Lopend langs de rijen van dagen
Tellend ochtend, middag en avond
De dagen worden steeds meer
De jaren vullen zich met vragen
Voort gaat de tijd
Met uren, minuten en seconden
En verder gaat de rij der dagen
Mijn pas loopt door het Dal der Nevelingen
En onzekerder wordt mijn tred
De wereld sluit zich meer en meer
Maar eens zal ook deze nevel wijken
Wordt onzekerheid opzij gezet
Dan opent een nieuwe wereld zich weer
Het zijn geen jaren die ik zal tellen
maar enkel de stralen zonneschijn
die denkbeeld over mijn leven vellen
daar ’t anders één ellende zou zijn.
Al kent een jaar ook wind en stormen
en zal het zonlicht geen kim beschijnen
zal nog geen duister mijn leven vormen
geen tegenslag mijn hart doen kwijnen.
Al nemen de jaren toe in getal,
onafgebroken de vele dagen,
onmerkbaar leiden ze tot verval
en doen zoveel herinnering vervagen
Begrijp mij wat ik met dit vers bedoel.
Ik ben geen dag ouder dan ik mij voel.
Nooit wil ik het leven als herfst bezien
maar terug denken aan de zomer
of aan voorjaar met schat van bloemen
klanken van vogels in de bomen
en kan ik van warmte dromen
als ik vlinders zie en bijen hoor zoemen.
Nee, nooit wil ik het leven als herfst bezien
maar ook dan de zonnestralen waarderen
tussen ’t gedempte licht gevat in vele kleuren
stralen die als ladders naar de hemel wijzen
om daar dan in gedachten misschien
engelen naar de hemel op zien rijzen.
Vele jaren en lange tijden verstreken
gleden in rijen van glorie en roem voorbij
en tonen met de tand des tijds hun gebreken
tekenen hun sporen van wisselend getij
maar nog sta ik overeind, ben fier en vrij
beschermd door stalen zekerheid uit verleden
al komt dan de dag van afbraak dichterbij
nog is mijn laatste strijd dan niet gestreden
ik klamp mij aan de toekomst vast in het heden
zie met geduld en vertrouwen tegemoet
het einde van de weg die ik heb betreden
herinnering is het fundament dat er toe doet.
Dus was het leven nog niet helemaal verloren,
uiteindelijk werd ik als monument herboren.
Binten kraken
deuren kieren
kozijnen rotten weg
en ramen barsten
blind als levenloos
uitgeleefd vervallen
bouwvallig onbewoond
maar toch vervuld
van verlangen.
Tijd sluipt voort waar
je niet zou verwachten
dat er nog beweging is
stilstaan kent ze niet
men zegt de tijd staat stil
toch draaien de wijzers
van uurwerk dag en nacht
en slijten uren en dagen
gaan wij mee met stromen
als veroudering waarin wij
trachten jeugd te bewaren
die de tijd wil stoppen.
Ik hoef niet meer zo erg nodig
Te gaan in snelle passen der jeugd
Dat haasten is mij overbodig
Slechts rust en kalmte is mijn deugd
Mijn actie is een statisch voortgaan
In bewegende belangstelling
Al glijd ik ook op langzame baan
Naar nauwelijks merkbare verandering
Ik moet nu niet zoveel meer
Ik kan op voldoende ervaring bogen
En ’t kost me geen verweer
Niets te moeten, des te meer te mogen.
Als geluiden niet worden gehoord
geen woorden storen in stilte tussen jou en mij
maar samen schoonheid zien in onze ogen
in vibrerende eenvoud van zwijgen
en handen samengevat over tafel in licht
dat schijnt op gezichten weerkaatst in ons oog
die spreken woorden genoeg.
Niet alleen geluk ook verdriet in jaren ervaren
vriendschap of wrok begrip en onbegrip
uiteindelijk comprimerend onze grenzen
geen scheiding bepalend leven met en voor elkaar
niet sudderend geen stilstand blijven in hoop
dat betere tijden weer zullen keren steeds zijn
voor elkaar ook al valt dat niet mee.
Eindelijk zijn de kinderen ’t nest ontvloden
kunnen de ouders buitenshuis dineren
bij genot van muziek en glas de tijd doden
en ontspannen weer een avond vibreren
Zorgeloos genieten van uitgelezen maal
geen sores waar jeugdigen zich vermaken
tussen de gangen zwieren in de grote zaal
en wat het nageslacht doet zijn hún zaken
Van kroost, zorgen en beslommering dus verlost
De tweede jeugd in vrijheid staat nu open
Met vreugd wordt dan gedineerd, gedanst en gehost
zelfs heeft men tijd een bios aan te knopen
Later bij het lege huis binnengekomen
ontkomt men niet aan “lege-nest-syndromen”
Zekere weemoed overvalt me
als alles weer in bloei komt staan
winterweer zijn ijzigheid prijsgeeft
alles kleurt weer in ’t frisse groen
de natuur vult met jong leven
dan geniet ik wel van zon en warmte
wondere herschepping om me heen
van hernieuwend leven overal
voel mijzelf ook frisser en gezonder
maar verjongen, nee dat zit er niet in.
De tijd gaat zijn eigen weg
vandaag morgen iedere dag
te voet of vliegend
danwel kruipend soms
een vastgestelde route
in vaste tred zijn eigen weg
in tempo dat hij zelf kiest
ijlt hij dikwijls voort
of staat afgeleid even stil
door plotsklaps een schok
om daarna onverstoord
weer zijn eigen weg te gaan.
Mijn reis gaat door
daar waar men denkt
dat ik ben gestopt
daar bij die halte
gaat mijn trein
naar het punt
waar wij samen
zullen zijn.
De bries streelt het riet langs kabbelend water
op het ruime meer bollen witte zeilen
in de zon een waar genot te verwijlen
horend vogelzang en eendengesnater
langzaam verspreidt geur van eerst gemaaide gras
langs blauwe hemel drijven wolkenvelden
zo een heerlijke rust beleeft men zelden
doet mij dromen van tijd zo het vroeger was
ik hoor weer het lachen van een spelend kind
dat nog vrij van zorgen door de velden gaat
in alles zijn klein geluk en vrede vindt
ik zie nog de molen die aan de einder staat
door de stilte hoor ik nog het carillon
vanuit de stad ginds aan de horizon.
Wat zou ik graag weer in de bomen klimmen
Op zoek naar ekster- of kraaiennest
Of zo maar voor en mooi uitzicht over landerijen
Maar dat is geweest mijn vriend
Ach… dat is helaas geweest
Wat zou ik graag weer door de velden zwerven
Geen hek te hoog, geen sloot te breed
Geen storm te fel, geen zon te heet
Maar dat is geweest mijn vriend
Ach… dat is helaas geweest
Wat zou ik graag weer zwemmen met mijn vrienden
Ergens in een brede vaart of brede sloot
Of in de winter zwieren over het gladde ijs
Maar dat is geweest mijn vriend
Ach… dat is helaas geweest
In ‘d ouderdom moet men niet eeuwig blijven hangen
niet zeuren over pijntjes kwalen noch tekort
geen mens kan zijn leden uiteind’lijk ooit vervangen
het leven is nu eenmaal niet alleen comfort
plezier en vreugd beleefde men volop in zijn jeugd
in rijper jaren valt nog genoeg te genieten
herinnering aan toen geeft dikwijls nog zo’n deugd
tenzij wij afgestompt het vroeger laten schieten.
het leven bestaat niet alleen uit voorjaarstijd
of zomerzon wanneer de rozen weeld’rig bloeien
aanvaard ook frisse wind in kleurige herfsttijd
als dansende blad’ren om je hoofd heen stoeien.
Het leven is als seizoenen over heel het jaar
als men er van geniet overlappen ze elkaar.
