Laten we dansen
Vrolijk zijn
Het leven vieren
Laat ons genieten
Zolang het kan
Er valt zoveel te treuren
We maken zoveel stuk
Maar zolang jij er bent
Zullen we samen dansen
En vieren
Het vrolijk levensfeest
Met bloemen en slingers
Ons leven sieren
Wat was het
Dat ik jou niet kon weerstaan
Waren het je donkere ogen
Of was het je ravenzwarte haar
Waren het je woorden zo bewogen
Of je charmante lieve gebaar
Was het je elegante manier van lopen
Je lach nooit van je gezicht
Ik wilde wel de hele wereld voor je kopen
Maar ik had geen geld
Dus schreef ik voor jou enkel dit gedicht
Ik weet niet wat het is
Maar nog steeds kan ik je niet weerstaan
Het is die glans van je ogen
Die eerste ontmoeting denk ik steeds nog aan
Het liefst zou ik je op een sokkel verhogen
En voor altijd zullen wij samen verder gaan
Beschenen door zacht maanlicht
Zou ik willen lopen door lommerrijke lanen
Voor inspiratie tot een liefdesgedicht
Verheugd mij in de zevende hemel wanen
Te snel zou zo’n nacht verbleken
Te snel zou de maan ter ruste gaan
Ook was de twinkeling der sterren geweken
En het lommerrijke licht vergaan
En met sprankelend weerschijn in beken
Als een spiegel uit “Duizend en één nacht”
Is nu ook de romantiek verkeken
Toch zingt nog de nachtegaal zacht
Woorden die ik droomde
De mooie herinneringen aan jou
In liederen en schone teksten
Het ritme, metrum en menig metafoor
Zoals de muzen zongen
Een streling voor het gehoor
Als handen die strelen het lichaam
Beroerend de mond als een zoen
Verwarmend het hart omarmend de ziel
Denken aan herkenning van jouw ogen
Nog horen je lieve woorden van toen
Ruime zeeën van komende etmalen
Die geluiden van onze ziel versmelten
En hoorbaar tot hartstocht en liefde smelten
En eendrachtelijk ons geluk verhalen
Laat dan in het zonlicht de tijd ontmoeten
In een turbulent gebeurtenis verdwalen
En in woorden van deze tijd vertalen
Thans dat nieuwe tijden elkaar begroeten
Nachtelijk duister wordt verwijderd tot licht
Toont ons een schone oase van kleuren
En klanken komen tot ons als een gedicht
Harten worden bewerkt tot open deuren
Wijl men armen in warmte om schouders slaat
Droevige zielen niet in de koude laat
Niet zomaar vergeet je de dagen
De dagen uit een gelukkige jeugd
Waarin we leefden zonder vragen
Lachten en dansten vol vreugd
Genoten luierend in de warme zon
Vrijden in donkere nachten tot rijzen der zon
Als verdwaasde lampreien stoeien in de wei
Zorgen kwamen slechts morgen
Maar vandaag was alles vrolijk en blij
De toekomst was ver en overmorgen
Ver was de horizon onbelemmerd ons zicht
Ons hele leven een liefdes gedicht
Nooit zal ik die dagen vergeten
Maar het leven gaat steeds weer door
Voor je het weet ben je versleten
En komt je weg op een ander spoor
Dan praten we over vroegere tijden
Zonder pieken en dalen te mijden
Het is het voorjaar dat ik zie
In een fontein van bloemenkleuren
Jonge dieren vol energie
In velden vol bont gebeuren
Het is lente wat ik hoor
Vanuit de struiken en de bomen
Kieviet en grutto buitelen het luchtruim door
De ooievaar staat op één poot te dromen
Het is de lente in mijn bloed
Met een zachte drang tot zangen
In een toenemende zonnegloed
Blijft mijn hart naar jou verlangen
Hoe zijn de dagen ooit geboren
Dagen dat ik jou ontberen moest
Wat kon in die tijd mij bekoren
Heeft toch mijn leven niet verwoest
Wat heeft mij nog de kracht gegeven
De zon te zien op triest grauwe dag
De blik vooruit het hoofd geheven
Toekomst verwachten met blijde lach
Overtuigd dat je weer zou komen
De wolken zullen wel verdwijnen
Een lentebries weer door de bomen
Ach lief, laat mij niet langer wachten
Dagen zijn zonnig, somber de nachten
Al mijn gedachten zijn bij jou
en ik wil er geen één missen
wat zal ik beginnen zonder je trouw
niks…, of ik moet me sterk vergissen.
Al is de morgen nu weer verrezen
En de hemel eentonig kleurloos grauw
Nergens een wolkje in ‘t hemelsblauw
Ach niet elke dag kan stralend wezen
Ook vandaag zal de zon nog wel schijnen
En kleuren het schitterend bladerdak
Met geel en bruin en rood als glanzend lak
In deze maand van druiven en wijnen
Ik zag ook jou vanmorgen weer ontwaken
Nou geen beeld van glanzende zonneschijn
Je was te druk met zo vele zaken
Straks slaat je stemming om als een rookgordijn
Samen maken we de dag dan een feest
Tenminste, dat hoop ik, ook als jij dit leest.
Als je gedachten konden vliegen
vliegen als een vlinder
naar ’t hart van iedere bloem
drinken van de zoete nectar
leven van schoonheid
liefde geven in vele kleuren
als mijn hart kon spreken
spreken met een warme stem
zingen over schoonheid van bloemen
met woorden als nectar zo zoet
dan zou je aan mijn lippen hangen
drinken van mijn liefde.
Zijn het die enkele woorden
Die beklemmen mijn hart
Woorden die ik niet uit kan spreken
Maar enkel bedoeld zijn voor jou
Woorden die jij in mijn ogen kunt lezen
Die de stilte tussen ons zo tekenen.
Vanuit de verte
Klinkt de echo
Van jouw lach
Jouw lach die mij streelt
Als een lentebries
Terwijl wij rusten onder het tere lover
Bijna schaamteloos
Adem jij aan mijn borst
En wij drinken dauwdruppels
Van de twijgen
Heffen het glas vol wijn der liefde
En terwijl jij lacht
Hoor ik vanuit de verte
De heldere echo
Die blijft hangen in het dal
Steeds weer wil ik je zien
als net ontpopte vlinder
kleuren van je vleugels
nog blinkend in de zon
fladderend tussen bloemen
snoepend van honing en dauw.
Rijkdom tussen mijn rozen
parel in mijn tuin
dans je golvende ritme
en als je moe bent
strijk neer op mijn schouder
in kleuren mooier dan een pauw.
Als op een dag de zon niet opkomt
zal ik me overal aan stoten
omdat het dan donker zal zijn.
Als op een dag jij er niet bent
is het triest en koud
dan hoef ik mij niet te stoten
dan voel ik pas echt pijn.
