Mijmeringen op donkere avond


Als herfstbomen zachtjes ruisen
wind licht fluitend door takken gaat
langs kusten golven stilletjes bruisen
steeds minder mensen zijn op straat
lees ik bij het haardvuur oude woorden
ook al is het uit een nieuw boek
die volkeren reeds eeuwen bekoorden
over enkel pure liefde dat ik zoek.

Eens zijn deze woorden gesproken
door een Mens die als kind op aarde kwam
als een roos in donkere nacht ontloken
en voor ons de zonden op Zich nam
slechts liefde bracht Hij op deze aarde
en leerde ons over Zijn Vader God
in Wie Hij alle vertrouwen bewaarde
en legde in Diens hand Zijn eind en lot.

Aan het kruis is Hij ook voor ons gestorven
op die heuvel daar net buiten Jeruzalem
en leek het anders, Hij heeft zege verworven
al was in Vaders stad geen plaats voor hem
aan dat kruishout is Zijn lichaam gebroken
voor vrienden, broeders en moeders oog
heeft Hij het grootste troostwoord gesproken
“Zij weten niet, vergeef hen Vader van omhoog!”