Er is een fakkel ontstoken
Verlicht het duister op aard
Heeft angst en twijfel gebroken
De hoop en liefde bewaard
Nu gaat dat licht over de aarde
Verwarmt een ieders hart
Dat Zijn gena aanvaarde
Die de dood heeft getart
Hij draagt het vuur van het geloof
En elk mens die Hem nooit griefde
Maar bij Hem aan de maaltijd schoof
Schenkt Hij de kracht der liefde.
Er is een fakkel ontstoken
Met zacht en helderlicht
Hij heeft de duisternis doorbroken
Op aard weer vrede gesticht
Pakken wat je pakken kunt,
hebben is hebben, houden is kunst.
Sparen graaien potten maar.
Jatten zakkenvullen stelen hier-en-daar.
Een bankie kraken
een auto pikken
rammen die juwelenzaken
ergens miljonair kop in tikken.
Dag oom agent
hoe gaat ’t met u?
Ik ben een beste vent,
alleen geen parvenu.
Recessie? Hoe kán dat nou?
Ga ik verhuizen, sta jij straks in de kou.
Ontdaan van vreugde, licht en hoop in het leven
slechts blindelings staren in donkere nacht
ach liefde, vriendschap, begrip, het duurt zo even
mensen zwelgen in arrogantie en macht
wie heeft ooit aan vredig verzoenen gedacht
niet de fouten gezien van zijn medemens
daar geholpen waar dat van hem werd verwacht
meer nog vernedert men elkaar intens
ergens leeft bij iedereen de stille wens
te leven in een wereld vol rust en vrede
in ieder verlangen ligt ergens een grens
om die te overschrijden zonder rede
zal altijd een oorzaak zijn voor het verdriet
een stille wanhoop die men bijna niet ziet.
