Categorie: verdriet

Een naam in koude steen gebeiteld
bepaalt herkenning van verleden
geeft niet terug warmte die is geweest
erkent slecht het gemis in ’t heden
verzekert dat vervlogen is wat was
vergaan de hoop van jaren.

Is onze toekomst dan die naam
daar in die koude steen gebeiteld
aan welks voet de grond zich sloot
het werk van een leven lang
in korte tijd verbrijzeld
beëindigd door een wrede dood.

Luister naar de woorden van de wind
de zangen van de bomen
branding waar zee het strand vindt
water en land tezamen komen.

Zie het graan golven op het land
kleur van duizenden gele aren
gevat in één gouden bestand,
een weelde niet te evenaren.

Luister naar de woorden van de wind
die van zo ver moet komen
de hulproep van het kind
dat slechts van genoeg kan dromen.

Zie de moeder bij het graf
van het kind dat zij baarde
waarvoor de aarde niet voldoende gaf
en zijn leven niet spaarde.

Stilte is te overleven
eenzaamheid onverdraaglijk vaak
menselijkheid toch wel te wensen
verlatenheid een droeve zaak.

‘k Mis de rozen die kleuren
op dagen somber en grauw
door droevig gebeuren
van smart en rouw.

‘k Mis liefde en lach
glans van zonnestralen
in kleurrijke bogen
die hemel op aarde halen.

‘k Mis warmte en tederheid
in betraande kinderogen
die smeken om rust en vrede
waartoe geen mens is bereid.

‘k Mis helaas het vermogen
te helpen waar zo nodig is
loop bewust met gesloten ogen
voorbij aan schrijnend gemis.

Nergens kan stilte zo intens zijn
dan waar zij hoorbaar spreekt
veroorzaakt daar de zielenpijn
als zij contact verbreekt.

Oorverdovend als een donderslag
waaraan geen bliksem vooraf ging
leven, zo stil verbroken op een dag,
slechts blijft de droeve herinnering.

En ergens spreekt het geluid;
“Het is geweest de tijd draait door!”
En niemand die de wonden sluit.
Zoals steeds, het leven gaat door.

Een dag kan somber zijn
en een nacht zo droef
gekweld door angst en pijn
herinnering die men begroef.

Niet alleen schijn die bleef
van vreugde en geluk
maar ook woorden die je schreef
maakten zoveel stuk.

Ook niet de dag dat je heenging
ligt voor mij moeilijk en droef
’t is die ene herinnering
dat jij voorgoed m’n naam begroef.

Als dagen alleen maar licht
en donker zijn
gevuld met vlek en schaduw
en onbeweeglijk
statische gedachten
muren tot leven brengen.

Geen nieuwe dagen
strijden om voorrang
maar zich herhalen
starend in de nacht
tot geen vlek of schaduw
nog op licht of donker wacht.

In verte schrijf ik woorden
bestemd voor dichtbij
hopend op nadering
van ieder die ver verwijderd is
van mijn dorp en huis.

Zacht fluister ik in de wind
namen van hen die niet horen
hopend op antwoord
van mijn geliefden
die ik met woorden niet bereik.

Een kamer
hol en leeg
klokslag als donder
nergens meer
die haastige stap
slechts geluid
van stille leegte.

Herinneringen
zonder beweging
dof en grijs
uren die blijven staan
in ritme
van seconden
dagen zonder keer.

Datum aan de muur
op een prentkaart
staat aangegeven
waar wij elkaar vonden.
Kamer hol en leeg.
Klokslag,
als een donder.

Mijn beeld getekend
gebarsten en geschonden
door leed verscheurd
door pijn verdeeld
in smart en rauw gebonden
geen klacht verheelt
als ik zie wie ik was
in gebroken spiegelglas.

In woorden laat ik licht
schijnen tegen donker
door schaduwen van bomen
weerkaatsen over rimpels
waar wind van mijn adem
wateroppervlak beweegt

door duister waar
geliefden blindelings zoeken
warmte van lichaam
met tastende handen
naar hen die zover weg zijn
dat slechts herinnering leeft.

Zij streden voor leven
Tegen verdrukking en dood
Voor vrijheid en recht
Hebben zovelen gered
Uit angsten en nood
Zijn zelf voor het vuurpeloton gezet.

Mijn ziel huilt vandaag miljoenen doden
zo zinloos gemarteld, afgeslacht
uit alle delen van de wereld bijeen gebracht
’t waren niet alleen joden

hoe hebben de schoorstenen van Auschwitz gerookt
en bouwden de barbaren daar dijken
niet van klei of zand maar verkoolde lijken
door machtsgevoelens enkel opgestookt

de wereld heeft het gezien en wij herdenken
maar naar schijnt niet meer in pijn en rouw
zijn wij niet meer de vaderen trouw
die ook voor ons de vrijheid niet lieten krenken

’t kwaad steekt steeds de kop weer op
van verdrukking en discriminatie
met loerend gevaar van autocratie
loop eindelijk voor waarheid eens voorop.

In de stilte van de avond
voor het afscheid van het licht
zie ik nog langs lange lanen
jouw silhouet stil verdwijnen uit zicht
je schouders wat gebogen
je blik op de horizon gericht

zacht hoor ik schuifelende voeten
door het mulle stoffige zand
denk aan handen alsof ze zoekend
vragen naar een vriendschapsband
een stem die vraagt om waarheid
mens die mij zijn leven verpandt.

V. N. heeft resolutie gesloten
de vrede is inzicht
de dictator terug gefloten
de tekst klinkt als gedicht.

De mortieren zullen zwijgen
het wordt zo het eens was
geen gevaar zal nog dreigen
van butaan of mosterdgas.

De wereld is tevreden
en ziet genoegzaam toe
dat is dus het heden,
wij zijn het helpen moe.

Wij hebben onze bevrijding
nog maar net gevierd
en zien totaal geen aanleiding…,
misschien zijn we niet zó gemanierd.

Herinnering aan V.N. resolutie in 2014