Dikwijls is een mens
De eenzaamheid zo moe
Als hij loopt over de lange weg
In de sleur van elke dag
Tussen de massa
Op zoek naar zichzelf
Zonder enige herkenning
Nu weer overspoeld door ’t water
Dan dorstend door felle zon
De weg blijft eenzaam
Ondanks de massa
Maar loopt nooit dood.
Laat mij Heer ’t verdriet niet proeven
van het sterven die mij lief zijn
ook al weet ik dat zij zullen toeven
in Uw hemels feestfestijn
geef mij, als dit mag gebeuren
troost om steeds weer door te gaan
wil mij dan elke keer opbeuren
door Uw woord dat ik blijf staan
U zult immers alle leed verzachten
van Uw kinderen die vragen
en het heil van U verwachten
wilt U alle pijnen dragen
Uw woord hebt U ons geven
dat wij hen weer zullen ontmoeten
die wij verliezen in dit leven
in Uw hemel weer mogen begroeten.
Waar zal het hart in late herfst zich keren
omgeven door het dor kleurloos kale hout
een hemel bewolkt grauw somber en koud
geen plek waar nog warmte is te creëren
huilen van de wind door troostloze bomen
de velden leeg en dor zelfs mistige horizon
in mijn brein slechts verlangen naar de zon
wanneer zal ooit het nieuwe leven komen
maar in mijn hart vonkt stil het hopend vuur
dat straks na rusttijd onder witte deken
kiemkracht en herleving van nieuwe natuur
tot explosie komt als de kou is geweken
dan toont de wereld heel haar levenskracht
in nieuw voorjaar vol bloei en bloemenpracht.
Met woorden wil ik gedachten schilderen
peinzend op mijn eigen stille plek
uren wachtend op dat ene moment
dat ik weet wat ik zal schrijven
turen naar leven om me heen
luisteren naar inspirerende geluiden
in een stil genieten van vrede en rust
zien hoe de zon achter de kim komt reizen
heel de horizon zet in vuur en vlam
zijn stralen over de nevels uitstrekt
en de dauw als parels op de velden kleurt
zang van vogels na duister van de nacht
mijn handen vouwend in diepe eerbied
geen mens die een schepping zo bedacht.
Ik verlang naar een land
van vele dromen altijd groen
en vogels zingen in bomen
onder zon en blauwe luchten
steeds vrede en geen mens
ooit hoeft te vluchten
daar zullen we elkaar weer vinden
wandelend tussen bloemenpracht
genieten van liefde en geluk
heldere fonteinen beschenen door zon
met regenbogen vol kleuren
en als we daar ooit komen
badend in warmte en licht
ieder dromend eigen dromen
geef me dan jouw hand
dat ik je mag leiden
door dat dromenland.
Tussen land en water
Zie ik de golven spoelen op het strand
Voel ik de bruisende branding
En zie hoe mijn voetstap
Achter mij verdwijnt in het zand
Alleen mijn eigen herinnerring
Tors ik mee over de duinen
Naar het achter gelegen land
Waar ze verwaaien over de velden
En vertellen over de golven
En de branding ginds achter het duin
Maar ze verwaaien met de wind
Als mijn voetstap wegspoelt op het strand
Waarvoor zorgen over herinneringen
Samen wachten langs wegen
waarover verkeer steeds meer
en harder raast alsof tijd
steeds korter gaat duren
slijtage nooit heeft bestaan.
Maar staand langs die wegen
zien we enkel verkeer dat geen
tijd kent om te kennen en
alleen in haastige spoed
wielen van vuil en bloed ontdoet.
Staand langs die wegen van haast
vliegen in blindheid ver langs elkaar
slechts horend klinkende munten
als belangrijkste voor geluk
breekt langzaam liefdestijd stuk.
Hij groeit in macht en zelfzucht en ziet de wereld aan zijn voeten
Maar geen eenvoudig krijgsvolk dient hem overtuigt en onderdanig
Omdat een ieder die zijn wet ontduikt als banneling moet boeten
Geen mens beschouwt zijn leiding als normaal, meer als buitenissig
Hij voelt zich als redder van een vrije veilige maatschappij
Vrijheid voor elk volk voor heel de wereld met alle geweld
Voor hem de eer, de roem, de glorie en iedereen is blij
Hij wordt bejubeld ondanks zoveel doden, maar dat is niet wat telt
Wanneer zal eens een eind aan al die oorlog en gruwel komen
En kan elk mens in rust en vrede leven in eigen huis en land
Wanneer zal jonge mannen niet meer het leven worden ontnomen
Gebruiken overheden en regeringen eindelijk verstand
De hoop op vriendschap en vrede zal eeuwig blijven bestaan
Zo lang hebzucht en jaloezie heersen doet niemand er iets aan.
Laat wind waaien waar het vruchten vindt
daar de zaden zaaien in goede grond
waar slechts oprechtheid daden bindt
en men reeds eeuwen de vrede vond
in het stille ruisen door boom en over veld
waar wij de wereld ook doorkruisen
wordt over de rust en liefde vertelt
die van kust tot kust de zee doet bruisen
deze bries raakt slechts onze hoofden
bijna onvoelbaar teder liefdevol aan
niet door onze daad maar door geloven
mogen wij in Zijn Geest eeuwig bestaan.
Zend, Heer, mij die begeleider
die naast mij is, dag en nacht,
laat mij Hem zien als bevrijder
mijn juk verlicht en last verzacht
leer mij door Hem verstaan
talen die de wereld spreekt
waardoor mijn hart zal opengaan
in gevoel dat hardheid breekt
geef de gloed die kou doet wijken
laat mij getuigen met vuur en vlam
wil mij de juiste woorden reiken
dat ik openlijk belijd over het Lam.
Zacht waait een bries om ons hoofd
en zacht bewegen de bladeren
en ik denk aan wat eens is beloofd
reeds aan de vroege vaderen
in wind dat vuur deed gloeien
en vonken als warme regen
van geloof op deden bloeien
als teken van vrede en zegen.
En met de wind waaide het woord
in alle talen over heel de aarde
door de Geest wordt het gehoord
voor ieder die in zijn hart bewaarde
dat elk mens in Gods verbond
in rust en vrede mag leven
door de Trooster die Hij ons zond
die ons slechts door genade is gegeven.
Een wit vel papier
nog onbeschreven
ligt voor mij in een droom
ik pak mijn pen
begin te schrijven
zonder te beseffen wat.
Ik schrijf met blinde ogen
al dromend over verre reizen
en velden vol van kleur
hemelsblauwe luchten
geluk dat zich vinden laat.
Als ik ontwaak zie ik nog
dat vel papier daar liggen
beschreven met mijn handschrift
een waar gebeurd verhaal,
ik hoef het niet meer te lezen
Waar aarde niet is geschapen
of zee niet gegoten is
zelfs lucht tot niets geworden
licht in duister is verdwenen
nacht zich te sluimer heeft gelegd
verdwijnt ook kosmos in zwart gat
is materie nergens te vinden
kan energie nooit bestaan
zou ook maar een kern van leven
in chaos van “Big Bang” vergaan.
Geen gedachten die leiden tot niets
geen woorden die niets zeggen
of daden die geen doel omvatten
bewijzen die realiteit weerleggen
kunnen noch schepping noch evolutie tonen
of overtuiging als waanzin honen
de vraag hoe de kosmos is ontstaan
zal ten eeuwige dage een mysterie blijven
tot wij weten nadat de wereld is vergaan.
Wind speelt met de wolken
door de helder blauwe lucht
als onzichtbare hand die stuurt
langs blinde wegen.
Wind speelt met de golven
in onnavolgbaar lijnenspel
of werpt hoge branding
op vaste rotsen.
Wind speelt met het lover
soms strelend zacht en teer
dan ruw en hard in stormweer
dat zelfs eik doet buigen.
Wind streelt zacht het riet
zodat de pluimen wuiven
alles wat schepping biedt
wordt door de wind bewogen.
Wind wakkert gestaag het vuur
waarvan wij mogen leven
geeft ons als wolk en water stuur
het is de Geest aan ons gegeven.
