Loop eenzaam langs wegen
die ik in verleden liep
peinzend over verleden dagen
waar ik veel kansen achter liet
omdat ik niet kon accepteren
in maatschappij onder te gaan
maar als individu interpreteren
dat ik op eigen benen kon staan
nu eenzaam en overwegend
verlang ik naar die tijd van toen
helaas kan ik niet meer keren
naar het punt waar alles begon
en loop ik over eenzame wegen
onder nog steeds die zelfde zon.
Ik heb mijn dromen behouden
zoals ik ze in mijn jeugd ook had
vol hartstocht en verlangen
als ik een schone stil aanbad.
Mijn ideaal mag nu dan anders zijn
gedachten zwerven meer naar verten
in passieve aanwezigheid van het brein
’t verlangen kent zijn grenzen.
Verleden had zijn eigen keus
eigen zicht op toekomst op ’t nu
en heeft de hartstocht ingedamd
niet getemperd tot slechts heden.
Nee, de dagen zijn niet langer
Evenals de uren korter trouwens
Nog steeds is het leven als vroeger
Maar zelf wordt mijn besef van tijd
Beperkt door vooruitzicht
Mijn veerkracht sluit zich aan
Bij mijn vorderende leeftijd
Overigens even snel als verloop van tijd
En mijn geheugen verhoudt zich meer en meer
Binnen perken van ervaring
Die gelegen zijn in nevelen der jaren
Toch blijft mijn zicht
Richten op toekomstige tijden
En mijn gedachten priemen door nevel
Geboren als het leven zelf in evenwicht
zoekend zonder ergens houvast
gaan dagen langs koorden van de tijd
aan iedereen in regelmaat voorbij
balancerend door licht en duister.
Ingedeeld in weken en maanden
vanaf jeugd periodes van jaren
groeiend naar midlife of midlifecrisis
tijden waar wij jong of ouder waanden
maar de rand van overmoed voorbij.
In mijmering dagen overpeinzen
dat leven korter maar tijd ruimer wordt
je lichaam wordt in dagen gebonden
maar je geest wordt steeds meer bevrijd
door het zeker weten, op de rand van de tijd.
Aanschouw gedachten in uren
doorleef gevoel op een dag
aanvaard het zijn van liefde
verwijder droefheid met een lach
geef warmte van beminnen
zekerheid van aanwezig zijn.
Ik wil mijn gedachten bepalen
in tijden van enkel louter geluk
weten van liefde in uren en dagen
dat droefheid verdwijnt door een lach
in zekerheid van jouw aanwezigheid
en tederheid van warm beminnen.
Lopend langs de rijen van dagen
Tellend ochtend, middag en avond
De dagen worden steeds meer
De jaren vullen zich met vragen
Voort gaat de tijd
Met uren, minuten en seconden
En verder gaat de rij der dagen
Mijn pas loopt door het Dal der Nevelingen
En onzekerder wordt mijn tred
De wereld sluit zich meer en meer
Maar eens zal ook deze nevel wijken
Wordt onzekerheid opzij gezet
Dan opent een nieuwe wereld zich weer
Het zijn geen jaren die ik zal tellen
maar enkel de stralen zonneschijn
die denkbeeld over mijn leven vellen
daar ’t anders één ellende zou zijn.
Al kent een jaar ook wind en stormen
en zal het zonlicht geen kim beschijnen
zal nog geen duister mijn leven vormen
geen tegenslag mijn hart doen kwijnen.
Al nemen de jaren toe in getal,
onafgebroken de vele dagen,
onmerkbaar leiden ze tot verval
en doen zoveel herinnering vervagen
Begrijp mij wat ik met dit vers bedoel.
Ik ben geen dag ouder dan ik mij voel.
Nooit wil ik het leven als herfst bezien
maar terug denken aan de zomer
of aan voorjaar met schat van bloemen
klanken van vogels in de bomen
en kan ik van warmte dromen
als ik vlinders zie en bijen hoor zoemen.
Nee, nooit wil ik het leven als herfst bezien
maar ook dan de zonnestralen waarderen
tussen ’t gedempte licht gevat in vele kleuren
stralen die als ladders naar de hemel wijzen
om daar dan in gedachten misschien
engelen naar de hemel op zien rijzen.
Vele jaren en lange tijden verstreken
gleden in rijen van glorie en roem voorbij
en tonen met de tand des tijds hun gebreken
tekenen hun sporen van wisselend getij
maar nog sta ik overeind, ben fier en vrij
beschermd door stalen zekerheid uit verleden
al komt dan de dag van afbraak dichterbij
nog is mijn laatste strijd dan niet gestreden
ik klamp mij aan de toekomst vast in het heden
zie met geduld en vertrouwen tegemoet
het einde van de weg die ik heb betreden
herinnering is het fundament dat er toe doet.
Dus was het leven nog niet helemaal verloren,
uiteindelijk werd ik als monument herboren.
Binten kraken
deuren kieren
kozijnen rotten weg
en ramen barsten
blind als levenloos
uitgeleefd vervallen
bouwvallig onbewoond
maar toch vervuld
van verlangen.
Tijd sluipt voort waar
je niet zou verwachten
dat er nog beweging is
stilstaan kent ze niet
men zegt de tijd staat stil
toch draaien de wijzers
van uurwerk dag en nacht
en slijten uren en dagen
gaan wij mee met stromen
als veroudering waarin wij
trachten jeugd te bewaren
die de tijd wil stoppen.
Als geluiden niet worden gehoord
geen woorden storen in stilte tussen jou en mij
maar samen schoonheid zien in onze ogen
in vibrerende eenvoud van zwijgen
en handen samengevat over tafel in licht
dat schijnt op gezichten weerkaatst in ons oog
die spreken woorden genoeg.
Niet alleen geluk ook verdriet in jaren ervaren
vriendschap of wrok begrip en onbegrip
uiteindelijk comprimerend onze grenzen
geen scheiding bepalend leven met en voor elkaar
niet sudderend geen stilstand blijven in hoop
dat betere tijden weer zullen keren steeds zijn
voor elkaar ook al valt dat niet mee.
Eindelijk zijn de kinderen ’t nest ontvloden
kunnen de ouders buitenshuis dineren
bij genot van muziek en glas de tijd doden
en ontspannen weer een avond vibreren
Zorgeloos genieten van uitgelezen maal
geen sores waar jeugdigen zich vermaken
tussen de gangen zwieren in de grote zaal
en wat het nageslacht doet zijn hún zaken
Van kroost, zorgen en beslommering dus verlost
De tweede jeugd in vrijheid staat nu open
Met vreugd wordt dan gedineerd, gedanst en gehost
zelfs heeft men tijd een bios aan te knopen
Later bij het lege huis binnengekomen
ontkomt men niet aan “lege-nest-syndromen”
Zekere weemoed overvalt me
als alles weer in bloei komt staan
winterweer zijn ijzigheid prijsgeeft
alles kleurt weer in ’t frisse groen
de natuur vult met jong leven
dan geniet ik wel van zon en warmte
wondere herschepping om me heen
van hernieuwend leven overal
voel mijzelf ook frisser en gezonder
maar verjongen, nee dat zit er niet in.
De tijd gaat zijn eigen weg
vandaag morgen iedere dag
te voet of vliegend
danwel kruipend soms
een vastgestelde route
in vaste tred zijn eigen weg
in tempo dat hij zelf kiest
ijlt hij dikwijls voort
of staat afgeleid even stil
door plotsklaps een schok
om daarna onverstoord
weer zijn eigen weg te gaan.
