Zoveel kan ik genieten
Van herfstgetooide dagen
Al zijn velden nog groen
Terwijl bomen herfstkleuren dragen
Alles op de rand van een nieuw seizoen
Zo nu en dan drijven schapenwolken
Langs het hemels Pruisisch blauw
Beschijnt de zon met goud de randen
Velden blijven langer bedekt met dauw
En als de avond valt
Zie ik sterren langs de hemelkoepel gaan
En worden wolkencontouren
Beschenen door het licht der maan
Zie toch het leven als zonneschijn
Vol van vreugde en van lach
Wees blij dat we op aarde zijn
Dat je heel de schepping bewonderen mag
Geniet van vogels en van bloemen
Wees blij dat je bent zo je bent
Schoon, teveel om op te noemen
Elke dag ontdek je wat je nog niet kent
Met ons leven als een lofgedicht
We zouden echt dankbaar moeten zijn
Iedere ochtend rijst weer ’t zonnelicht
Mocht toch een dag met regen komen
Ach, toch schijnt achter de wolken de zon
Blijven we van betere dagen dromen
Die dagen waarop je lachen kon.
Ieder jaar aanschouw ik weer ’t wonder
Van het ontspruiten in de natuur
Een tuin van dood tot leven, zo bijzonder
De hemel van grauw naar blauw azuur
Insecten zweven van bloem tot bloem in tal
En zelfs hier en daar een vlinder
“Ach,” zult u zeggen, “dat is toch elk jaar het geval.
Maar van kou hebben we nu geen hinder.”
Straks gaan ook nog rozen en hibiscus bloeien
En vult jong leven weer het veld
Natuur ontwaakt die ons steedss weer zal boeien
Van al die schoonheid staan we weer versteld
Ergens koert de eerste duif
En overal hoort men de vogels zingen
Een zachte warme bries streelt mijn kuif
Heel de natuur lijkt te gaan zwingen
Hoe schoon de dag
Die begint met zonnegloren
Gevuld met vele vogelkoren
Na lange dagen bitter kou
Velden weliswaar nog wit berijpt
Bestrooid met parelend dauw
Reeds tonen schone lentekleuren
Tussen een tere deken van smaragd
In bloem van krokus en narcissen
En schuchter richt menig tulp zich op
Niet zo lang zal het nog duren
Voor roos en sering in bloei weer staan
Iedere ochtend bij het rijzen van de zon
Lacht mij het leven toe
Begeleid door beieren van het carillon
Tijdens een frisse ochtendwandeling
Alswel de zang van het vogelkoor
Al zijn dan nu de bomen nog dor en kaal
De lucht bevat reeds de eerste lente geuren
De hemelkoepel hult zich in blauw
Wat kan een mens zich beter wensen
Dan het brede spectrum aan weidse horizon
Het is alsof het leven weer herrijst
Uit de sombere greep van doodsheid en kou
Opent uit koude aarde weer bloemenpracht
Als ’s avonds zacht
de kleuren vervagen,
steeds vroeger valt de nacht,
aanschouwen wij
donkerder dagen
genietend, dalen der zomerzon,
schoonheid van azuren hemel
het bedauwde net
dat de kruisspin spon
avondrood toont weer z’n weelde.
In nevel hult het afscheid
van zoele zomerdag
weldra meldt zich nieuw jaargetij
en werpt de natuur
zijn ballast af.
Variaties van de dag
Schilderen zichzelf in kleuren
Luchten dan weer blauw
Dan in vele nuances grijs
In gestapelde luchtkastelen
En in de bomen
Wisselen groen, geel of koortsig rood
Dooraderd met af en toe stralen goud
Als ladders die ten hemel stijgen
Nog doet een zachte lome bries
Het bladgoud van de grond
In kleine spiralen opwaarts waaien
En vlijt het op lommerrijke plek
Tot winterbed voor vele dieren
En vol bewondering
Aanschouw ik de wereld
Steeds van uur tot uur
Wie toch is de kunstenaar
Die deze wonderen schept
Nu het voorjaar is
wacht ik op de avonden
dat ik op terras
in m’n blousje
met een heerlijk bakkie-leut
zit te luisteren
naar het late carillon
al genietend van de zon.
Wat ben ik ontevreden
’t is toch lente
vlinders vladderden
en bijtjes zoemden
zo nu en dan
weken de wolken uiteen
of was het zelfs droog
maar de barometer komt niet hoog.
Ben ik nou écht alleen
zo’n ontevreden mens????
Laat mij genieten van avondstilte
van nachtelijke hemel met sterren bezaaid
zilveren nevel over velden
beschenen door het licht der maan
silhouetten van boerderijen
die daarboven als schimmen staan
Laat mij genieten maagdelijke rust
wijl in verte klokken beieren
de zon aan de kim zijn laatste banen trekt
ver weg ’t ratelen van een trein
lucht bezwangerd met lentegeuren
alleen hier kan ik gelukkig zijn.
Ik heb je gekend
in diepste wezen
binnenste
van schoonste tijd
wat zelfs in je ogen
was te lezen
aan hartstocht gewijd
geen bloem
overtrof je kleuren
geen parel
jouw diepe glans
je beweging
een vlinder
in zonnedans.
Winter, misschien een koude tijd
En de bomen dragen kale kruinen
Steeds minder leven in het veld
Maar de vlakte zo sereen zo helder
De horizon één rechte lijn
En van de vogels alleen nog een V ganzen
Luid gakkend hoog in de lucht
Trekkend richting het zuiden
Toch is rondom huis
Nog een hele schare van het kleine spul
Bedelend, ruziënd en zoekend naar zaden
Zich te goed doend aan olienootjes
Ondanks ontberingen,
Verlang ik toch weer naar winter
Die ook zijn eigen charme heeft
Over velden en in bossen
Kom mijn vriend leef
het leven zo het is
er is niet alleen treurnis
veel meer ook dan gemis
hoor in de lente de vogels
zingen in het jonge groen
zie de aan tere enten
de bladknoppen botten
denk aan rozen in tuinen
zomers vullend met geuren
hoor het lied der nachtegaal
zie de vele mooie kleuren
in de herfst zoele wind
geurend vanaf de duinen
brengt frisse zeelucht aan
laten we naar buiten gaan.
Kom en leef
leven zo het is
nu geen treurnis
niet meer gemis.
Dwarrelend in wind of storm
als blad over verlaten weg
zelf geen richting kennend
maar door willekeur gedreven
naar alle richtingen gesleurd.
Verward gerukt van oorsprong
uit beschutting van samenzijn
in dans als vogel zonder vleugels
van aard getild en losgelaten
geen enkel luwte mag nog baten.
Ik geniet van de vele kleuren
’t Is weer herfst in het bos
En rottend blad geeft typische geuren
Evenals de paddenstoelen in het mos
Bladeren warrelen als sneeuwbui neer
Bedekken met kleurrijke lopers de paden
Eekhoorns scharrelen druk heen en weer
Om hun voorraden weer aan te laden
Ergens burrelt een bronstig hert
Roept zijn roedel samen te komen
Dit roept herinnering op aan st. Hubert
En wakkert mijmering aan vol herfstdromen
Toch bekruipt mij ondanks al dit schoon
Een vlaag van melancholie en droefheid
Elk seizoen, ’t lijkt allemaal zo gewoon
Maar de herfsttijd beaamt ‘t eind der strijd
Zacht hoor ik een bries door wonderschone kleuren
in eenparige samenzang van den en eik
haast word ik bedwelmd door de frisse herfstgeuren
en overal een bont tapijt waar ik ook kijk
alsof de natuur nog eenmaal feest wil vieren
trekt zij nu haar kleurrijke feestkleding aan
wil zich met het vele pracht en praal sieren
toont de rede van seizoenen in haar bestaan
zongen vroeg in het voorjaar vogels luid van toon
nu heerst stilte en zachte kwinkslag van een mees
bijgestaan door triller van roodborst zacht en hees
licht melancholisch bedenk ik dat al dit schoon
een teken is van het vergankelijk leven
want ondanks lengte van tijd duurt dat maar even.
