Als ’s avonds zacht
de kleuren vervagen,
steeds vroeger valt de nacht,
aanschouwen wij
donkerder dagen
genietend, dalen der zomerzon,
schoonheid van azuren hemel
het bedauwde net
dat de kruisspin spon
avondrood toont weer z’n weelde.
In nevel hult het afscheid
van zoele zomerdag
weldra meldt zich nieuw jaargetij
en werpt de natuur
zijn ballast af.
Variaties van de dag
Schilderen zichzelf in kleuren
Luchten dan weer blauw
Dan in vele nuances grijs
In gestapelde luchtkastelen
En in de bomen
Wisselen groen, geel of koortsig rood
Dooraderd met af en toe stralen goud
Als ladders die ten hemel stijgen
Nog doet een zachte lome bries
Het bladgoud van de grond
In kleine spiralen opwaarts waaien
En vlijt het op lommerrijke plek
Tot winterbed voor vele dieren
En vol bewondering
Aanschouw ik de wereld
Steeds van uur tot uur
Wie toch is de kunstenaar
Die deze wonderen schept
Nu het voorjaar is
wacht ik op de avonden
dat ik op terras
in m’n blousje
met een heerlijk bakkie-leut
zit te luisteren
naar het late carillon
al genietend van de zon.
Wat ben ik ontevreden
’t is toch lente
vlinders vladderden
en bijtjes zoemden
zo nu en dan
weken de wolken uiteen
of was het zelfs droog
maar de barometer komt niet hoog.
Ben ik nou écht alleen
zo’n ontevreden mens????
Laat mij genieten van avondstilte
van nachtelijke hemel met sterren bezaaid
zilveren nevel over velden
beschenen door het licht der maan
silhouetten van boerderijen
die daarboven als schimmen staan
Laat mij genieten maagdelijke rust
wijl in verte klokken beieren
de zon aan de kim zijn laatste banen trekt
ver weg ’t ratelen van een trein
lucht bezwangerd met lentegeuren
alleen hier kan ik gelukkig zijn.
Ik heb je gekend
in diepste wezen
binnenste
van schoonste tijd
wat zelfs in je ogen
was te lezen
aan hartstocht gewijd
geen bloem
overtrof je kleuren
geen parel
jouw diepe glans
je beweging
een vlinder
in zonnedans.
Winter, misschien een koude tijd
En de bomen dragen kale kruinen
Steeds minder leven in het veld
Maar de vlakte zo sereen zo helder
De horizon één rechte lijn
En van de vogels alleen nog een V ganzen
Luid gakkend hoog in de lucht
Trekkend richting het zuiden
Toch is rondom huis
Nog een hele schare van het kleine spul
Bedelend, ruziënd en zoekend naar zaden
Zich te goed doend aan olienootjes
Ondanks ontberingen,
Verlang ik toch weer naar winter
Die ook zijn eigen charme heeft
Over velden en in bossen
Kom mijn vriend leef
het leven zo het is
er is niet alleen treurnis
veel meer ook dan gemis
hoor in de lente de vogels
zingen in het jonge groen
zie de aan tere enten
de bladknoppen botten
denk aan rozen in tuinen
zomers vullend met geuren
hoor het lied der nachtegaal
zie de vele mooie kleuren
in de herfst zoele wind
geurend vanaf de duinen
brengt frisse zeelucht aan
laten we naar buiten gaan.
Kom en leef
leven zo het is
nu geen treurnis
niet meer gemis.
Dwarrelend in wind of storm
als blad over verlaten weg
zelf geen richting kennend
maar door willekeur gedreven
naar alle richtingen gesleurd.
Verward gerukt van oorsprong
uit beschutting van samenzijn
in dans als vogel zonder vleugels
van aard getild en losgelaten
geen enkel luwte mag nog baten.
Ik geniet van de vele kleuren
’t Is weer herfst in het bos
En rottend blad geeft typische geuren
Evenals de paddenstoelen in het mos
Bladeren warrelen als sneeuwbui neer
Bedekken met kleurrijke lopers de paden
Eekhoorns scharrelen druk heen en weer
Om hun voorraden weer aan te laden
Ergens burrelt een bronstig hert
Roept zijn roedel samen te komen
Dit roept herinnering op aan st. Hubert
En wakkert mijmering aan vol herfstdromen
Toch bekruipt mij ondanks al dit schoon
Een vlaag van melancholie en droefheid
Elk seizoen, ’t lijkt allemaal zo gewoon
Maar de herfsttijd beaamt ‘t eind der strijd
Zacht hoor ik een bries door wonderschone kleuren
in eenparige samenzang van den en eik
haast word ik bedwelmd door de frisse herfstgeuren
en overal een bont tapijt waar ik ook kijk
alsof de natuur nog eenmaal feest wil vieren
trekt zij nu haar kleurrijke feestkleding aan
wil zich met het vele pracht en praal sieren
toont de rede van seizoenen in haar bestaan
zongen vroeg in het voorjaar vogels luid van toon
nu heerst stilte en zachte kwinkslag van een mees
bijgestaan door triller van roodborst zacht en hees
licht melancholisch bedenk ik dat al dit schoon
een teken is van het vergankelijk leven
want ondanks lengte van tijd duurt dat maar even.
De dag voorbij en duister valt
in mijn brein ontsteekt het licht
van woorden poëtisch uitgestald
die zoeken ritme van gedicht
en voor het buiten donker is
werp ik mistroostig nog een blik
over veld waar ik ‘t zonlicht mis
overvalt weemoed mij een ogenblik
herinner kleur in zomergloed
roep van vogels in de wei
vee door ‘t groene gras gevoed
dat alles komt pas terug in mei.
In zachte sluimering van winternachten
diep dromend over lente en van zomer
de jaargetijden van het hoop’loos smachten
naar dagen van genot als zonnedromer
En horen reeds in onze fantasieën
heerlijk zang der vogels in hoge bomen
genietend deze schone melodieën
hopend op dagen dat die tijden komen.
En rijpe granen wuivend op de akker
het grazend vee bevolkt de groene weiden.
Met verbijstering worden wij dan wakker
daar de dromen met werkelijkheid strijden.
Wij hebben gedroomd van de schone dagen
om kou en wintertijden moedig te dragen.
Nog niet vallen de bladeren
geen droefenis bevangt mijn hart
slechts kleuren willen tonen
naderende zonsondergang.
Al worden dagen korter
iedere morgen rijst weer ’t licht
komt schoonheid van leven
over de einder in het zicht.
Ook al zijn de middagen koeler
schijnt de zon niet meer zo fel
blijft toch ’t geluk nog schijnen
gaan meer zorgen verdwijnen.
Over enige tijd gaan bladeren vallen
zijn hun kleuren wonderbaar
sterft toch de natuur een beetje
in weemoed sterven ook wij iets mee.
En jaar op jaar zien wij het wonder
van een natuur die steeds herleeft.
Langzaam zie ik kleuren leven
naar een nieuwe jaargetij
een eenzame vlinder
fladdert nog in mijn tuin
snoept nog de laatste nectar
uit de laatste hemelsleutel.
Een roos staat nog in bloei
en hier en daar herinnert
een gele plant nog aan zomer
tijden gaan door en seizoenen
volgen in gestaag tempo op
in jaarlijks wederkeren.
Het stervend groen kleurt
koortsig rood en geel
voordat bladeren ter aarde vleien.
De herinnering neem ik mee
van de laatste bloemen
zodat in mijn hart altijd lente
en zomer zal blijven.
Ondanks, misschien dankzij,
het frisse winterweer
heb ik vanmorgen zingend
mijn sponde verlaten
bezong het witte satijn
wat ik door de vensters
rijkelijk aanschouwde
toen zich de vlakte
aan mijn oog ontvouwde
uit behaaglijk warme kamer
zag ik figuren zweven
over sloot en plas
warm genietend leven
en…. ik wilde dat ik
ook zo jong nog was.
