Een bollend zeil voor de wind
Ergens op open zee
Zo wil ik zijn
Als schip op vaste koers waar ik vrede vind.
Als witte wolk langs blauwe lucht
Met randen door zon verguld
Zo wil ik zijn
Gedreven op zachte wind
Een warme bries wuivend door het riet
Rimpelend het spiegelvlakke water
Zo wil ik zijn
Dat hele kleine zuchtje wind
Ik ben dat bollend zeil op open zee
Die witte wolk langs blauwe lucht
Een warme bries door het riet
Op weg naar ’t land
Waar ik altijd vrede vind.
Lopend door het pad
van mijn herinneringen
moet ik steeds verder
tot het eind
valt mij de afstand zwaarder
en ‘t komen tot besluit
om te rusten onder bomen
vanwaar ik nog verder moet
ik wil keren naar de toekomst
waar geen herinneringen zijn
waar schreden minder wegen
en afstand slechts verkleind.
Wij willen terug over de weg die wij zijn gelopen
terug naar het punt van het begin
wij gingen daar wij op beter hopen
maar halverwege vragen we doel en zin
wij willen terug naar een tijd van vrede
een tijd zonder pijn, zonder verdriet
ontheemd zoeken wij nu de rede
dat elk geluk ons verliet
willen terug naar een verleden
waarin wij zelf zoveel hebben vernield
vragen ons slechts af nu in het heden
wat ons in dat verleden heeft bezield
nu willen wij over die weg terug
om onze eigen fouten te slechten
maar zelf hebben wij die brug
vernield met strijd en vechten
Wij kunnen niet terug op de weg die wij lopen
alleen vooruit is onze tred
kunnen slechts voor de toekomst hopen
dat liefde en saamhorigheid ons redt.
Vertel mij waar de grenzen van liefde liggen
De lach en zang van ’t stille hart
Waar geen kwaad, angst of spot kan binnendringen
Geen vrede door haat of jaloezie wordt verward
Vertel mij waar de mensen, mensen zijn
Die elkaar in liefde groeten
Waar geen woorden vol afgunst of venijn
In menselijke gevoelens wroeten.
Vertel mij waar het geluk dagelijks zal stromen
In een spiegelgladde vredesrivier
Waarin geen zware wind of storm zal komen
Slechts schepen zeilen onder kruisbanier.
Breng mij daar, waar die grenzen liggen
De zangen klinken in het stille hart
’t kwaad, angst en spot niet binnendringen
Haat en jaloezie de vrede niet verwart.
Zie dan het hart
verlangend naar zon
de hand uitgestrekt
naar stralend licht
dat komt schijnen
van over zeeën
hoor dan echo
van roepende stem
vanuit diepe dalen
tussen hoge bergen
kaatsend tegen rotsen
hard als graniet
geef dan gehoor
aan dat ene geluid
schijnend over de wereld
verwarmt ieder hart
dicht de diepe dalen
en roep vrede uit.
Hoe eenvoudig is het stenen te werpen
Naar hen die weerloos zijn
Die machteloos slechts vrede wensen
Die wars zijn van spot en venijn
Hoe eenvoudig schuld te schuiven
Op schouders zwak en smal
Eigen verantwoording weg te wuiven
En brengen zwakkeren ten val
Hoe moeilijk moet het voor ons wezen
Iedere naaste te dienen als onszelf
Zo wij als levensopdracht voor ons lezen
Dan daalt vrede onder ’t hemelgewelf.
Liefde ooit in de mens geschapen
twee-eenheid die tot heelheid leidt
duldt tweespalt noch een wapen
vraagt enkel om zachtmoedigheid.
Liefde ooit in voorbeeld gegeven
door God als mens zonder macht
heeft zachtheid en vrede verheven
als overwinnaar boven geweld of kracht.
Liefde in vrede en menselijk begrip
boven iedere vorm van oorlog of strijd
eens geboren als kind in een krib
in woord en daad over de aarde verspreid.
Als ik dagen kon beschrijven zonder nachten
de hemel blauw zonder wolken, enkel zon,
tijden van geluk waar mensen altijd lachten
een aarde groen tot aan de verre horizon
samenleving waar alleen liefde overwon
in een leven zonder verdriet of droefenis
beloofde tijd waarin eeuw’ge vrede begon
waarin ieder van de toekomst verzekerd is
dan leeft men in het geloof zeker en gewis
laat men elkaar met respect in eer en waarde
dan gaat daar alles goed en is er niets meer mis
heeft men geluk gevonden op nieuwe aarde.
De aarde weer als een nieuw paradijs zo schoon
als het goed was geweest was dat toch heel gewoon
Verdriet is op vrolijkheid gestuit
het huilen werd lachen
eenzaamheid kreeg handen aangereikt
hulpeloosheid gaf men voeten
gebrek door overvloed gevuld
onmenselijkheid wordt vriendschap.
Een leven hoort met zin gevuld
de lach zal altijd blijven
een arm om een schouder heen
geen last die niet te dragen valt
door liefde die gebreken dekt
in vriendschap wordt de mens gekend
Mijn gedachten en ideeën
wil ik strooien in woorden
over landen, door de wereld
delen met mensen
die ze verstaan.
Niet mijn taal wordt steeds gesproken
in woorden of gebaar
maar de blikken zullen zoeken
als de zielenspiegel
met begrip voor elkaar.
Zwervend door velden
van herinneringen
met glimlach om jeugd
herkenning van leven
in immens groot heelal
waar ik als micron vertoef.
Gestuwd door kracht
vanuit verleden naar heden
tot toekomst van ongewis
voel ik me toch geleid
tussen zonnen en manen
in universum van zekerheid.
Vlieg witte vogel over mijn huis
laat je vleugelslag horen
zwenk op de wind
bij helder ochtendgloren.
Of draai vanaf strand en duinen
over branding van de zee
neem boven het ruisen
mijn verlangen over de horizon mee.
Strijk neer witte vogel waar ik verwacht
dat gedachten tot rust zullen komen
geen pijn of angst zal zijn
maar alleen vervulling van vredesdromen.
Schilderij van Hans Versfelt
Ik droom de dagen van weleer als in het heden
De dagen onbezorgd van jeugd, geluk en spel
Toen tijden onbekommerd om de toekomst streden
Gedachten aan zorg en last waren niet in tel
Ik droom de wereld geschapen in zijn eenheid
Met menig hemellichaam en sterren en maan
Die ongeschonden door menselijke domheid
Als ‘t paradijs vol bloemen en bomen zal staan
Ik droom mijn dromen van liefde geluk en hoop
Dat ooit op deze aarde de vrede zal komen
Een eind zal komen aan ellende en wanhoop
Dat elk volk zal koesteren deze dromen
Wie weet wordt ooit mijn droom nog eens realiteit
Al wordt hij nu aangezien voor naïviteit
Ik wil dromen houden
bewaren elk ideaal
stil in mijn gedachten
of fluisterende woorden
enkel diep in mijn hart.
Laat mij mijn dromen dromen
mijmerend in eigen gevoel
over een ideale wereld
waar geluk en vrede komen
als ultieme maatgevoel.
Och, ik red me wel,
maak je om mij geen zorgen!”.
“Is ’t verkeerd als ik stel,
dat jij je verdriet hebt verborgen?”
“Nee, ’t doet me niets,
laat hen hun gang maar gaan!”
“Is er toch niet iets,
waarmee men jou “in de kou” laat staan?”
“Ik ben het vergeten,
ik wil er niet meer over praten!”
“Toch wil ik je gevoelens weten,
voor je, in stilte, er om gaat haten”.
“Laat me alleen,
ik wil ’t liever stil verwerken”.
“Oké, ik ga heen,
als je me nodig hebt, laat ’t me merken”.
“Ik trek me van geen mens iets aan,
ik ga mijn eigen gang”.
“Toch kun je niet álle problemen aan,
ben je voor eenzaamheid bang”.
Met woorden zeggen we zoveel,
zijn we zo stoer, zo sterk.
maar, tussen de woorden hoor je reëel,
wat je oppervlakkig niet merkt.
Met je gehoor hoor je ieder woord,
in een klank die je verwart.
Maar, als je de wérkelijke inhoud hoort,
luister je met de oren van je hart.
