Zie eens waar spijzen genuttigd zijn
en de drank geledigd
kasten staan tot barstens toe gevuld
genot en muziek vergeten
ieder eenzaam staat ter zijde
niet wéét hoe zich te voeden.
Ik heb gezien waar geen spijze was
geen water om de dorst te lessen
kasten gevuld met laatste korsten brood
de geest gevuld met muziek en dans
eenheid in sober leven
elkander delen van wat men over had.
Wat is mijn woord de wereld nog waard
Als ik mij niet houd aan norm of procedé
En tel mijn idealen dan niet mee
Noch voel mij belemmerd noch bezwaart
Of ga mijn eigen pad buiten elk mens om
Zonder steun of vriendschap te aanvaarden
Geen begrip van normen noch waarden
En houd mij bij ieder commentaar stom
Ach hoe arm en eenzaam zou ik wezen
Geen kind noch kraai zou mij nog zien staan
En niemand zou nog mijn verzen lezen
Toch wil ik onverdroten verder gaan
En als blijmoedig mens mijn liedjes schrijven
Alleen dan kan ik mijzelf blijven.
Vrijheid van meningsuiting is overal ter wereld.
Of men ‘t in het openbaar doet,
ligt aan de tolerantie van de samenleving
of aan de moed van degene
die zijn vrijheid, of leven,
ervoor op het spel durft te zetten.
Maar ….., die vrijheid is nóóit de mond te snoeren
Stil zit ik te dromen
Over tijden van toen
Nooit zullen ze terug komen
Nooit zal ik ze over kunnen doen
Stil zit ik te dromen
Over tijden die nog komen gaan
Zal geluk en vrede daar mee komen
Bouwen we aan vredig bestaan
Stil zit ik te dromen
En bedenk hoe tijden nu zijn
Laat mijn gedachten rustloos stromen
In banen groot of klein
En stil blijf ik steeds dromen
Over tijden vol vrede en geluk
Ook al zal vergane tijd nooit terug komen
Hopelijk wordt de wereld vrij van druk.
Ik worstel met woorden
Die jou beschrijven
Alsof ik je voor mij zie
In al jouw schone lijnen
Met gracieuze beweging
In pastel kleuren
Verdwaast door gedachten
Zowel des daags
Als in duistere nacht
Blijf ik hoop koesteren
Dat al mijn gedachten
Geen dromen zijn
Dikwijls rek ik mijn dromen
Door de morgen uit stellen
Te bekijken in het licht der maan
Omrand met twinkeling der sterren
Omgeven in nachtelijk duister
Wachtend op het ochtendgloren
Ontwaak ik bij het licht der dageraad
Ontstoken in de gloed der horizon
Reeds raast het verkeer over straat
En open ik langzaam mijn ogen.
Eens, wandelend door bos en veld,
Heb ik mijn muze ontmoet
Die ik met vreugde heb begroet
Schoonheid in geen sprookje ooit verteld
Aller schoonste leen mij je woorden
Leer mij het ritme van jouw stem
Ik volg je tonen zonder rem
Verpakt in luisterrijke akkoorden
Wat voelde ik mij toomloos vrij
Met mijn muze dansend in ’t veld
Zwervend door bos, veld en hei
Tussen straten voel ik mij bekneld
Hier tussen blokken steen en beton
Ziet men geen uitzicht, geen horizon
Zwijgende woorden
Niet uitgesproken
Onzichtbaar
Geschreven tussen zinnen
Alinea’s of regels
Aangehoord in stilte
Verdiepen vriendschap
Vragen vertrouwen
Laten zich vangen in ogen
En… zwijgen.
Laat mij stil zijn
Daar in dromenland
’t Land van m’n eigen idealen
Daar waar ik gewoon gelukkig ben
Het land van witte stranden
Rustend onder palmbomen
Met ruisende zee
Die mijn illusies volmaakt
Al dromend en sluimerend
Voel ik jouw warmte aan m’n zij
Hoor jouw zang gedragen over zee
Jouw adem in het ruisend palmblad
Denk niet altijd “zwart-wit”
Er zit zoveel verschil
In kleur tussen in
Het is niet alleen dag of nacht
Zon wordt ook zo dikwijls
Vervangen door maan
Tel overdag eens de bloemen
En ’s nachts de sterren
Op de grens kleurt de horizon
Ochtend en avond in eigen gloed
Jaren van ledigheid
Worden gevuld
Door dagen en uren
Vol doelloosheid
En blijven dus
Tijden en uren
Van enkel nutteloosheid
Zelfs de stilte van de nacht
Is deze ochtend niet ontwaakt
En in kruinen van de bomen
Zwijgt het vogellied
Op het veld, door warmte geraakt,
Loopt of ligt het vee lusteloos
Zwijgend passeert een wandelaar
In een vijver bij een huis
Klinkt enkel nog,
Loom ’t geluid der boerennachtegaal
Alsof de wereld zich verslaapt
En zelfs de stilte
Zijn droom niet wil verstoren
Als een spiegel
Ligt glanzend
De vlakte over zee
En in de verte
Vloeien lucht en water
Onzichtbaar ineen
Slechts hier en daar
Een vogel
Roerloos zwevend
In Pruisisch blauw
En langs de horizon
Geen schip dat zich beweegt
Het is al statisch
Stil, dood stil,
’t Is als een leven
Geschilderd met vaardige hand
Steeds voorwaarts
Zonder beroering
Een gewone dag
Met gewone mensen
Gewone vreugde
En gewone tegenslag
Een dag met eigen dromen
Met lasten voor ieder
En hoop op vrede
Een heel gewone vredige dag
En ik droom mijn droom
Dat over heel de wereld
Voor iedereen vrede mag zijn
Begrip en liefde
Dat is mijn droom
Die ik zolang reeds koester
Maar die bij hoop slechts blijft
Een illusie, slechts een schijn.
Ik ben
’t brein dat aan je denkt
’t hart dat voor je klopt
’t lichaam dat naar je verlangt
’t oog dat naar je kijkt
de deur die voor je open staat
ik ben
de hand die naar je tast
de mond die je zoekt
ik ben
gewoon niks.
