Als ik mijn blikken
over vlaktes laat dwalen
een beetje weemoedig
denkend aan toen
mijn jonge jaren
herinnerend mijn ambities.
Dan voel ik pijn.
Als ik mijn blik
door de kamer laat dwalen
en ik zie foto’s
van oude mensen
en van jonge kinderen
herinner ik mijn verleden.
Dan voel ik pijn.
Als ik mijn blik
langs de muur laat dwalen
en ik zie mijzelf
in de spiegel
dan denk ik,
“Ach, wat zeur je toch?
Je leeft en mag er nog best zijn!”