Steeds weer betrap ik mij
op herhaling van gedachten
als een molen die mijn brein
doet draaien in een cirkel
een onophoudelijke levensspiraal
’t mag dan de loop der tijden wezen
zoals in de geschiedenis
steeds de dagen slijten allemaal
in onnoemelijk verloop
tot aaneen geregen jaren
ingevuld door verscheiden seizoenen
slepend door een tijd van tel tot tel
ieder met eigen wedervaren
vanaf de momenten
dat wij nog kinderen waren.
Wie zal mij vertellen
over tijd die nog komt
dingen waar wij
geen weet van hebben
in toekomst worden opgesomd.
Wie zal weten hoe de dagen zijn
die in zulke grote getale
nog komen wellicht
wat zij ons zullen brengen
in pijn of als gedicht.
Vertel mij niet hoe de toekomst is
ik zou slechts vrezen
dat in leven, dat ik heden leid
waarin mijn hoop is gerezen,
mijn dromen zijn verdwenen.
Geld en goed maken gelukkig
een kasteel van een huis
en droom van een luxe auto
een landgoed
een zeewaardig jacht
maar……..
hoeveel kost
een heerlijke buitenwandeling
warme straling van de zon
genot van vogelzang
een blijde kinderlach?
Èn…….
hoeveel vreugde bezorgt u dat???
Stil is soms het veld waarin ik woon
de weide die mij moet voeden
met het verse klaverblad van de dag
dan hoor ik niet de bijen zoemen
of zie zelfs geen vlinder gaan
ver is dan het malse groene gras
aan andere zijde van het water
maar in die weiden vol zonneschijn
die vol klaverbloesem staan
mijn soortgenoten volop gedijen.
Veel woorden op geduldig papier
geen tegenwerping duldend
slechts eigen waan is meester
en in alle rust krijgt men gelijk
de blinde pen vormt meedogenloos
letters tot regels zonder zinnen
waar geen eind begin opvolgt
of noodzaak een doel te winnen
alleen woorden in eigen belang
vullen klakkeloos ’t papier
om wanneer men ze werkelijk leest
als waardeloze prop te eindigen.
