Hoe zijn dagen
en gedachten
in verleden
ons niet dikwijls
voor gegaan
hebben wij besluiten
naar het heden
doorgeschoven
zonder om te zien
naar daden
die ’t verleden
ons verwijt
zullen wij nog
onze taken
aan toekomst overdragen
in blindelings
achter ons zien.
Jouw zwijgen
vraagt mijn aandacht
jouw blik
wekt mijn verwachting op
jouw lach
is onweerstaanbaar
jouw omhelzing
ontneemt mijn adem
jouw streling
zet mij in vlam
jouw lippen
zijn mijn levensbron.
Maar waarom
hebben we in godsnaam
toch steeds
ruzie?
Niet verdriet
wat ons overmant
of fouten
die ons raken
eenzaamheid
wat beknelt
afgedane zaken.
Geen afgunst
wat pijnlijk treft
noch schuld of boete
gemis aan steun
gebrek door armoede
honger naar geluk.
Maar werkelijk dodelijk is,
gebrek aan LIEFDE!!!!!
Als je lacht straalt de zon
zelfs in de nacht
en zie ik zelfs overdag
sterren aan de hemel
je stem klinkt als zang
van een nachtegaal
’s morgens al
tot laat in de nacht
je beweging is die
van een hinde
gracieus en
licht.
Gedreven om liefde te geven
boog ik mijn knieën voor de Heer
vroeg Hem om in dit leven
het kwade te verdrijven telkens weer.
Hoe anders was het antwoord
dan ik had verwacht,
“Je bede heb Ik gehoord,
maar jezelf schonk Ik de macht
je eigen keuzes te bepalen
voor Mij dan wel voor het kwaad
kom bij Mij dus de steun halen
en strijd voor liefde tegen haat”.
Dus trek zelf de consequentie
uit het leven dat je kiest
daar ligt namelijk de essentie
of je wint of verliest.
Heer, ik geloof
maar kom
met Uw grote liefde
geduld en begrip
mijn grote ongeloof
en vele twijfels
te hulp.
Vlak en spiegelend
zee van rust en vrede
omringd door groen
bejubeld uit kruinen
geen halm die
de oever ontrust.
Zachte bries streelt
wuivende halmen
doet kruinen ruisen
verstoord het lied
rimpelt het vlakke
spiegelbeeld.
Open de cel
waarin mijn ziel
gevangen zit
neem muren weg
die mijn brein
het zien beletten
zuiver de lucht
waar mijn hart ademt.
Schenk mij vrijheid
mijn leden
te strekken
woorden te spreken
mijn brein ontlasten
van zorg en pijn
en zuiver het licht
waar mijn oog ziet.
Verloren had ik je
in die koude tijd
als bevroren water
toen geen zon scheen
de hemel weende.
De wereld kende
niet meer kleur
het veld was dor
de bomen dood
gesloten hemel weende.
Maar zachte bries
dreef wolken weg
zonnestralen verwarmden
en kleurden het veld
de hemel glimlachte.
Gevonden heb ik je
nu de zon weer schijnt
tussen bloemen op het veld
onder de kruinen van bomen
een open hemel glimlacht.
Als ik mij terugtrek naar stil moment,
een moment om alleen met U te zijn
en mij besef dat U mij zo diep kent,
voel ik mij, Heer, zo zondig en klein.
Dan voel ik mij als een heel klein kind
durf niet tot Uw grootheid heen te gaan.
Stilte loeit dan als een hevige wind,
waarin mijn goede voornemens ondergaan.
U sprak Heer; “Laat de kinderen komen,
Ik wil zorgen met liefde en vertrouwen.
Laat hen in grote drommen tot Mij stromen,
op hen zal Ik eens Mijn Koninkrijk bouwen.
Geloof dus met het geloof van een kind,
dat u bij de Vader rust en liefde vindt”.
Marjan heeft ’t zo te doen met alle lieve koeien
van nakomelingen en ‘t jonge kroost gescheiden
ziet men hen ook dikwijls nog niet heerlijk weiden,
‘t was prachtig als ze daar samen konden stoeien.
Haar partij neemt ’t dan ook enmasse op voor kalfjes.
Tja, wat verwacht je anders ook van die halfjes.
Plotseling was U er niet meer
opgevaren op de wolken
en wij misten U, o Heer.
Maar wetend dat U bij Uw Vader bent
kunnen wij slechts zingen,
daar U Uw Geest ons zendt,
van toekomst en alle mooie dingen.
Het niet weten
beïnvloed mijn leven,
arrogantie van mijn zijn,
onkunde laat mij verbeten
zoeken wat is gegeven
houdt mij steeds weer klein.
Toch zal ik ooit vinden
de weg waar ik zoeken moet
hopelijk niet eenvoudig
laat ik mij klakkeloos binden
aan gemak en aan zoet,
verwend en eigenzinnig.
Gewoon ergens op straat
kwam ik jou tegen
een knikje en je liep door
hoe komt het
dat ik aan je blijf denken
van herkenning
aan jou kant geen spoor
elke keer meen ik je te zien lopen
gewoon ergens op straat
maar bij nader inzien
is het toch slechts een hopen.
Lopend over pad gebroken grind
zoekend gelijkvloersheid
tussen verschil der stenen
in kleuren en nuances
om heelheid te herstellen.
Vind ik slechts pulver en gruis,
door onwil en hamers
met kracht verbrijzeld,
badend in zweet en tranen
hun naïviteit betreurend.
