Categorie: christelijke sonnetten

De aarde en het nieuwe verbond

SONY DSC

Als slanke handen die zacht de snaren strelen
En toveren welluidend klanken in ’t gehoor
Terwijl bladeren ruisen als fuga in een koor
En duizenden vogels een adagio kwelen

Zo streelt een zachte bries door kruinen der bomen
En zonnestralen vallen door het groene dek
Aan rust en vredige gevoelen geen gebrek
In paradijs’lijk woud om tot jezelf te komen

Hier bemerkt men nog de ware scheppingssfeer
Waarmee God de aarde vroeger heeft ontworpen
Hier voelt men het gemis en eenzaamheid veel meer

Van het paradijs waaruit wij zijn verworpen
Maar ’t verzekerd ons ook van Zijn nieuw verbond
Dat Hij sloot toen Hij Zijn enige Zoon ons zond.

Toen U was vertrokken

Biblical silhouette illustration of Jesus Christ raising His hands, for the ascension day of Jesus Christ theme

Toen U van aarde was vertrokken Heer
en wij voelden ons verlaten en verweesd
keek U vanuit Uw hemel op ons neer
zag hoe wij angstig waren en bevreesd

Hoe wij als schapen dreigden af te dolen
van een kudde slechts door eendracht sterk
U zag de wolven komen uit hun holen
als gevaarlijke bedreiging voor Uw werk.

Maar aan Uw macht zal nooit een einde komen
al briest de vijand als een leeuw in ‘t rond
ook al zal hij van een overwinning dromen
reeds aan ’t kruis hebt U hem dodelijk verwond.

Ook al zijt U hier op aard nooit meer geweest
U wilt leidsman wezen door hulp van Uw Geest.

Blue gospelsonnet


Droefheid kent de wereld meer dan genoeg
door rampen, ongelukken of oorlogen
catastrofes, mensen die tegen elkaar betogen
of hun verdriet verdrinken in de kroeg

zich voortslepen met pijn in hun ogen
soms nog maar één uitweg meer zien
vluchten naar zijde door niemand voorzien
of klemmen aan strohalm in onvermogen.

Maar zon schijnt ook op droeve aarde
en zal ook weer natte gronden drogen
warmte geeft leven weer nieuwe waarde

vijanden eens naar vrienden omgebogen
kunnen slechts winnen in eigenwaarde
dan ziet men dat de hoop niet is vervlogen.

Een zee van vrede


Golven ruisen als komen en gaan van tijd
of als gedachte rusteloos door dagen
die zwaar het water naar de branding dragen
en over lange gerekte kust verspreidt.

En in tijden van een onzeker vragen
hoe het in de toekomst ooit verder zal gaan
breekt plotseling behaaglijk windstilte aan
leren wij elkaar in liefde verdragen.

Ik bid dat dit alle tijden door mag gaan
vrede, vriendschap naar goddelijk behagen
een wereld zoals bij de schepping bedoelt

waar elk voor ieder in de branding wil staan
is het paradijs waar vrede wordt gedragen
daar zal geen angst of pijn meer worden gevoeld

Vuile handen


Ik heb niet mijn handen gewassen in onschuld
aan mijn handen kleeft nog steeds Zijn bloed
om voor Hem te strijden ontbrak mij de moed
ook dat ik bij Hem behoor heb ik niet onthuld

toen Hij mij aanzag heb ik mijn ogen neergeslagen
ja ik heb Hem zelfs verloochend en verraden
en nooit heb ik Hem gediend door mijn daden
hoe zou ik Hem nu om vergeving durven vragen.

Gelukkig heb ik mijn handen niet gewassen
of gereinigd van mijn smaad en schuld
nog steeds kleeft aan mijn handen Zijn bloed

maar tegen Zijn liefde ben ik niet opgewassen
Hij blijft van mij houden in eindeloos geduld
en juist mijn vuile handen zeggen, het is goed.

Muze der dageraad


Voor altijd zal het schoon gedicht u bezingen
Bekoren uw gevoel, uw zinnen, hart en oren
Met warmte van zang en elan u omringen
En klanken ’s morgens van vele vogelkoren

Uw schoonheid geeft fantasie en inspiratie
Tot schrijven van menig proza, ode of sonnet
Uw aanzien geeft elke dichter adoratie
Voor u wordt zo menig woord op papier gezet

Uw schoonheid is met geen pen te beschrijven
Uw hoofd met diamant smaragd en zirkoon getooid
In elk seizoen zult u de aller schoonste blijven
Wat er ook gebeurt geëvenaard wordt u nooit

De ganse wereld bezingt u in het prilste licht
Uw hele wezen is voor ons het schoonst gedicht.

Samenleving


Hart waarin een woord van vrede en rust
vol liefde en vertrouwen voeding vindt
zich door geen achterklap of onlust bindt
op geen zelfzucht van eer en roem belust.

Onbaatzuchtig hart dat slechts liefde kent
in een wereld zonder mededogen
waar mensen elkaar alleen gedogen
geen mens zich tot individuen wendt.

Laat je niet sleuren in die mentaliteit
zodat je ook niet zelf zo verhardt
strooi liefde en vriendschap overal rond.

Wees een mens, behels de realiteit,
dat de eenzaamheid iedereen verstart
niemand nog ooit in onvrede ‘t geluk vond.

Sociaal gedreven


Door hoop en vrees gedreven, twijfel over bestaan
En eens gekomen op het keerpunt van mijn leven
De stille vraag, waar komt mijn hoop en steun vandaan
Wie zal mij op mijn paden verder richting geven

Wie steunt mij waar onzekerheid mijn paden kruist
De moed en kracht om door te gaan mij zal ontvallen
In ’t hart slechts angst voor duist’re armoe en toekomst huist
Zodat ik eens tot bedelarij zou vervallen

Mij geeft de troost dat geen materiële zaken,
Waar wij ’t enig heil dikwijls in plegen te zien,
Op deze aard ons niet gelukkig kunnen maken
Maar meer als ik mijn medemens van harte dien.

Dan kunnen wij in vrede verder door het leven
Omdat wij elk respect en ruimte willen geven.

Lied der liefde


Niet vaak genoeg kan men het lied ontvangen
het lied van liefde, het lied van onze Heer
dan hoort men vol geluk het troostwoord weer
in wondere tonen van schone lofgezangen

lied van liefde over heel de aarde verspreid
heerlijke zang in stilte zonder woorden
bovenaards gezongen hemelse akkoorden
vreugde en blijdschap alleen aan God gewijd

komt allen en zing dan die zang der zangen
die ons de moed weer geeft steeds door te gaan
ons elke keer weer vult met meer verlangen

vat dan onvermoeid de zware reis weer aan
al is het pad smal en dreigen vele dingen
wij gaan en zullen het lied der liefde zingen.

Iedere dag is om te zingen


Deze dag wil ik weer zingen tot Uw lof
in licht wat U zo rijkelijk wilt schenken
waarin wij al Uw liefde weer herdenken
die U ons in grote mate schonk in Uw hof

ik wil blij weer vol vreugde en verlangen
mij voegen bij Uw volgelingenschare
met hen vertellen heel de blijde mare
in woord en daad met blijde feestgezangen

zend mij Uw Geest opdat ik dit kan uiten
in mijn huis of in Uw schone natuur
begeleid door tamboerijn of met fluiten

geef Heer mij die vreugde tot mijn laatste uur
en neem mijn dank die ik zo wil bewijzen
als ik van hier naar Uw hemel op zal rijzen.

Werkelijke macht


Je verbeeld je mens dat je de wereld kunt besturen
dat je landen en volkeren kunt zetten naar je hand
je denkt dat jij geen angst of vrees hebt te verduren
omdat jouw heerschappij de hele wereld omspant.

Door geweld en dreiging houd jij de aarde in je ban
veel sterker nog voel jij je dan de allerhoogste macht
hoewel je zo onbeholpen niet zonder Zijn steun kan
maar jij gaat door tot eindeloze duistere nacht.

Maar werkelijk macht is zo heel anders dan jij denkt
daaraan ligt geen verdrukking of vertoon ten grondslag
geen geweld oorlog of overwinning in bloed geplengd
enkel vrede en liefde maken elke dag een feestdag.

Benadering in zachtheid onschuld en compassie
brengt waarheid, het paradijs is hier geen fantasie.

Seizoenen vol hoop


Waar zal het hart in late herfst zich keren
omgeven door het dor kleurloos kale hout
een hemel bewolkt grauw somber en koud
geen plek waar nog warmte is te creëren

huilen van de wind door troostloze bomen
de velden leeg en dor zelfs mistige horizon
in mijn brein slechts verlangen naar de zon
wanneer zal ooit het nieuwe leven komen

maar in mijn hart vonkt stil het hopend vuur
dat straks na rusttijd onder witte deken
kiemkracht en herleving van nieuwe natuur

tot explosie komt als de kou is geweken
dan toont de wereld heel haar levenskracht
in nieuw voorjaar vol bloei en bloemenpracht.

Dagelijkse belofte


Nooit is een dag met meer belofte begonnen
Zo stralend, zo vol van licht en vogelzang
De vrede van de eeuwige strijd gewonnen
Alle volkeren vrij van dictatuur en dwang

Zal ooit een droom als deze dag eens komen
Dat alle mensen leven in vrede met elkaar
En zingen met de vogels in de bomen
De wereld ’t paradijs en alle dromen waar

Maar vele dagen dragen weer hun zorgen
En begint de ochtend weer somber en grauw
Horen mensen geen vogelzang in de morgen
En zien geen zonnestralen meer in ’t blauw

Een dag kan met zoveel beloften beginnen
Maar de vervulling zit bij ons vanbinnen.

Hoop


Waarheen ik in de toekomst ooit nog eens zal reizen
Dat alleen ligt in hogere sferen beslist
Of nu zon of maan en sterren de weg mij wijzen
Nog nooit was er een aards profeet die dit beter wist

Ik loop die wegen van geboorte tot mijn sterven
Tot aan het licht dat schijnt achter de horizon
En hoop tot zover niet langer rond te zwerven
Maar daar dan uit te rusten bij de levensbron

Een bron van zuiver water, helder als kristal
Een ware oase te midden van een woestijn
Schaduwen van palmbomen en verfrissing overal
Waar door koele wind rust en vrede eeuwig zijn

Daar hoop ik dat ooit die weg mij heen zal leiden
Dat is hoop op toekomst vol liefde en bevrijden.

Als ’s morgensvroeg de zon weer gloort


In duistere nacht na lange wake en onrust
gevoel van verlatenheid en eenzaamheid
waar angst en onzekerheid beurtelings strijd
zijn wij van onze nietigheid zo vaak bewust

wachtend op de eerste tekenen van de dag
luisterend naar zachte toon van vogelzang
en kwetterend door onweerstaanbare drang
dat ieder naar eigen aard weer loven mag

dan barst in het al omvattend stralend licht
onze dank eer en lofzang naar U omhoog
in ruimte van eeuwigheid der hemelboog
onze verwachtingen enkel op U gericht.

Laat Heer, onze ootmoed in dank vertaald
’s morgens rijzen als Uw zon weer straalt.