Dag: 27 juli 2020

Het is stilte die mij treft
al verlang ik ook daarnaar
rust van het alleen zijn
met eigen gedachten
mijn eigen droom

en als ik eenzaam
mijmer over alledaagse zaken
voel ik onrust
en verlang naar mensen
dan is het stilte die mij treft.

Zoveel verschil van dagen
door herfstlicht beschenen
’t is of kleur van bladeren
de uren doet verstrijken
in het bleke zonlicht

en over velden weeft een deken
van witte nevelige schijn
doet de horizon verbleken
vanwaar de hemel in melkwit
aarde niet meer schijnt te bereiken.

Mijn gedachten zwerven
naar de groene lentetijd
toen onder blauwe hemelkoepel
de einder zo wijd en zijd
nog geen gedachte gaf aan sterven.

Zacht zal ook de wind
vandaag weer strelen
zoals ook het leven
zijn gang weer gaat
’t zij met zon of regen
In eigen regelmaat.

Stil het water rimpelend
tussen begroeide oevers
met zacht wuivend riet
spiegelende wolken drijven
als zeilschepen in de lucht
witte zeilen door het blauw.

Is het echo van verdriet
dat klinkt door nauwe stegen
langs muren van beton
waar kinderen slecht astma lijden
niet bruinen door licht van zon?

Alleen door smalle opening
schijnt flauw azuren blauw
ontsnapt geen kwade damp
kan nauwelijks frisse wind
in weldaad binnen stromen.

Een statiespiegel sierde de hal
in mijn ouderlijk huis
van top tot teen zag men zichzelf
ik was de gelukkige die hem erfde

ik heb in mijn hal een kleine foto
alleen mijn gezicht staat er op
ik kijk er vaker naar
dan in die spiegel
hij toont mijn ware spiegelbeeld.

Overal is leven hetzelfde
in stille straten,
uitgestorven velden
zicht tot horizon
beneveld
waar de dag begon.

Iedere dag, ieder uur
eigen eentonig ritme
gebonden aan seizoen
straling van de zon
leven met de wind
van ver over de horizon.

De schijn van overrulen
is niets anders
dan het licht
van schijnwerpers
achter een muis
zodat de schaduw
op tegenover liggende wand
groter lijkt
dan een olifant.

Zachter dan gesproken
zijn woorden geschreven
stiller dan adem
waren gedachten
verder dan de kim

achter verre oorden
dreef zachte fantasie
in stille dromen
door roze wolken
met liefelijk blauw
van tijden die komen.

Ooit hebben de rozen gebloeid
die wij nu alweer zijn vergeten

of weet je nog dat mensen
ons verwelkomden langs de paden

ken je nog de vrienden
die op het schoolplein stoeiden

vaag schijnt nog de zon
over het veld waar wij speelden
en eens zullen op de plekken
waar de rozen hebben gebloeid
weer nieuwe, andere rozen staan.