Ik ben geen schepper
dus een band te scheppen
is mij te veel gevraagd
al tracht ik wel te smeden
maar ach in het verleden
is vriendschap
reeds zo vaak vervaagd
bijna geen mens
is bereid zich te geven
in onbaatzuchtig
eeuwig hechte band
gesmeed voor heel zijn leven
’t zijn zo dikwijls
de bijkomstigheden
die wij als liefde zien
zonder herinneringen
aan verleden
maar ervaringen
gezien in dagelijks licht.
Wat we niet met
onze ogen kunnen vinden.
Wat we niet horen
met onze oren.
Wat we niet met
onze handen tasten.
Wat we niet bereiken
met ons verstand.
Laten we dat eens
zoeken in ons hart.
Wie beweert
nooit fouten te maken
of iets verkeerd doen,
maakt op datzelfde
moment de aller
grootste fout
die hij
kán maken.
Fouten maken
is niet dom.
Maar………,
ontkennen van
die fouten is wel
’t stómste
Wat er bestaat.
Het grootste gevaar
van fouten is,
dat ze een
principiële
structuurvorm
kunnen aannemen.
Verontschuldigingen
worden aangeboden,
fouten opgedrongen.
Licht reeds schemerend
door kale kruinen
en over het pad
lengen de schaduwen.
Aan het eind
zie ik een flauw schijnsel
daar schijnt warm licht
de deur staat altijd open.
Samen luisteren wij naar de stilte
Kijken naar het naderen der nacht
Genieten van de zoele avondbries
Zien de maan die reeds lieflijk lacht
Langzaam vult de hemel met sterren
Heel de horizon kleurt vurig rood
De roep der koekoek klinkt van verre
In stilte dank ik wat de dag ons bood
Dan keer ik stil ter ruste met in mijn hart
Vraag en bede om een nacht vol rust en vree
Die ons weer brengt gezondheid en kracht
En dagelijks vertrouwen in Uw grote macht
Vanuit de verte
Klinkt de echo
Van jouw lach
Jouw lach die mij streelt
Als een lentebries
Terwijl wij rusten onder het tere lover
Bijna schaamteloos
Adem jij aan mijn borst
En wij drinken dauwdruppels
Van de twijgen
Heffen het glas vol wijn der liefde
En terwijl jij lacht
Hoor ik vanuit de verte
De heldere echo
Die blijft hangen in het dal
Binnenkort zal een keur van bloemen
de velden weer sieren
vogels in bomen de schepper weer roemen
zullen we een nieuwe opstanding vieren
van het leven dat als begraven in het graf
zolang door donkere aarde bedolven
zo’n troosteloos aanzien gaf
dan zal het zaad weer vrucht gaan dragen
beschenen door warme zon
en waar wij eerst slechts duister zagen
beschijnt het licht nu de horizon
daar rijst nu het leven uit de aarde
en opent ook het donker graf
Hij die door Zijn dood ons eeuwig leven gaf.
In alle vroegte zongen weer de vogels deze morgen
begroetend schone nieuwe dag vol licht en zonneschijn
alsof een nieuwe toekomst nu ontwaakt zonder zorgen
en elke angst verdwijnt voor ziekte, dood of hel en pijn.
De stilte van het graf voor eens en voorgoed verbroken
geen dood zal ooit nog eens het einde van ons leven zijn
ons lichaam eens gestorven maar de geest opnieuw ontloken
bevrijd van druk en last van ‘t zware juk van satans venijn.
Hoe is de angst voor duister graf en zonde nu geweken
de zware steen is afgerold van onze ban en vloek
waar ’t donker heerste is door Zijn opstanding gebleken
dat Hij de zonde van ons heeft verwijderd uit Zijn boek.
Ik ben
’t brein dat aan je denkt
’t hart dat voor je klopt
’t lichaam dat naar je verlangt
’t oog dat naar je kijkt
de deur die voor je open staat
ik ben
de hand die naar je tast
de mond die je zoekt
ik ben
gewoon niks.
Wat is de pijn die wij nu voelen,
wat is het ondragelijk gemis,
de golven kou die ons omspoelen,
wat is er werkelijk met ons mis?
Waar is de vertrouwde stem
die nodigde in Zijn Vaders woning,
waar is het beeld van Hem,
die wij zagen als onze koning?
Het heilig kleed gescheurd
de hemel is in diepe rouw,
de heilige stad met bloed besmeurd
de lucht gehuld in somber grauw.
Geen vogel in de bomen zingt
de hele aarde zwijgt
’t is al droefheid wat ons omringt
het kwade dat ons van alle kant bedreigt.
Staande aan de voet van het kruis
hoor ik Uw spotters smalen;
“U wilde ieder geleiden naar Zijn huis,
maar Uw Vader komt U niet halen”.
Uw antwoord was zo onbegrijpelijk;
“Vader vergeef hen, zij weten niet.
Wat zijn doen is zo verwerpelijk,
zij doen U daarmee zo veel verdriet”
Hoe kon hij, die gisteren nog bij U zat
van dezelfde dis genoot
de zelfde wijn dronk, het zelfde brood at,
U uitleveren aan de dood
Nog hoor ik Uw laatste woord;
“Vader, in Uw hand beveel ik mijn geest”
Nooit heb ik iets indringender gehoord
Uw grote vertrouwen raakte mij het meest
Vandaag eet ik het brood
dat Uw gebroken lichaam is
dat U wil delen in onze nood
met Uw zegen en vergiffenis.
Vandaag drink ik de beker
met Uw vergoten bloed
slechts dan ben ik zeker
dat Uw liefde mij behoedt.
Morgen gedenk ik Uw lijden
dat U vrijwillig hebt ondergaan
en zal met aan U gewijden
rondom Uw kruishout staan.
Ik wilde zo graag
glazenwasser zijn vroeger
maar door hoogtevrees
durfde ik geen ladder op
ga nu maar nylons stoppen.
Schone ochtend gloort
dag belooft te gaan stralen
de zon geeft warmte
natuur toont beste zijde
dit is mooiste deel van jaar.
Op Golgotha hingen ook mijn zonden
aan dat houten kruis gelijk met Hem
mijn lichaam vol geestelijke wonden
smeekte vergeving met gebroken stem.
Zijn hoofd heeft Hij gekeerd naar mij
nooit zal ik Zijn zachte blik vergeten
“Mijn kind Ik koop je voor eeuwig vrij
heden zul je met Mij van één tafel eten”.
Hoe schandelijk dat Hij moest lijden
gehangen aan dat kruis voor mij
voor mijn zonden in de hel moest strijden
en maakte mij van alle schulden vrij.
Hoe pijnlijk dat ik niet wilde weten
van Zijn liefde die Hij had voor mij
dat ik het liefste wilde vergeten
dat ook ik hing daar aan Zijn zij.
