Geen tijd mijn muze te bezoeken
geen tijd haar taille gade te slaan
al wil ik elke hoek doorzoeken
verder dan dit ondermaanse gaan.
Helaas, waar zal ik haar ooit vinden
hoor ik straks haar wonder schone lied
kan ik haar pronken bij mijn vrinden
hen de ogen steken wie haar ziet.
Ik wil door de straten flaneren
mijn aller schoonste muze aan mijn zij
iedere man zal mij vereren
elke jaloerse blik maakt mij blij.
Maar nu zal ik haar moeten vinden
vóór al die kerels haar verslinden.
Iedere ochtend als de horizon weer licht
en de wereld zich baadt in het zonnegloren
verheug ik mij weer bij het zien van jouw gezicht
en verlang ik weer jouw stem vol zang te horen.
Een dag zonder jou is een dag zonder zon
een kleurloze hemel met wolken bedekt
geen groen veld geen blauw bos tot de horizon
geen vrolijke kleuren zover ons zicht strekt.
Eens zal ik je toch weer ergens ontmoeten
misschien wel daar op diezelfde plek als toen
zullen we daar elkaar met vreugde begroeten
samen omarmen in eeuwig durende zoen.
Dan wordt ons leven weer licht en zonnegloren
en onze liefde schijnt weer als herboren.
Zo zoek ik in ’t verlengde van de dagen
alleen nog maar jouw liefde warmte en licht
wat zou ik ook om groter schatten vragen
jij bent immers mijn passie en gedicht.
Jij, mijn ware schone muze, zang en dans
dat mijn oog op jou valt begrijpt vast elk mens
geef mij daarom, eenvoudig dichter, een kans
daarin ligt mijn adoratie, heel mijn wens.
Voor jou wil ik duizenden woorden schrijven
zingen schone liederen vol van passie
teksten die je eeuwig bij zullen blijven
voor jou gezongen in schoonste melodie.
Weet dan, voor jou zal mijn pen nooit rusten
mijn geluk begon toen wij voor ’t eerste kusten.
Laat ons tezamen toch die wereld zoeken
die wereld eens geschapen als paradijs
met vrede, vreugd en vriendschap als in boeken
voor iedereen vrede, voor elk mens spijs.
Waarom kan de enkeling in weelde baden
terwijl een meerderheid in armoe kwijnt
er zijn rijken die zich in weelde laden
terijl met rijkdom menselijkhheid verdwijnt.
Is vrede niet duizend maal meer dan bezit
is niet zekerheid van liefde in ’t leven
de kern waar alle aardse rijkdom in zit
het grootste dat wij volkeren kunnen geven.
Laten wij zo’n wereld zoeken en vormen
een schone wereld vol waarden en normen.
Altijd wil ik met jou samen zijn
samen genieten tussen rozen
een vluchtige zoen en dan blozen
fladderend als vlinders in zonneschijn.
Luisteren naar warme vogelzang
van kleine vogel in hoge eik
samen met jou in de tuin maakt rijk
zonder jou duurt de tijd zolang.
Kom terug dat we tussen bloemen
de vlinders weer kunnen bekijken
en samen bijen horen zoemen.
Dan horen we vogels in de eiken
genieten samen van het leven
als vlinders tussen bloemen zweven.
Gedachten steeds weer aan hetzelfde besteed
aan zonnestralen over kabbelend water
aan die zijlboot die daar tussen de oevers gleed
of aan die statige zwaan daar even later.
Daar achter het golvende gekrookte riet
de zwaluwen die over het water scheren
een schilderij waar menigeen van geniet
en de schepper voor te danken en eren.
Dromerig zit ik daar aan die waterkant
alleen en stil genietend zonder zorgen
dit is mijn geboorte plek mijn vlakke land
hier kan ik zijn vanaf de vroege morgen.
Zo kabbelt mijn dag gelijk de waterstroom
op een zonnige lentedag, warm en loom.
Waar ligt ’t verdriet dat ik, tenvoeten, jou nooit gun
jouw hartenpijn tot kwelling doet bezeren
en het leedvermaak aan kwaadwilligen misgun
hun laaghartig hoogmoed af zal moeten leren.
Hoe durft men jou kwetsen tot het aller uiterst
ja minachten alsof zij meerder zijn dan jij
en mijden jou om je charme en je luister
of ze laten jou ondanks je onschuld niet vrij.
Maar al te dikwijls zijn de mensen nonchalant
en weten niet hun hersenen te gebruiken
al zijn ze dan wel bij hun volle verstand
de inhoud is vaak niet meer dan van een kuiken.
Wat zou het, buiten hen is ook wel te leven
wat zij daarvan denken dat is mij om ’t even.
Vrolijk zal ik wandelen tot de horizon
luid en goed gemutst zingend mijn ochtendlied
helaas is de lucht bewokt en grauw zonder zon
maar de natuur is schoon dus dat hindert niet.
Luid klinkt mijn zang door veld en woud de wereld rond
een stralende zon zal vast wel weer gaan schijnen
al dolend loop ik langs die plek waar jij toen stond
zie in mijn fantasie nog jouw schone lijnen.
Kom lopen wij nu samen op door die lanen
genietend van de natuur en van elkaar
dan gaan wij ons Adam en Eva wanen
alleen en saam gelukkig op aarde zowaar.
Maar ach, wat treft mij heden bitter lot
jij staat vandaag hier niet, daarom voel ik me rot.
Ach, ik mis mijn muze schoon lange tijd
wijl zij toch immer aan mijn zijde stond
wist zij toch dat haar stem mij steeds verblijdt
haar afwezigheid is mij een open wond.
Ik zoek nu woorden die zij voor mij zong
schoon van rijm, wonderlijk van melodie
zang van mijn schone muze blond en jong
een lust, een droom voor ’t oog als ik haar zie.
Vertel mij waar mijn schone muze is
waar zingt zij nu haar liefelijke zang
nu zij er niet is voel ik een gemis
zonder haar duurt iedere dag zo lang.
Toch zal mijn muze weer bij mij komen
is het niet echt dan wel in mijn dromen.
Waar zijn de dromen uit mijn jeugd gebleven
de dromen over vriendschap, vrede en rust
de dromen waar zonder geen mens kan leven
dromen van vreugde voor ieder mens een lust.
Waarom weigeren mensen vriendschap en vreugd
maar kiezen ze steeds voor bezit en afgunst
en steeds zien zij in oorlog en twist weer deugd
normale zorg en zijn voor elkaar schijnt kunst.
Kom laat in alle rust mij weer dromen
dromen als toen, misschien als een kind naief
laat een stukje geluk mij overkomen
vriendschap, vrede en rust is mij zo lief.
Eens zullen met deze dromen en wensen
de wereld vullen voor alle mensen.
Vandaag ben ik langs het water gelopen
en heb van wind en wuivend riet genoten
langs bermen waren wilgen opgeschoten
daar achter lag de horizon wijds en open.
Een panorama vol smaragd en robijn
doorzeeft met held’re gouden zonnestralen
als ladders waar engelen op en af dalen
zo kan dus de aard nog paradijslijk zijn.
En verder loop ik langs water en door bos
genietend van uitgestrekte groene wei
even voel je je van druk en zorgen los
wat is mooier dan zwerven langs bos en hei.
Geniet van vogels en wolken in de lucht
gooi alle sores van je af met een zucht.
Zie langs de horizon gouden ochtendgloed
en witte voile bedekt smaragd groen veld
zo wordt de dag na donkere nacht begroet
door deze wonderen staat de mens versteld.
Vanaf mijn eigen plek zie ik het leven aan
in de ochtend begroet ik de rijzende zon
die heel de dag aan blauwe lucht zal staan
en ik geniet zijn warmte op mijn balkon.
Zo is elke dag opnieuw een scheppingsdag
vol bloemen en vogels als in ’t paradijs
één van de dagen dat men genieten mag
van alle goede giften van drank en spijs.
’s Avonds kleurt de horizon weer in gloed
de dag neemt afscheid met een kleur als bloed.
In gedicht wil ik eeuwig uw schoon bezingen
uw zin, hart en oren in gevoel bekoren
u door woord en zang in elan omringen
begeleid door uitbundige vogelkoren.
Uw schoonheid vervult mij tot adoratie
drijft tot schrijven van proza, ode of sonnet
dichters geeft u fantasie en inspiratie
voor u wordt zo menig woord op papier gezet.
Met diamant, smaragd en zirkoon bent u getooid
de schoonste in elk seizoen zult u blijven
hoe schoon anderen, geëvenaard wordt u nooit
hoe zou ooit een dichterspen u beschrijven.
Geheel de kim beschijnt u met het mooiste licht
in elk jaargetij bent u het schoonst gedicht.
Waarom schrijf ik nog de woorden uit mijn brein
dat die mij na mijn leven nog verraden
de dagen uit mijn vroege jeugd mij schaden
herinneringen aan toen groot of klein.
Ach was ik nog zo in geluk geborgen
een jonge knaap nog in zijn vaders huis
gekleed in spijkerbroek en wollen buis
geheel frank en vrij en zonder zorgen.
Maar ach, waarom zou ik in ’t heden klagen
naar omstandigheid ben ik nog bij de tijd
veel last en kwaal hoef ik niet te dragen.
Ondanks dat ik aan stijve botten lijd
mijn spieren niet meer als kabels gespannen
nu heb ik alle tijd om mij te ontspannen.
Hoe ver van huis en haard heb ik vertier gezocht
Maar vond zonder jou schraal chagrijn en eenzaamheid
Door dwaze koppigheid voel ik mij nu bekocht
En geef voor een blik van jouw, ziel en zaligheid
Waar is nu mijn waan dat ik geluk zou vinden
In deze verre streken ver bij jou vandaan
Nu toef ik hier zonder kennissen zonder vrinden
Een armoedig, eenzaam en miezerig bestaan
Wat moet ik aan zonder jou mijn schone muze
Ik smeek je kom naar hier en haal mij uit het dal
Breng mij akkoorden voor een nieuwe etude
En leidt mij naar zalen met een feestelijk bal
Laat ons daar dan samen onze vriendschap vieren
Bij muziek van violen, harpen en lieren.
