Pas in jouw armen kan ik ontspannen
maar je trok die armen weg nu is stress
wat overblijft en eenzame nachten
vol tranen, onrust en vragen waar je bent.
Buiten komt ook niet wind en storm
tot bedaren en blijft verdriet in mijn hart
als ik eenzaam langs zee en strand loop
waar we eens samen liepen hand in hand.
Kom weer terug door die laan waar ik
je steeds aan zag komen met die haren
wapperend om je hoofd en die blozende
wangen en je ogen vol vuur.
Geef mij wijsheid
wijsheid dat leed verzacht
ik hoef geen kennis
kennis geeft slechts macht
macht geeft verdrukking
voor hen die men veracht
geef mij de wijsheid
die menselijkheid heet
steeds gedienstigheid
vol liefde en geluk
geen hoogmoed
of heerschappij
maar zachtmoedigheid
geef mij bovenal
blijdschap en vertrouwen
zodat ik U loven zal
als een onwetend kind
die zonder kennis
wijsheid door Uw liefde
op zal bouwen.
Woorden zullen geen licht van mijn ogen ontnemen
nooit zal mijn mond de grijns vertonen
van wat mijn hart verafschuwt en verstomt
mijn eer wil ik hiermee niet te grabbel gooien
kijk om en zie verleden als een mistig veld
het moer dat tot bossen door de bomen reikt
verdampt het zicht op heden en toekomst
laat het nu tot in de kosmos vervliegen
een gebroken spiegelglas besmeurd met drek
vertoont nog slechts de vage omtrek
van een schepping die zuiver was en goed
beschrijft een donkere toekomst in vurige gloed.
