Waar zijn de grenzen van de kennis
En hoe lang duurt de dialoog
Waar is de wetenschap die ons wijst
De rust en erkenning van de ander
Geënt op vrede in je eigen binnenste
Ach, eeuwig durend is die dialoog
Die ons geen rust geeft in eigen doen en laten
Die ons de monoloog ontneemt
Kennis en beschouwing van wat rondom ons leeft
Zodoende in de massa dreigen te verdrinken
Dromend van een toekomst
Vol van liefde en van vrede
Vergeet ik niet het verleden
Met eigen up’s en downs
Berustend wachten in het heden
Tot dan zal ik reizen van hot naar her
Al dromend van wat nog zal komen
Over de wegen van hoop
Naar eeuwige vrede en rust
En wapens omgesmolten tot ploegen
En met vele mensen trekken wij
Daar naar die verre horizon
Naar die plek van ’t eeuwig licht
En waar ooit iedere droom begon
Waaruit glazen zee van helder vergezicht
De bron liefde en vree ontsprong
Na broeierig warme dag
zit ik op terras te peinzen
over zin of onzin van ’t leven
over goed of kwaad
schuld of onschuld veinzen
wat is beter dan wel ’t best
wie zal alle facetten leren
van het leven of de dood
wat is sneller dan in ’t lest
bij sterven de laatste ademstoot
zal de ziel rusteloos zwerven
blijvend in aardse tranendal
toch vestig ik mijn hoop
op belofte die plek te erven,
waar ieder gelukkig wezen zal.
Er is een lege ruimte
Die mij geheel omhult
En vraagt om inhoud
Die vraagt te denken
Over al wat ik zie
Een lege ruimte die beknelt
Als is hij gevuld
Gevuld met benauwenis
Van gevoelens en onwetendheid
Een ruimte waarin ik verdrink
Maar als ik zie of denk
Lossen de muren op
En omhult mij vrijheid
En benauwdheid en onwetendheid
Zijn als schimmen verdwenen
Hoog aan de hemelkoepel
Een vlieger of een luchtballon
Een spel van enkel wind
Ritselende bladeren in groene kruin
En over ‘t blanke strand stuivend zand
Een spel van enkel wind
Langs water en rivier het ruisend riet
En over akkerland ’t golvend graan
Een spel van enkel wind
Langs strand rolt woest branding aan
En beukt op strand en kust
Ook dit is spel van enkel wind
Bomen kreunen, takken breken af
Langs water kreukt het riet
Ook dit is spel van enkel wind
Zo menig één bouwt een huis
En anderen breken het weer af
Zo is het spel van de mens
Als een spiegel
Ligt glanzend
De vlakte over zee
En in de verte
Vloeien lucht en water
Onzichtbaar ineen
Slechts hier en daar
Een vogel
Roerloos zwevend
In Pruisisch blauw
En langs de horizon
Geen schip dat zich beweegt
Het is al statisch
Stil, dood stil,
’t Is als een leven
Geschilderd met vaardige hand
Steeds voorwaarts
Zonder beroering
Een gewone dag
Met gewone mensen
Gewone vreugde
En gewone tegenslag
Een dag met eigen dromen
Met lasten voor ieder
En hoop op vrede
Een heel gewone vredige dag
En ik droom mijn droom
Dat over heel de wereld
Voor iedereen vrede mag zijn
Begrip en liefde
Dat is mijn droom
Die ik zolang reeds koester
Maar die bij hoop slechts blijft
Een illusie, slechts een schijn.
Stil staan hier
de oude eiken
starend, zwijgend
voor hen uit
bewarend de geheimen
van vele jaren
onder lover
steken grillig
armen ten hemel
als zwijgende dank
en zien rond
hoe de schepping
is veranderd
maar zij blijven
stil staan op hun plek.
Als dank wil ik
het licht behelzen
begroeten iedere dag
van leven en gena
de schepping lievend
bewonderen
in diep ontzag.
Uit verwondering
waarin ik mag leven
eren de grote macht
die bestuurt universum
als held zal heersen
als de God
waar de aard op wacht.
Op deze tweede pinksterdag
hoor ik de wind door de kruinen
wuiven op deze feestelijke dag
waarin de vogels rondbazuinen
dat aarde nog steeds is een paradijs
waar tussen het blad der vele bomen
een vrolijk lied klinkt als eerbewijs
aan Hem die in vuur en wind wil komen.
Genietend van warmte en zonneschijn
rondziend in de machtige natuur
in heel die schepping ben je dan zo klein
tussen al dat wonderlijk schoon zo puur
wie zal dan niet in zijn hart loven
de Schepper van dit schone feest
wat ons begrip ver gaat te boven
ons wordt gebracht, in wind, door de Geest.
Vogel in wind en vuur
Geest van louter leven
troost in elk levensuur
U die ons slechts
zekerheid kan geven.
Vlieg binnen in onze ziel
verlicht de duistere hoeken
waar over onze schaduw viel
wij niet meer wilden zoeken
doe ons Uw wil uit de doeken.
Geen tijd m’n levensdagen te tellen
Het waren er zo veel
Wat ik mij nog afvraag,
Waar zijn dagen van mijn jeugd gebleven
Tijd waarin ik dagen niet telde
Doorgebracht zonder zorg
Veilig geborgen bij ouders en vrienden
Maar de dagen zijn doorgegaan
Onopgemerkt als snoer aaneen geregen
Voort- en opgejaagd,
Geen seconde stil blijven staan
En nog steeds vormt de tijd de dagen
Die nu, schijnt, steeds gemakkelijker
Zijn te tellen.
