitenzijde
hoeft een gebouw niet anders te zijn
dan een huis van stenen muren.

Aan de buitenzijde
hoeven niet meer ramen of deuren te zijn
dan noodzakelijk ieder ander huis.

Aan de buitenzijde
hoeft niet meer franje en luxe dan bij de buren
of nodig is voor vriendelijk aanzicht.

Aan de binnenzijde
mag ieder huis warmer zijn.

Aan de buitenzijde
hoeft geen mens te verschillen bij een ander
met eigen vlees en bloed.

Aan de buitenzijde
mag ieder mens zichzelf zijn en blijven
zich uiten naar eigen aard.

Aan de buitenzijde
heeft geen mens meer show of bravoure nodig
om gewoon mens te zijn.

Aan de binnenzijde
is te hopen dat ieder mens warm wil zijn.

Het stil herdenken is geweest
nog klinken de acht slagen
nog rouwt in stilte onze geest
kunnen verlies nauwelijks dragen.

Maar nu een nieuwe dag en nieuwe tijd
de vlag tot de top ontvouwen
herdenken nu dat we zijn bevrijd
al blijft in ons harte het rouwen.

En zo gaat het in het leven door
ook al herdenken wij hen die bleven
deze vrijheid daar stierven zij voor
daaraan danken wij nu ons leven.

Niet in ’t holst van de nacht
maar op het midden van de dag
heb ik de dood ontmoet
hij knikte bij wijze van groet
en is toen weer doorgegaan.

Toen hij was doorgelopen
heb ik niet omgezien waar hij was gebleven
waarheen hij ging was mij om ’t even
hij kon zijn eigen weg wel vinden
uiteindelijk leidt ook hij z’n eigen leven.

Vlakten leeg en doods,
vergaan in glorie die zou groeien.

Daar waar wij zochten
hemel en scheppingsschoon.

De horizon slechts heel dichtbij
beneemt ons vergezichten.

Nog klinkt de roep
van de benauwde mens.

Het paradijs is heel klein geworden.

Ik strek mijn handen uit
telkens tast ik in het duister
je bent hier, gaat mij voorbij
terwijl ik jou passeer
’t mysterie van ‘t wezenloze
verloop van komen, zijn en gaan

regelgeving van licht en donker
draaiing in een levensloop
spiegeling van wat geweest is
duisternis naar wat komt
brandpunt van het zijn
maar terwijl ik jou passeer
ga jij mij steeds weer voorbij.

Waar wijst die belerende vinger heen
waarop die dreigende blik gericht
hoe blond het haar zoals voorheen
dat stond boven elk doodsbericht

de schuldige wijst hij in zijn ogen aan
met één vinger, drie naar zichzelf,
wie niet zijn mening deelt moet gaan
z’n toespraak past in de “Raad van Elf”

geen woorden maar daden is zijn leus
maar voegt niet de daad bij ’t woord
“Kom, Geertje meen je wat je zegt nu heus?”
waar jij naar toestuurt is puur moord.

Door helder licht
sluipen donkere lijnen
verschil tussen goed en kwaad
willen het goede verdrijven
en eigen ruimte creëren
door verduistering van paden
waar wij langs moeten reizen

tot geen verschil meer is
tussen licht en donker weten
waar paden nog lopen
hindernissen ons gaan belet
in gebrek aan lichtende oriëntatie
leiden nieuw gevormde lijnen
door voortgaand woord

lijnen vervagend in licht
naar brede begaanbare banen
waar geen hindernis stoort
duister geen zicht belemmert
maar goede lijkt te winnen
tot door sluipend lijnenspel
levenspel opnieuw zal beginnen.

Zoek de lijnen in mijn wezen
tussen bermen van mijn levensweg
waar de vragen zijn gerezen
en waar ik mijn zorgen leg
midden tussen vers geploegde voren
voor een oogst van overvloed
vind ik slechts verlopen sporen
waar geen ziel zich nog mee voedt

over platgetreden brakke akker
eens zo rijk van graan voorzien
groeit het zaad van een volksverlakker
niemand heeft zijn list doorzien
kwistig strooit hij het onkruid
tussen alle vrijheid en vervlakkend apel
zodat men soevereiniteit verbruid
uit ervaring van jaren weten we nu wel,

zoek de lijnen in mijn wezen
maar als individu ben je niet in tel.

Ik zoek de einden van mijn kunnen
de dingen waarin ik slaag
misschien beter ben dan anderen
telkens weer voor mij een vraag.

Ik zoek de einden van mijn falen
het einde van mijn zeker zijn
zaken die mijn glans ontnemen
mij omringen met chagrijn.

Ik zoek de einden van het alledaagse
het gewone leven zonder taboe
streven tussen gewone mensen
naar vredige bestemming toe.