Vermoeide bladeren zijn gevallen
hebben zich ter aarde gevleid
en door kale takken zingt de wind
een zacht weemoedig herfstlied
herinnering aan warme zomer
een klaaglijke melodie
over tijden die zijn gegaan
als het mijmeren van stille dromer
maar zacht ook klinkt als harpmuziek
een toon van hoopvol verlangen
die tussen slapende bomen door
tot nieuwe geboorte blijft hangen.
Mijn dagen zijn mij kostbaar
Nu mijn uren zacht heengaan
Tijden die ik draag in mijn hart
Vanaf mijn jeugd en kindzijn
Mijmerend tot het heden
Herinneringen uit tijden
Nog niet eens zo’n ver verleden
Als men de tijd in universum telt
Korte tijd is de mens beschoren
In een leven van stille aard
Dikwijls in eenzaamheid verloren
En ergens hangt de hoop
Dat toekomst eeuwig zal duren
Waarin vrede en liefde
Pijn angst en haat doen vergeten.
