Categorie: rust

Een huis, ’t is mijn paleis
Bekleed met tal van borders
Een bloementooi van vele kleuren
Heldere beken rondom
Een rustpunt in overhaaste wereld

De wereld is er dichtgeplakt
Met krantenpapier en bordkarton
Maar de hemel schijnt er helder blauw

Daar is mijn huis
Mijn geriefelijk paleis
Niet afgegrendeld of gesloten
Elk mens is welkom daar
Inheems danwel exoten
Wat maakt de kleur uit van de mensen

Gun mij rust
In de stille avond
En laat mij aanschouwen

De wonderen
Rijk langs het zwerk
uit gestrooid

In het licht
Der wassende maan

Met mijn woorden
Gaat zacht mijn adem heen

En leg ik mij ter ruste
Hoor ik nog steeds
Het lied der nachtegaal

Als ooit alle beken zullen overstromen
zal het zijn van vele geplengde tranen
die zich tussen begroeide oevers banen
naar het dal waaraan niet is te ontkomen.

Stromen naar wijde zeeën gemengd met zout
ook daar natuur en elementen weerstaan
in wereldwijde stroming door zee en oceaan
gehard en door wisselend getij vertrouwd.

Maar ook menig traan van enkel blijdschap
heeft zich met die kolkende stroom vermengd
daar waar begrip werd getoond en vriendschap

werd ook menig traan uit ontroering geplengd.
Eens zullen die beken in vaste banen stromen
als alle mensen werkelijk tot inzicht komen.

Al is de weg ook eindeloos lang
eens zal ook hier een eind aan komen
hebben wij de horizon bereikt
zien wij uitkomst van onze dromen
waar de levensnevel eeuwig wijkt.

Daar leven wij door licht omgeven
aan gouden strand en glazen zee
in vrede en een pijnloos leven
komend vanaf woeste baren
landend aan de veilige ree.

Ik wil slechts horen de wind door de bomen
ruisen van de zee achter de duin ver hier vandaan
vleugelslag der vogels die naar het zuiden gaan
verder wil ik alleen nog van de stilte dromen

het zwijgend woord dat de aard eens vulde
met vrede in golven van liefde en geluk
waarin mens en natuur elkaar zonder druk
in norm en waarde als gelijkwaardig duldde

het Godsbesef uit eerbied als hoogst in ’t vaan
de Schepper van al dit schoon in groot ontzag
op deze wereld waar rumoer klinkt als donderslag,
in rust en stilte danken voor ons bestaan.

Waar oorlogsgeweld als noodzaak wordt gepreekt
zullen we bidden om rust, tot stilte spreekt

Late avondrood doet mij denken
aan verlopen dag vol licht en zon
in momenten weer herdenken
hoe deze dag met ochtendrood begon.

Daar was genot van herfstkleuren
een hemel strak en kobalt blauw
in het bos volop frisse geuren
velden bedekt met parelend dauw.

Een horizon in nevels gehuld
strekte zich van einder tot einder uit
in natuur vol verwachting gevuld
heerst stilte hoort men geen geluid.

Nu het avondrood zacht verdwijnt
hemel langzaam met sterren vult
reeds de heldere maan verschijnt
is het blad van deze dag gevuld.

Niet waar mijn gedachten
mijn woorden wijzen
maar mijn gevoel mij leidt
door regels en strofen
menselijk gemoed verblijdt.

In vrijheid en verlangen
naar gelijkgestemdheid
voor vrede en geluk
woorden voor toekomst
die in ritme op regel staan.

Luister stilte, naar het ruisen van de wind
Luister naar het briesje
Dat zacht het riet golft langs de oever
En hoor het antwoord
In de lach van een kind

Luister stilte, naar de zang der vogels
Naar de blijdschap die daarin klinkt
Ver verheven boven aards kabaal
Genot dat ons dagelijks omringt
In steeds herhalend verhaal

Luister stilte, en vertel ons wat je hoort
Van de vogels, van de bomen,
Van het ruisende riet
Veroorzaakt door de stille wind
En de lach van het kind

Door stilte zal ik groeien
omdat er zoveel zijn
die woorden niet willen horen
niet luisteren naar muziek
schone klanken slechts verstoren
in eindeloze herhaling van kritiek.

Naar stilte wil ik luisteren
die eindelijk niet negatief
schoonheid af zal kraken
maar in begrip laat zien
hoe liefde mensen kan maken
tot steun ook voor u misschien.

Hoop op groei van nieuwe wereld
enkel door onderling begrip
behoefte elkaar niet te bezeren
vriendschap een heel leven lang
en steeds weer van elkaar te leren
verbondenheid in onderling belang.

Onafzienlijk ver de verten
over een eindeloze zee
tot de einder gaat deining
zoals mijn ziel
zoekt rusteloos vrede
aan veilig geborgen ree

oneindig strekt de hemel
zich over verten uit
mijn gedachten zweven
als vogels naar de kim
als een schip
over eindeloos deinende zee

dromend van blanke stranden
waar witte vogels zijn
en groene palmen wuiven
in vriendelijk zonnelicht
in het blauw, witte wolken
schrijven een vredesgedicht.

Kind van de wind
neem mij mee
door kruinen van bomen
naar oorden van dromen

over zeeën naar landen
bergen of brede stranden
geef mij vleugels
dat ik kan vliegen

zweven naar plaatsen
waar angst nooit heerst
dan kom ik aan
op bestemming die ik verlang.

Weldadig voelt de zoete stille rust
gevat in lome wind en zonneschijn
een rode wijn als heerlijk waar festijn
alsof een engel je mond en lippen kust

zachte klanken op verre achtergrond
maken ons het genot nog meer bewust
dat niets ons deze middag verontrust
de dagen deze week zijn afgerond.

Luister en hoor
wat zo onopvallend klinkt
geritsel ergens op de grond
een vallend herfstblad
een vogeltje dat nog zachtjes zingt

luister naar een krekel in het gras
muziek in verre tonen
naar stilte die weldadig spreekt
in zachte warme akkoorden
vullend tussen geluid en woorden.

Waar toef ik beter, rustiger
dan aan oever van breed water
verscholen tussen pluimen riet
en vogels over golven scheren
zonder iemand mij hier ziet.

Genietend van onbeschrijflijk ritme
van wind en golvenspel
naar muziek door rietkraag luisteren
veroorzaakt door wuivende halmen
die mij een gedicht toe wil fluisteren.

En de zon werpt flonkeringen
als sterren over het watervlak
ergens te midden van wijde velden
in tomeloos schoon van de natuur.