Een eenzame laan
Tussen vele bomen
Een gedachte slechts
En stil verder dromen
Geen sterveling
Die mij hier ziet
Ik wil slechts wezen
De eenzame wandelaar
Die natuur bewondert
En in stilte geniet
Een stille laan
Tussen vele bomen
En niemand te zien
Ik loop hier eenzaam
Met mijn illusies
In die stille laan
In de verte fluit een merel
En ik geniet
Schilderachtig stroomt de beek
Tussen bloesem en bomen
In dat verre sprookjesland
Van paleizen en pagoden
Waar geliefden samen lopen dromen
In dat land vol sprookjes en romantiek
Waar de wereld overvloeit van kleuren
Alom vrede schoonheid en geuren
Velden met de mooiste bloemen
Één tuin van genot en botanie
Hoe vaak bewonderde ik niet de ochtendgloed
De gouden glans die de horizon besproeide
Over smaragdgroen veld werd nieuwe dag begroet
Terwijl over ‘t vlakke meer ’t licht met golfjes stoeide
Vanaf het eerste uur de dag tot een belofte
Het leven als unieke aria uit blijspel of opera
Waarmee deze morgen als feest ons lokte
Aan de horizon de bossen nog in ochtendnevel
En langs de hemelkoepel de eerste wolken
Omkleed met randen van het schoonste goud
En vogels die dagelijks de hemel bevolken
Of rusten en nestelen in ’t groene woud.
Vlieg tussen budlea
Langs kleurige hibiscus
Verrijk mijn tuin
Met wondere kleurenpracht
Weerkaats zonlicht
Als kostbare edelsteen
Nog slechts zo even
Is je schoonheid
Te genieten
Getuigend
Van kortstondigheid
En vreugde in dit leven
Mijn hart is gevangen in beton
en longen verstopt door asfalt
een brein in nevel verstikt
bloedbaan door vuil dichtgeslibd
ingewanden verkrampt verwrongen
van huid ontdaan
sierraden en kleding gestolen.
Ontzet mijn hart
ontstop dan longen
en verdrijf nevel van mijn brein
filter de loopbaan van het bloed
ontneem mijn ingewanden druk
plant mijn huid
met sierraden en kleding.
Luister stilte, naar het ruisen van de wind
Luister naar het briesje
Dat zacht het riet golft langs de oever
En hoor het antwoord
In de lach van een kind
Luister stilte, naar de zang der vogels
Naar de blijdschap die daarin klinkt
Ver verheven boven aards kabaal
Klinkt welluidend vogelzang
Van de merel en de vink
En boven dit al de schone zang der nachtegaal
Buiten in het vrije veld
Kan ik slechts leven
In steden vol lawaai en geweld
Duurt elk plezier voor mij slechts even
Benauwd door chemie en uitlaatgas
Tussen beklemmende sombere muren
Ik geniet slechts van blauwe lucht
En smaragdgroen gras
Zie de vogels zweven in het blauwe zwerk
Hoor ze zingen in de kruinen der bomen
Hier kan gelukkig het stadslawaai niet komen
Kan ik rustig in de groene bermen dromen.
Bij struinen door struiken en bomen
geef dan maar je ogen goed de kost
evenals veel afval zwaar bemost
door natuur worden overgenomen
zaken die dagelijks op je af komen
je kunt er niet aan ontkomen
al je sores voel je van je stromen
van zorg en beslommering verlost
struinend door struiken en bomen
geef je ogen eens goed de kost
jezelf alleen maar opzitten fokken
blijf niet binnen zitten mokken
dat natuur verpauperd en vervuild
kom niet zo snel tot die conclusie
Gewoon een rode roos zegt zoveel woorden
een schone bloem ontsproten uit goede grond
geschenk waar hart of gevoel geen uiting vond
maar toch zo menig mens in liefde bekoorden.
Een brug van hart tot hart, jij vormt de band
gesmeed voor liefde, passie vol verlangen
wat geld noch goud nooit één keer kan vervangen
je bent een liefdesgift voor d’ hoge stand
Je bloem een droom, je kleur is als robijn,
in tuinen sta je fleurig boeiend aan struiken
als geurige ruiker in warme zonneschijn
een weldaad in elke hoek je geur te ruiken.
Nogal geprikkeld ben je van je aard
je doornen hebben menig vrijer bezwaard.
Na duister in het prille ochtendgloren
als stilte van de nacht nog hoorbaar klinkt
schuchter in naaldhout de eerste vogel zingt
geen menselijke verstoring is te horen
vormt zich als sluier de nevel over ’t veld
stil verhullend wat zich afspeelt op de heide
als verhelderend licht het zicht verspreidde
en ieder door het schouwspel staat versteld
als droom ziet men een roedel herten zweven
over lage nevels met hun machtige gewei,
ziet men de ruggen van de wilde zwijnen,
net één tapijt met fijne draad geweven
slechts hier en daar ontwaart men reeds de hei
wat gaat verloren als dit zou verdwijnen?
Ooit zijn oude bomen gerooid
geen ruimte meer voor nieuw
het terrein nog kaal en dor
ontkleed van koele schaduw
slechts hier en daar verdroogde struik
waarmee geen dier kan voeden
was eens het terrein een lust
rijk aan groen en gebladerte
nergens is meer serene rust
dood waart over velden
waar geen wildernis meer heerst
omdat mensen de wetten stelden.
Te vroeg drong licht
door gordijn
en raam
werd ik
uit mijn slaap verstoord
vroeg mij af
wat ik had gehoord.
Schone dag
beloofde licht
vrolijk en
vol zonneschijn
een feest op zich
maar welk geluid
zou dat nou zijn?
Buiten was de natuur
vol muziek en zang
met kleuren grandioos
vreugd van jong leven
als dansende lammeren
en op mijn dak dát geluid
door wekkende duiven.
Ken het rijzen en dalen
van de zon
met opgloeiend laaien
verduisteren van horizon
kleuren van oranje
tot diep rood.
Ken het genot
van vroege ochtend
velden onder dekens
van slingers nevel
of bestrooid met parelen
van helderste dauw.
Geniet de vogelzang
in groene lover
in ochtend en middaguur
tot de zon ter kim gaat dalen
en de horizon
weer kleurt in ’t rood.
Vanaf de dijk zie ik de rivier stromen
meanderend door landelijk decor
kolkend water woest niet in te tomen
het dankbaar onderwerp voor een retor
schets dit beeld als schilderij in woorden
waarin men langs het water koeien ziet
neem de hoorder mee naar verre oorden
en teken nevelige horizon in verschiet.
Bruisend stroomt het water tussen weiden
al maar verder tot de einder van het zicht
waar de landerijen in nevel verglijden
niet meer helder beschenen door zonnelicht
voeren schepen naar hun bestemming toe
stroom op ofwel stroom afwaarts gaan
dit schouwspel genietend word ik nooit moe
en blijf ik dikwijls op de dijk daar staan.
Strak en rimpelloos licht nu de vlakte
waar golfjes kabbelden weleer
zilveren vissen sprongen over oppervlakte
rietkraag golfde langs oevers van ’t meer.
Bewegingloos staan nu de populieren
in rijen langs de waterkant
terwijl hun witte kruinen sieren
stille contouren van het achterland.
De velden met witte deken toegedekt
in serene zonnegloed gehuld
tot aan de horizon uitgestrekt
als blinkend decor verguld.
Gedachteloos loop ik door het veld
genietend van heel de natuur
verder niets dat voor mij telt
als deze schoonheid fris en puur.
