Late avond in de velden
stil luisterend naar zoveel
geluiden die telkens vertellen
van de schepping als geheel
zacht en luid gekwaak van kikkers
eenden in de lucht of in de plas
schorre roep van kieviet of grutto
van ver de roerdomp in het riet
mauwend zweeft nog een late buizerd
laag over het veld naar haar nest
en in de rietkraag zingt de karekiet
ik luister en geniet tot het lest.
Zwierend door zwerk
in parallelle baan
vleugel aan vleugel
zo vlogen wij saam
doorkliefden wolken
zijn steeds voortgegaan
en zongen ons lied
in ons zwervend bestaan
in gedachten over velden
waar het leven riep
heb ik je omarmd
minde ik je zo diep
droomde van jouw
en bouwde dat luchtkasteel
waarheen wij saam vlogen
vleugel aan vleugel.
Helaas, de fundamenten
bleven niet heel.
Ik zoek balans tussen denken en doen
Het zeker weten van te zijn
Het geheugen wat koppelt heden aan toen
Voor de toekomst bevestigd door ’t brein
De balans die geest en lichaam verbindt
In eendracht te blijven
In eigen handeling steeds vrede vindt
En niet door fantasieën af te drijven
Ik zoek de balans die leven aan de aarde bindt
Die twist en afgunst doet vermijden
Door jaloezie het daglicht niet verblindt
Maar duurzaam aan opbouw zich blijft wijden
Waarom zouden dan volkeren elkaar bestrijden
Of mensen door honger verloren gaan
Mensen die onder verdrukking en oorlog lijden
In een ellendig armoedig bestaan
Bij het insluimeren van de nacht
en lichtend dagontwaken
hoor ik door het venster zacht
geluiden van schone ochtend
in koeren van de duif
begin van het vredig dagen.
En vriendelijk klinken tonen
van menig vroege zangers
vanuit het lover van de bomen
of roep van buitelende vogels
in ‘t veld of ginds in ’t water
en ’s avonds sluit de nachtegaal.
Zal rust van deze morgen wijken
voor gebulder en geweld
van windstoten en stormen
in dit ruwe jaargetij
zoals vrede van alle dagen
door mensen wordt gemeden
als alleen hun ego telt
ik bid dat de storm mag gaan liggen
en eind komt aan ruw geweld
dat de mens zijn eigen lijden
door een vaste wil gesteld
vrede overal mag herstellen
in een liefde die de wereld overstelpt
zoals nú slechts het eigen ego telt.
Als mijn gedachten en woorden
zouden vliegen als wolken in het blauw
witte wolken gedachten waren
die de kou verdrijven
donkere wolken die voor zon verdwijnen
met hen verdriet verdwijnen zou
eens de hemel vrij van tranen
wolkeloos met slechts lach gevuld
ieder morgen over de velden
heel de aarde in dauw gehuld
bomen glinsterend als robijnen
tussen donker groen smaragd.
Daden in verleden bedreven
misschien zwart of ook wel grijs
ze vragen deemoedig vergeven
vergeten als menselijk bewijs.
Vergeven zal zo moeilijk niet wezen
maar doen of er niets is gebeurd
terwijl in vele ogen nog is te lezen
dat men om de wonden treurt.
Wat heeft vergiffenis voor waarde
zolang men de daad niet vergeet
en herinnert tot in kille aarde
wat men ooit elkander deed.
Nee, ons vergeven is gebrekkig
en vergeten kunnen wij nooit
ook al lijkt het zo eenvoudig
het werkelijk vergeven én vergeten
word alleen door God voltooid.
Wat zal er ooit nog eens van mij resten
Dan wat losse woorden op een steen
Die zich slechts korte tijd zal vesten
Daarna vliedt elke herinnering heen
Wat losse woorden hier of daar
In slordige letters op papier
Een kleinood dat ik zorgvuldig bewaar
Maar doet in de toekomst geen zier
Een enkel vers dat men gedachteloos leest
Doch verder geen aandacht aan besteed
Als gedachte aan iemand die ooit is geweest
En wiens naam nu niemand meer weet.
Er hoeft noch pracht noch praal
met woord of dienst verbonden.
In diamant robijn of edelmetaal
wordt niet het geluk gevonden.
Opgesloten tussen muren van goud
zelfs in de prachtigste paliezen
blijft liefde dikwijls kil en koud
ook al zal de mond U prijzen.
Slechts vanuit het oprechte hart
dat zingt vanuit een zuivere geest
geen goed met kwaad verwart
viert men overal Uw feest.
Hoe verder zicht over veld en vlakte gaat
bepaald door wind en wolk
word ik gedreven tot rusteloos gemis
zoekend naar einder zonder grens
niet bepalend waar mijn einddoel is
maar streven voorbij eigen wens.
Geen binding die vlucht belemmerd
in gevoel voor vrijheid en ruimtedrang
van haastig jagen naar andere oorden
achter horizon en verten niet hechten
zoeken betekenis van andere woorden
die onze barrières en moeiten slechten.
Woorden waarmee wij vrede kiezen
wat zullen wij daarmee verliezen?
Je moet niet denken dat ik alleen voor jou besta
De aarde bestaat immers nog vol imbecielen
Nee heus ik loop jou echt niet als een schaduw na
Ik ben niet gelijk de velen die voor je vielen
Ik geef toe, jij hebt een plek apart in mijn hart
Jouw charme zal echt niemand kunnen ontkennen
Maar liefde voor jou bracht reeds velen diepe smart
Jij denkt aan jezelf dat zul je moeten bekennen
Als geen enkel ander ken ik jou mijn hartsvriendin
Jouw zachte uiterlijk bevat geen blanke pit
Zo velen stieten reeds hun hoofd in het begin
Alleen die jou goed kent weet hoe jij in elkaar zit
Ach, in de grond van je hart bedoel je ’t wel goed
Het ligt ook niet aan jou, maar aan je lieve snoet.
Nog steeds wil ik de spiegel zijn
van al wat jij voor mij bent geweest
de echo van je zachte stem
weerkaatsing van jouw lieve lach
vergeef me als ik je heb bezeerd
wat al zo lang geleden is
ik draag dat verleden met me mee
het heeft mij nooit bezeerd
en wil alleen het goede daaruit
wat ik uit jouw lessen heb geleerd.
Druilerig valt gestaag de regen
menigeen gedoken in zijn kraag
staat deze somberheid tegen
ergert zich aan deze plaag
maar hoor de schoonheid
van dit strak gestage ritme
aanvaard ’t niet als narigheid
raak je humeur er door niet kwijt
luister naar de speelse droppen
die van twijgen vallen op straat
regen valt toch niet te stoppen
hoor Chopin in pure regelmaat.
Zomaar verdoold lopend door het veld
begroette mij die kleine bloem
heeft mij over schoonheid verteld
ver verheven boven rijkom en roem.
Onbevangen over liefde en geluk
over warmte en genot van kleur
leven zonder zorg, haast of druk
in licht van maan en rozengeur.
Ze verhaalde over lach en vrolijkheid
over prachtige zang en dans
muziek dat het hart verblijdt
en geeft de gratie kans.
Uren heb ik bij die bloem gestaan
geluisterd naar haar verhaal
een kleinigheid in mijn bestaan
is zij ’t belangrijkst van allemaal.
Nooit staat ’t water stil
In de stroom waarlangs ik sta
In regelmaat als de tijd
Vloeiend tussen oevers
In eeuwenlang dezelfde loop
Eindigend in overvloed
Zo niet de stroom van tijd
Waarin ik sta die ook immer
In grootste regelmaat verder stroomt
Maar eens zal wisselen
Voor eeuwigheid.
