Nog één maal loop ik ’t tuinpad af
en keer me met een zucht
pijn doet dit omzien slechts
benauwt mijn hart en ziel
maar ’t is niet wat ik achterlaat
waar mijn gemoed zo zwaar op viel.
Wat zal ik vinden waar ik kom
en hoe ontvangt men mij
altijd ben ik mijn eigen weg gegaan
was in mijn doen en laten vrij
nooit heb ik anderen in de weg gestaan
dan loop ik door, ik moet toch gaan.
Loop eenzaam langs wegen
die ik in verleden liep
peinzend over verleden dagen
waar ik veel kansen achter liet
omdat ik niet kon accepteren
in maatschappij onder te gaan
maar als individu interpreteren
dat ik op eigen benen kon staan
nu eenzaam en overwegend
verlang ik naar die tijd van toen
helaas kan ik niet meer keren
naar het punt waar alles begon
en loop ik over eenzame wegen
onder nog steeds die zelfde zon.
Ik heb mijn dromen behouden
zoals ik ze in mijn jeugd ook had
vol hartstocht en verlangen
als ik een schone stil aanbad.
Mijn ideaal mag nu dan anders zijn
gedachten zwerven meer naar verten
in passieve aanwezigheid van het brein
’t verlangen kent zijn grenzen.
Verleden had zijn eigen keus
eigen zicht op toekomst op ’t nu
en heeft de hartstocht ingedamd
niet getemperd tot slechts heden.
