Waar vind ik de bron
Die vult de beek
Meanderend door het groen
Voedend plant en dier
Tot hij eindigt in de rivier
Daar stroomt hij mee
Tot in de wijde zee
Kunnen wij ook zijn als die beek
Ontsprongen uit die bron
Meanderend door de wereld
Vrede dragend over de aarde
Vinden wij eens samen
Die onuitputtelijke bron
Gedachten die ik in woorden
niet kan laten horen
maar roepen om ruimte
begrepen willen worden
en toch in stilte inkeren
vragend in groot vertrouwen
woorden die inhoud zoeken
beperkt door onzekere gedachten
in lange moeilijke gang
de goede weg te vinden
door leven en liefde naar geluk
alleen in paradijselijke oorden.
Dagen zullen rijgen tot een snoer
door seconden en uren aaneen geregen
in licht en duister verhouden
onder zonneschijn of wolkendek
elk individueel het leven tekenen
en de seizoenen vragen om de dagen
hoe licht of duister wordt verdeeld
in kleden van verschillende kleuren
bogen om te gaan naar nieuwe tijd
van grootse ruimte en weidse gezichten
en de dagen rijgen zich tot snoeren
in seconden en uren achtereen zoekend
licht of duister als individueel leven
in zonneschijn of onder wolkendek
bogen grootse ruimte en weidse gezichten.
Het mes dat snijdt door mijn papier
velt woorden één voor één
scheert letters vlekkeloos glad
veegt inkt tot rechte lijnen
geeft geen krimp aan mijn gevoel
benadrukt alleen mijn ergste pijnen
zoek ik de rede van ’t verzet
in kromming van de sneden
waar inkt druipt van het vel
vind op horizontale vlak geen reden
doch op geringe verticale wel
vormen waar ik de letters zet.
Telkens weer is heel mijn leven
een zoeken als van blinden
aftasten wat mij vrede zal geven
zonder weten waar ik zal vinden.
Op een wereld die steeds zegt,
“Jouw zoeken is zinloos.
Wat je denkt te vinden is niet echt”.
Dan voel ik me klein en broos.
Maar tòch, zet ik mijn zoektocht voort
want ik heb een trouwe vrind
Die steeds mijn klachten hoort
en mij altijd en overal vindt.
Mijn zoeken is niet hopeloos
die zekerheid is mij gegeven,
al schijnt die tocht ook eindeloos,
eens leidt hij tot eeuwig leven.
Door een doolhof van
duizenden blinde gangen
zoek ik al tastend mijn weg
in hopeloos blind verlangen
ergens de uitgang te vinden
van dagelijkse angst en druk
bevrijd van mijzelf
te bereiken een lichte ruimte
onbegrensd tot verre einder
beschenen door goddelijk licht.
Een mens weerbarstig en opstandig
weigerend die toegestoken hand
slechts lopend eigen paden
blind als een dier zonder verstand
zal zelf nooit de juiste paden vinden
een hart moe van het zoeken
berustend in het levenslot
tot stervens toe bedroefd
het kan die weg zo moeilijk vinden
gewezen door een tere stem
een ziel verward en droevig
ziet niet waar het heen zal gaan
maar vat de hand aan hem gegeven
gevoerd op het smalle pad ten leven
in overgave en vertrouwen.
