Auteur: Egbert Jan van der Scheer

De straten hullen langzaam zich in duister licht
en eenzaam, depri dwaal ik tussen sombere muren
de ruiten staren als bolle ogen zonder licht
en houden geheimen verborgen in nachtelijke uren.

Een fluisterend paartje zie ik ergens in donker staan
verscholen voor nieuwsgierige spiedende ogen
ik loop glimlachend door in licht van ster en maan
zo’n tafereel kan mijn stemming weer verhogen.

Ik vestig niet mijn blik
op het ene punt
in één lijn aan het einde
‘k weet dat er vele straten zijn
waar zeer veel schoon
nog te genieten valt

maar is mijn hulp u ongewenst
vráág mij dan niet
uw straatje te betreden
kom liever op míjn pad
ik kan immer hulp gebruiken
met meerderen wordt ’t altijd wat.

Laten wij de wereld weer vol kleuren verven
De beken en rivieren met leven vullen
En blazen de wolken van de hemelboog
Zodat de zon tranen op aarde droogt

Laten we dansen onder de regenboog
Als kinderen spetteren in plassen
Kuilen graven aan het strand
En kastelen bouwen hoog in de lucht

Als bejaarden wandelen over paden
Op een bank op een zonnige plek
Mijmeren, praten, lachen om vroeger
Kortom…, laten we de pijn vergeten.

Als bomen zouden vertellen langs het pad
wat ze hebben gezien in al die jaren
misschien goed dat ze zwijgen en dat
ze hun geheimen in stilte bewaren.

Wat heeft het gras langs het pad doen groeien
dan alleen regen of schaduw van die bomen
en kinderen, of mensen, die daarin stoeien?
Ach, laat het in stilte daarvan dromen.

Waarover zingen de vogels in groene kruinen
zodra dagen lengen en de zon warmer wordt
en mensen heerlijk in het gras liggen bruinen
niemand nog over kou of ongemak mort.

Ach, ik wil het allemaal niet zo precies weten
alles en ieder heeft zijn eigen keus
alleen van het goede genieten blijven weten
en gewoon gelukkig zijn is mijn leus.

De pen weerspiegelt woorden
ontsproten uit mijn brein
die aan mijn hart behoorden
maar nooit gesproken zijn
geschreven zwart op wit
maar nooit gelezen
zo zal ’t ook met dit
schrijven echt wel wezen

ach, ik heb maling hoe u er over denkt
heb alles van mij afgeschreven
mijn pen in inkt gedrenkt
kan nimmer mijn gevoel weergeven
slechts tussen letters door
staat wat ik werkelijk voel
omdat ik hoop dat ik u niet stoor
met wat ik echt bedoel.

In een hoekje van mijn wereld
staat een dwerg en staart
naar de wolken, naar de bomen
en zwijgt stil.

In dat stille hoekje van mijn wereld
daar waar die dwerg staat
lijkt alles zoveel groter en massaler,
voelt die dwerg zich zo klein.

Toch ben ik het liefste
in die stille kleine hoek
zwijgend kijkend naar die reuzen
omdat ik geen voorrang zoek.

Dromend zit ik zomaar ergens heen te staren
naar plekken ik weet niet waar,
stil is het om huis, alleen de storm woedt
en verwaait de kruinen van de berken
zelfs binnen klinkt het loeien van de wind.

Koude dringt door dichte kieren
geen warmte houdt hier ook stand
zelfs bloemen zijn als ijs bevroren
verleppen kleurloos voor het raam
klokken laten alleen in de verte van zich horen.

Geen hart
een steen
geen vriend
altijd alleen.

Een hart
een mens
gevoel
en vrede
een wens.

Vergeet woorden die ik sprak
en die je niet bevielen
vergeet mijn onnadenkendheid
mijn ego dat jou kwetste

denk niet meer aan mijn doen
of verkeerde houding
waarmee ik ongewild
jou aanstoot gaf

vergeef mij mijn vele fouten
doorzie mijn goede wil
dan zal ik jou die ene fout vergeven

die jij nooit bekennen wil.

Jan Haak schrijft gedichten,
meestal heeft hij wel in de maak,
’t zij zware of ‘t zij lichte
’t is allemaal werk van Jan Haak.

Jan Haak is een kei in schrijven
ernstige zaken of vermaak
altijd zal ’t duidelijk blijven,
dit is een vers van Jan Haak.

Jan Haak schrijft heel romantisch
echte liefde van hem lees je vaak
niet vulgair of te erotisch,
nee, dat is niks voor Jan Haak.

Jan Haak mag ik graag lezen
zijn gedichten altijd raak
je hoeft niet anders te vrezen
ze zijn gewoon van Jan Haak.

Jan Haak is een echte dichter
schrijven ziet hij als zijn taak
als je het leest voel je je lichter
’t is allemaal typisch.. Jan Haak!

Niet altijd het woord wat spreekt
niet de stilte die steeds zwijgt
maar het hart wat het gevoel draagt
in de hiaten tussen woorden
en holten vult in het zwijgen
echo weerspiegelt in de blik

maar in woorden ondersteunt
de stilte het brein
laat de hartslag dubbel horen
hoe in zwijgend refrein
ware liefde is geboren.

Als ik stil ben, laat me dromen,
dromen van wat ik zou willen zijn
even aan werkelijkheid ontkomen
even leven zonder zorg en pijn.

Laat me in mezelf opgesloten
rusten van alledaags gejacht
even van de wereld afgesloten
ver weg van verwijt of klacht.

Slechts een moment waarin ik droom
van stilte en alleen mijzelf zijn,
zwijgend gevoel als zachte stroom,
een heerlijk ontlasten van je brein.

Waar is ’t beter dan op koude avond
Onderuitgezakt bij het open vuur
Met een sprankelend glas rode wijn
Voeten ontspannen op tafel
Door te brengen tot het late uur

Gezellig keuvelen over koetjes en kalfjes
Genietend van de warme gloed
Onder handbereik een schaal met hapjes
Aan de voet een snurkend hondje
Dat zich met aandacht en warmte voedt