Uit koude harde grond
heb ik uit kleine bol
toch hoop zien spruiten
een minimale knop
op dunne spriet.
Belofte voor toekomst
gevuld met warmte
vorm en kleur
vol geur en nectar
zie al vlinders vliegen.
In kale kruin zong
een kleine vogel
zacht zijn eerste tonen
en de zon scheen.
Nu de temperatuur nog.
Gedachten die ik in woorden
niet kan laten horen
maar roepen om ruimte
begrepen willen worden
en toch in stilte inkeren
vragend in groot vertrouwen
woorden die inhoud zoeken
beperkt door onzekere gedachten
in lange moeilijke gang
de goede weg te vinden
door leven en liefde naar geluk
alleen in paradijselijke oorden.
Hij valt te paard met woedend strijdgekletter
open poorten binnen en de vijand aan
slaat zijn slag en ieder veegt hij van de baan
zijn trouwe knecht volgt met trompetter
ten aanval trekt hij moedig onverschrokken
geharnast en gezeten op zijn vurig ros
vijanden die niet vluchten zijn de klos
heeft geen tijd te eten of jagen achter rokken
de burger ziet hem naarstig komen
men heeft geen echte vrees voor hem
mensen kennen zijn verdwaasde dromen
zijn wapens zijn slechts houten speer en stem
geen standplaats is zijn huis hij kan slechts dolen
als oprecht dichter bevecht hij iedere molen.
We zullen nooit te veel spreken.
We zwijgen alleen te weinig.
Als je weinig spreekt is gebleken,
wordt je alleen maar chagrijnig.
Spreken mag dan zilver wezen
en misschien is zwijgen goud.
Waarom zou je spreken vrezen,
als je toch meer van zilver houdt?
Maar je moet altijd wel bedenken
dat goud van grotere waarde is.
Spreken kun je zonder krenken,
zwijgen vormt soms een hindernis.
Evenwicht in veel communiceren,
tussen het zwijgen en het gesprek.
Dat moeten zo velen nog leren.
Daaraan is nog zo veel gebrek.
Zwijgen is niets anders dan horen,
luisteren tussen de regels door.
Niet altijd zelf willen “scoren”,
interruptie ligt niet in gehoor.
‘t Is een kunst, een goed gesprek
als je zegt; “Daarvan heb ik geleerd”.
Lijd je niet aan het gebrek,
dat je iemand anders hebt bezeerd.
Bij struinen door struiken en bomen
geef dan maar je ogen goed de kost
evenals veel afval zwaar bemost
door natuur worden overgenomen
zaken die dagelijks op je af komen
je kunt er niet aan ontkomen
al je sores voel je van je stromen
van zorg en beslommering verlost
struinend door struiken en bomen
geef je ogen eens goed de kost
jezelf alleen maar opzitten fokken
blijf niet binnen zitten mokken
dat natuur verpauperd en vervuild
kom niet zo snel tot die conclusie
Geef stilte een naam,
inhoud aan niets
draag wind op je schouders
bevochtig je hoofd met dauw
en luister naar vogelzang.
Geef eenzaamheid een naam
laat massa zwijgen
dring door in het diepste bewustzijn
van menselijkheid en liefde
luister naar een stem die roept.
Geen stilte of eenzaamheid
geeft inhoud aan massaal zwijgen
en niets kan geen wind dragen
noch doordringen in bewustzijn
luister slechts naar de stem van liefde.
Een bollend zeil voor de wind
Ergens op open zee
Zo wil ik zijn
Als schip op vaste koers waar ik vrede vind.
Als witte wolk langs blauwe lucht
Met randen door zon verguld
Zo wil ik zijn
Gedreven op zachte wind
Een warme bries wuivend door het riet
Rimpelend het spiegelvlakke water
Zo wil ik zijn
Dat hele kleine zuchtje wind
Ik ben dat bollend zeil op open zee
Die witte wolk langs blauwe lucht
Een warme bries door het riet
Op weg naar ’t land
Waar ik altijd vrede vind.
Genietend wandelend door landerijen
waar ver van hier de horizon
in getemperde licht reeds zacht vervaagt
dag en nacht om voorrang strijden
de hemel sporen van duister draagt
loop straks onder firmament van sterren
bijgelicht door licht der maan
in steeds verstillende wereld
waarover ik door het ochtendgloren
eens een lichtende toekomst in zal gaan.
Mijn ogen staren
in het niets
van nachtelijk duister
licht van halve maan
waar in ledig iets
woorden verloren gaan
gedachten wroeten
vragen voorrang boven droom
in onrustig woelen
zie ik zwak schijnsel
teken van liefde
dat zich op vrede richt.
Over wankele plank zoek ik
gaande naar evenwicht
zonder materiële lasten
enkel met mijn hoop
op veilig heenkomen
naar toekomst en leven gericht.
Geen leuning die mij steunt
hekwerk waar ik aan kan klampen
alleen vertrouwen
brengt mij balans
onzichtbare, ontastbare hulp
mijn enige kans.
Er moet een weg zijn op de wereld.
Een weg, naar vrede en geluk.
Niet meer dan een heel smal paadje.
Bevrijdend van ellende en zware druk.
Men zegt, dat men die weg moet zoeken.
Dat hij zeker niet gemakkelijk is.
Een wijs man zei; “Zoek in de boeken.”
Maar, weet je hoeveel verschil er is.
Eigenlijk heb ik de moed verloren.
Zo vele wegen ben ik reeds gegaan.
En steeds weer krijg ik te horen;
“Die idealen hebben nooit bestaan !”
Op het kruispunt van vele wegen,
Zakte mijn moed, bleef radeloos staan,
daar kwam die onbekende man mij tegen,
en sprak mij zo vertrouwelijk aan.
“Dat jij je door mij wilt laten leiden,
houd Mijn handen stevig vast,
Ik heb je nu gevonden en zal je bevrijden,
Van alle schuld en zondenlast.
Ik heb dat ene pad gevonden.
Gemakkelijk is hij niet te begaan,
maar bevrijd van alle zonden,
mag ik altijd met Jezus gaan.
Hij die groter is dan ons
ziet smalend op ons neer
verwerpt onze visie
en voelt zich toch “heer”
die kleiner is begrijpt ons niet
ziet ons aan voor zot
ontwijkt ons met een lach
die de grootste is
reikt ons een hand
begrijpt ook elk verdriet
voor Hem is geen verschil
in gevoel noch verstand.
Lopend door het pad
van mijn herinneringen
moet ik steeds verder
tot het eind
valt mij de afstand zwaarder
en ‘t komen tot besluit
om te rusten onder bomen
vanwaar ik nog verder moet
ik wil keren naar de toekomst
waar geen herinneringen zijn
waar schreden minder wegen
en afstand slechts verkleind.
Wij willen terug over de weg die wij zijn gelopen
terug naar het punt van het begin
wij gingen daar wij op beter hopen
maar halverwege vragen we doel en zin
wij willen terug naar een tijd van vrede
een tijd zonder pijn, zonder verdriet
ontheemd zoeken wij nu de rede
dat elk geluk ons verliet
willen terug naar een verleden
waarin wij zelf zoveel hebben vernield
vragen ons slechts af nu in het heden
wat ons in dat verleden heeft bezield
nu willen wij over die weg terug
om onze eigen fouten te slechten
maar zelf hebben wij die brug
vernield met strijd en vechten
Wij kunnen niet terug op de weg die wij lopen
alleen vooruit is onze tred
kunnen slechts voor de toekomst hopen
dat liefde en saamhorigheid ons redt.
Ergens in een laan met bomen
Staat een ruw houten bankje
Soms in de schaduw
Soms in de zon
Zomaar ergens een rustig plekje
Om te genieten van vogelzang
Om weer helemaal
Tot rust te komen.
