Tegen een wand van troosteloos zwijgen
een gevoel van eindigheid
en gedachte van verlies en verloren
een berg vol tegenslagen
geknakt en gebroken besef.
Worden ramen en deuren geopend
klinkt weer eindeloos de vogelzang
kan een gebroken geest verlies verwerken
biedt het leven ruimte aan – in besef
dat we niet alleen voor onszelf bestaan.
Regen en zon bestaan naast elkaar.
Net als de mensen met elkaar leven.
Mooi gedicht Egbert Jan.
Hartelijk dank voor compliment Hilly