Eens, wandelend door bos en veld,
Heb ik mijn muze ontmoet
Die ik met vreugde heb begroet
Schoonheid in geen sprookje ooit verteld
Aller schoonste leen mij je woorden
Leer mij het ritme van jouw stem
Ik volg je tonen zonder rem
Verpakt in luisterrijke akkoorden
Wat voelde ik mij toomloos vrij
Met mijn muze dansend in ’t veld
Zwervend door bos, veld en hei
Tussen straten voel ik mij bekneld
Hier tussen blokken steen en beton
Ziet men geen uitzicht, geen horizon
Zwijgende woorden
Niet uitgesproken
Onzichtbaar
Geschreven tussen zinnen
Alinea’s of regels
Aangehoord in stilte
Verdiepen vriendschap
Vragen vertrouwen
Laten zich vangen in ogen
En… zwijgen.
Ergens op een rustige plek
zal mijn naam geschreven staan
gebeiteld in koude steen
waarschijnlijk niet ver hier vandaan
ergens in schaduw der bomen
in een keurige rechte rij
velen zullen daar langskomen
maar ik ben er niet bij
wie weet zal men nog zeggen;
Kijk die man schreef menig gedicht.
En daarna weer verder lopen.
Ach, ik deed niet meer dan mijn plicht.
Wie zal de woorden nog herinneren
die ik schreef tot eer van God
waarschijnlijk zal men ze vergeten
maar dat is mijn schrijverslot.
Ik wil liefde en vrede overdragen
aan alle mensen jong of oud
aan hen die er ook om vragen
of misschien laat het hen koud.
Ik wil met ieder vanuit mijn hart delen
intense warmte liefde en geluk
al het mooie genieten met velen
in een vredige wereld vrij van druk.
Niet alleen als Kerstgedachten
maar ook elk komend jaar
ook in warme korte zomernachten
moeten wij steun zijn voor elkaar.
Niet alléén in Bethlehems stal
is Jezus in de liefde geboren
die eens de wereld redden zal
overal waar men Zijn stem wil horen.
