In vroege ochtend staat zij reeds vol verlangen
springend door haar ren van uitbundige vreugd
tonend haar onbevangen onstuimige jeugd
om met mij de nieuwe dag aan te vangen
Nog wat bibberig in ‘t prille ochtendgloren
sluimer en bed nog maar nauwelijks ontvlucht
hoor ik mezelf praten, nu en dan met een zucht
maar zij is te druk om mij aan te horen.
Na het blokje om, iedere dag hetzelfde,
samen met de familie aan het ontbijt
om daarna voor haar de rust weer op te geven.
Spelen van negende uur tot het elfde
Na een stonde rust vult het middagmaal de tijd
Had ik nou toch ook maar zo’n hondenleven.