Categorie: vrede & vriendschap

Een wereld die geen rust meer kent,
geen geluk, geen vrede,
waar niemand meer zijn blikken wendt,
naar boven, in een stille bede.

Een wereld die geen tijd meer heeft,
voor rust of voor gebed,
die enkel naar meer bezitting streeft,
niet op andermans noden let.

Een wereld die steeds streeft naar macht,
naar glorie, roem, en eer,
waar men om armoe en verdrukking lacht,
ként men zelfs ‘t geluk niet meer.

Daar in zo’n wereld vol eigenbelang,
waar men enkel bouwt op macht,
daar komt de vrede enkel in gedrang,
en wordt geen leed verzacht.

Maar ééns zal men de wereld zien,
in ‘t licht van de schepping en van God,
en zal de wereld dan misschien,
zich draaien in geheel ánder lot !

Eens zal er een overwinning wezen
een grote overwinning wereldwijd
dan heeft niemand nog wat te vrezen
misschien is ’t nog een kwestie van tijd.

Één macht zal alle machten verslaan
slechts één Koning zal dan nog heersen
de vijand alleen komen te staan
en uit woede zijn tanden knersen.

Dan heerst niet meer pijn en verlies
maar is ieder geborgen in vree
wordt alles versiert met bloemen en lelies
loopt ieder in blijde feeststoet mee.

Dan hoort men blijde zang en lof
en wordt genood in Heersers woning
aan het feestmaal in Zijn schone hof
Liefde is de naam van de grote Koning.

Zoek poëzie waarin mijn woorden kunnen schuilen
Klanken die waaieren over stad en veld
Als de bronzen stemmen van klokken uit een carillon
Waarvan de klepel de historie vertelt
Over streken ver in het rond

En ik wil roepen over vrede
Over vriendschap en geen geweld
Over mensen die elkaar respecteren
In een wereld waar elk leven telt

Ik blijf hopen op genoeg voor iedereen
Nergens armoede en verdrukking
Overal, zwart of wit, elk mens gelijk
Gelijk het ritme en metrum in zeer geslaagde poëzie

Pas als de mensen dat zouden accepteren
Dan hoorden we weer zang en muziek
Maar wie zal van geweld ooit vrede leren
Zo niet, dan stuit mijn zoektocht slechts op kritiek.

Zonde van tijd en geld
dat verkwist wordt
met steeds verder gaande
bewapening en conflicten

dit te besteden
aan hulp en begrip
voor verdrukking en noden
zou veel groter succes
opleveren voor

WERELDVREDE!!!!!!!

Sereen stil zwijgen loeiende wind
scheiding water stuivende
golven schuim koppende duin
eindloze vlakten ruisende velden.

Hoor ik je stem in zwoele warmte
boven loeiende wind bulderende golven
lach door koppende duin
eindloos ruisende velden van liefde.

Ga mee door ruisende velden
saam weerstaan loeiende wind
bulderende golven schuim
waar lach klinkt achter koppende duin.

Toon mij
geen namen
van hen
die kleineren.

Toon mij
geen namen
van hen
die slechts eren.

Toon mij
de namen
van hen
die werkelijk

eerlijk zijn
en vrienden.

Gedoken bij de ingang
zat je daar ontheemd
je ogen schichtig bang
je was anders en vreemd

van grote schoonheid
waren je amandelogen
gevuld met droefheid
vroegen ze mededogen

verdreven uit je warme land
verstootte men jou ook hier
sta je ook nu aan de kant
voel je je als opgejaagd dier

kom geef mij je hand
en daarmee je vertrouwen
dat we eens samen een land
waar vrede heerst bouwen.

Laat mijn gedachten waaien
als vogels in de wind
over bossen, rivier en bergen
naar plaatsen waar ik
nooit ben geweest.

Laat mijn droom van liefde
en vree hen vergezellen
breng hen naar een ver land
ergens over de zee
dat men daar mijn wensen leest.

Breng mij dan het antwoord
kerend met de wind weer mee
door de vogels over bossen,
rivieren en bergen
uit verre landen, ergens over zee.

Een bollend zeil voor de wind
Ergens op open zee
Zo wil ik zijn
Als schip op vaste koers waar ik vrede vind.

Als witte wolk langs blauwe lucht
Met randen door zon verguld
Zo wil ik zijn
Gedreven op zachte wind

Een warme bries wuivend door het riet
Rimpelend het spiegelvlakke water
Zo wil ik zijn
Dat hele kleine zuchtje wind

Ik ben dat bollend zeil op open zee
Die witte wolk langs blauwe lucht
Een warme bries door het riet
Op weg naar ’t land
Waar ik altijd vrede vind.

Lopend door het pad
van mijn herinneringen
moet ik steeds verder
tot het eind

valt mij de afstand zwaarder
en ‘t komen tot besluit
om te rusten onder bomen
vanwaar ik nog verder moet

ik wil keren naar de toekomst
waar geen herinneringen zijn
waar schreden minder wegen
en afstand slechts verkleind.

Wij willen terug over de weg die wij zijn gelopen
terug naar het punt van het begin
wij gingen daar wij op beter hopen
maar halverwege vragen we doel en zin

wij willen terug naar een tijd van vrede
een tijd zonder pijn, zonder verdriet
ontheemd zoeken wij nu de rede
dat elk geluk ons verliet

willen terug naar een verleden
waarin wij zelf zoveel hebben vernield
vragen ons slechts af nu in het heden
wat ons in dat verleden heeft bezield

nu willen wij over die weg terug
om onze eigen fouten te slechten
maar zelf hebben wij die brug
vernield met strijd en vechten

Wij kunnen niet terug op de weg die wij lopen
alleen vooruit is onze tred
kunnen slechts voor de toekomst hopen
dat liefde en saamhorigheid ons redt.

Vertel mij waar de grenzen van liefde liggen
De lach en zang van ’t stille hart
Waar geen kwaad, angst of spot kan binnendringen
Geen vrede door haat of jaloezie wordt verward

Vertel mij waar de mensen, mensen zijn
Die elkaar in liefde groeten
Waar geen woorden vol afgunst of venijn
In menselijke gevoelens wroeten.

Vertel mij waar het geluk dagelijks zal stromen
In een spiegelgladde vredesrivier
Waarin geen zware wind of storm zal komen
Slechts schepen zeilen onder kruisbanier.

Breng mij daar, waar die grenzen liggen
De zangen klinken in het stille hart
’t kwaad, angst en spot niet binnendringen
Haat en jaloezie de vrede niet verwart.

Zie dan het hart
verlangend naar zon
de hand uitgestrekt
naar stralend licht
dat komt schijnen
van over zeeën

hoor dan echo
van roepende stem
vanuit diepe dalen
tussen hoge bergen
kaatsend tegen rotsen
hard als graniet

geef dan gehoor
aan dat ene geluid
schijnend over de wereld
verwarmt ieder hart
dicht de diepe dalen
en roep vrede uit.

Hoe eenvoudig is het stenen te werpen
Naar hen die weerloos zijn
Die machteloos slechts vrede wensen
Die wars zijn van spot en venijn

Hoe eenvoudig schuld te schuiven
Op schouders zwak en smal
Eigen verantwoording weg te wuiven
En brengen zwakkeren ten val

Hoe moeilijk moet het voor ons wezen
Iedere naaste te dienen als onszelf
Zo wij als levensopdracht voor ons lezen
Dan daalt vrede onder ’t hemelgewelf.

Liefde ooit in de mens geschapen
twee-eenheid die tot heelheid leidt
duldt tweespalt noch een wapen
vraagt enkel om zachtmoedigheid.

Liefde ooit in voorbeeld gegeven
door God als mens zonder macht
heeft zachtheid en vrede verheven
als overwinnaar boven geweld of kracht.

Liefde in vrede en menselijk begrip
boven iedere vorm van oorlog of strijd
eens geboren als kind in een krib
in woord en daad over de aarde verspreid.